TW #10 Galaretki

Postać: Hurtownik galaretek

Zdarzenie: Czuły punkt

 

Weszła i siedzi. Od pół godziny. Mamusia ma bardzo miłe sąsiadki, tak mi zawsze mówi. Zapraszają się na kawę i ciasto i rozmawiają o nieważnych rzeczach. Nawet nie wiem, o czym dokładnie. I jedzą ciasto. Nie mogę na to patrzeć, bo od razu wyobrażam sobie szorstkość na języku, szorowanie o podniebienie, okruszki w całej buzi, i już robi mi się niedobrze.

Otwieram lodówkę. Są. Na najwyższej półce kolorowe i słodkie. Galaretkowa tęcza, sernik na zimno z galaretką z truskawkami, galaretka z owocami. Niżej te, które jem na obiad i kolację: zimne nóżki, kurczak w galarecie z warzywami, ryba w galarecie. Trochę jestem głodny, biorę tę z owocami. Mają witaminy. Potrzebuję witamin, tak mówi mamusia, a kapsułek nie łykam, stają mi w gardle i chcą mnie udusić.

Miseczka w dłoni jest przyjemnie chłodna. Galaretka w środku błyszczy obiecująco. Jej powierzchnia jest doskonała, nie ma żadnego błędu, równa i śliska, ulega lekko pod naporem palca, ale się nie poddaje, wystarczy, że cofnę palec i znowu jest doskonale gładka. Zaraz poczuję zimną słodycz na języku, ogrzeje ją temperatura mojego ciała, 37 stopni, całe usta równomiernie wypełnią się smakiem. Galaretka stanie się częścią mnie, tak jak jest częścią świata. Dziecko rodzi się w galaretce, i jajko małej rybki to też galaretka. Z galaretki powstaje wszelkie życie. Człowiek ma oczy z galaretki, w morzu pływają meduzy, które są galaretką, i owoce liczi to też jest galaretka. Uda mamusi wyglądają jak galaretka, kiedy siedzi w krótkich spodenkach i rozpłaszcza je na krześle. Nikt nie rozumie, że bez galaretki nie byłoby świata. Nikt, oprócz mnie.

Ostrożnie odkrawam łyżeczką kawałek. Podchodzę cicho do dużego pokoju. Mamusia czasami rozmawia o mnie i często się martwi. No i proszę, znowu to samo:

– Ale jak ty to sobie wyobrażasz, Krysiu? Że będzie tak na tobie wisiał do końca życia? A co, jak umrzesz?

Mamusia nie odpowiada, więc sąsiadka znowu mówi:

- Musi się czymś zająć, rozumiesz? Zacząć na siebie zarabiać, usamodzielnić się jakoś. Ale jak ma to zrobić, skoro go wspierasz w tej śmiesznej fascynacji?

– Nie wiem… naprawdę nie wiem… cały czas o tym myślę…

– Tak się nie uda, uwierz mi. – Sąsiadka mówi takim tonem, że mamusia natychmiast milknie. Nie potrafi nie wierzyć ludziom, jak tak mówią. Wierzy chwilę, ale potem zwykle przestaje. – Musisz mu to wybić z głowy, kochana. Na twoim miejscu przestałabym kupować te galaretki…

– Sam je kupuje… – Mamusia odzywa się nieśmiało.

– Za czyje pieniądze? Hę? To jest bardzo proste. Dajesz mu listę, kupuje tylko to, co zapiszesz. Wraca z galaretką – odsyłasz go do sklepu, żeby oddał. Wszystko jest kwestią konsekwencji.

– A jeśli nie będzie chciał jeść? Tak jak wtedy, kiedy był malutki? Pokażę ci zdjęcia… O, widzisz, tu ma trzy latka, nóżki jak patyczki. Nie miał siły biegać.

– Sama się posłuchaj, Kryśka. To było, jak był MALUTKI. Czy teraz jest nadal malutki? Prawie trzydziestoletni chłop? No ja cię przepraszam, ale chyba w tym wieku powinien już pewne rzeczy rozumieć.

– Wiem, Jadziu, wiem…

– Wiesz, ale nic nie robisz. A chłopak duży, silny, całkiem przystojny. Wcale nie taki głupi, jak się wydaje. Przepraszam cię bardzo, wiesz, co mam na myśli.

Głupi Maciuś, głupi, odejdź, debilu. Nie chcę tak myśleć, idźcie sobie, już dawno nie chodzę do szkoły, nie muszę was słuchać. Galaretowy król! Odsuń się, ty nie grasz z nami. Maciek, Maciek, zdejmij gacie!

– Mógłby iść wreszcie do pracy, w magazynie ciężkie rzeczy spokojnie może nosić. – ciągnie sąsiadka. – Albo nie wiem, w ochronie pracować, da radę, myślisz, że nie da? U Darka w biurowcu akurat szukali, mogę zapytać.

Serce mi bije mocno i czekam, co powie mamusia.

– Naprawdę myślisz, że powinnam mu zabronić robienia galaretek?

– Oczywiście, kochana. Raz na zawsze.

Nie wytrzymuję, wchodzę. Obie podskakują przestraszone.

– Nie zabierajcie galaretek!

– Kochanie, tylko rozmawiamy…

– Nie zabierajcie galaretek, nie zabierajcie, nie zabierajcie! Albo nie wytrzymam!!! Przestańcie tak mówić!!!

– Już, oczywiście, tak tylko się zastanawiałyśmy… Jadziu, umówimy się niedługo, dobrze? – Mamusia nie lubi, jak krzyczę. Najbardziej nie lubi, jak krzyczę na innych ludzi. Na nią trochę mogę, bo ją kocham i ona mnie.

***

Patrzy przez okno. Widzi swojego syna, którego wysłała na zakupy. Idzie z sąsiadką – niepokojący widok. Pewnie Jadźka patrzyła przez wizjer i specjalnie wyszła, żeby porozmawiać z nim sam na sam. Ostatnio, kiedy była w odwiedzinach, skończyło się to awanturą. Podejrzewa, że Maciek za wszelką cenę będzie chciał przekonać sąsiadkę do galaretek, a ona wybić mu je z głowy. Boi się, że syn zacznie krzyczeć na ulicy.

Specjaliści mówią co innego, sąsiadki co innego, a ona pamięta zły czas w życiu syna i ten stabilny stan, w którym jest teraz, ją zadowala. Cieszy ją uśmiech Maćka, jego kuchenne eksperymenty (i co z tego, że dotyczą jedynie galaretek, wychodzą mu znakomicie), cieszy, że nie wraca codziennie roztrzęsiony i z płaczem, bo znowu ktoś go zwyzywał albo pobił. Że ataki szału prawie się już nie zdarzają. Najbliższe otoczenie już go zna i toleruje, z innymi się nie spotyka. Jak miałby iść do pracy wśród ludzi? Krystyna nie wyobraża sobie tego.

Maciek długo nie wraca. Sąsiadki też nie widać. Gdzieś w brzuchu Krystyny zaczyna kiełkować lęk. Wybiega z domu i idzie do sklepu. Nie ma ich tam. Nawet nie dotarli. Gdzie więc są?

Wraca do domu. Siada na łóżku i czeka. Mija kolejne pół godziny. Dzwoni do Jadzi, ale ta nie odbiera. Jak bardzo żałuje, że nie zmusiła Maćka do używania telefonu komórkowego. Może faktycznie trzeba spróbować choć trochę otworzyć go na świat.

Mijają cztery godziny. Krystyna bierze telefon, zastanawia się, do kogo może zadzwonić i przytłacza ją myśl, że nie ma osoby, która mogłaby jej teraz pomóc.

Wreszcie słyszy, że drzwi się otwierają. Wchodzi Maciek. Ma na spodniach źdźbło trawy.

– Gdzie jest pani Jadzia? – Krystyna już jest w przedpokoju. Patrzy na syna z niepokojem. - Widziałem, jak z nią szedłeś.

– Ona nie rozumiała.

– Czego nie rozumiała, synku?

– Nie rozumiała, ale ja jej udowodnię.

Teraz Krystyna zauważa reklamówkę w jego dłoni. Pełną świeżego mięsa. Na dnie krew, kapie na podłogę, ciężkie, gęste krople. Kap. Kap.

Nogi się pod nią uginają.

– Co to jest, Maciek?

– To na galaretkę, mamusiu. Pani Jadzia nie wierzyła… udowodnię jej…

– Co jej udowodnisz? – pyta szeptem.

– Galaretka jest najlepsza. Najlepsza ze wszystkiego. Nie można zabraniać galaretek…

Dzwonek do drzwi. Krystyna wie, co będzie, jak wstanie i otworzy drzwi. Zobaczy policję. Jeśli teraz nie jest pewna, za chwilę będzie. Siedzi i nie może się ruszyć.

– Mamusiu, ktoś dzwoni.

Musi wstać. Musi wstać, podejść do drzwi i przekręcić zasuwę. I zmierzyć się ze wszystkim, co wydarzy się później. Patrzy na Maćka. Chłopak jest niespokojny, czeka. Krew kapie na podłogę. Krystyna wstaje, podchodzi do drzwi, przekręca zasuwę…

– Dzień dobry, Krysiu, co ty, ducha zobaczyłaś? – pyta sąsiadka Jadzia patrząc na nią zdziwiona.

– To ty.

– No ja, a kto? Przyniosłam foremki dla Maćka. Specjalnie do siostry przez całe miasto jechałam.

Wchodzi, siada ciężko na taborecie, kładzie gdzieś całe mnóstwo foremek do galaretki.

– Mój kuzyn właśnie świniaka zarżnął. Akurat szłam z twoim synem, jak zadzwonił i młody się uparł, że z takiego świeżego wyjdzie najlepsza galaretka na świecie, więc zabrałam go na wieś. Podobno jak spróbuję, sama się przekonam. Pomyślałam, pomogę chłopakowi, czemu nie.

– Jeśli będą najlepsze, to otworzę hurtownię.

– Nie hurtownię, tylko dla baru mojej siostry byś robił. Już się zgodziła – tłumaczy Krystynie. – Trzeba by tylko załatwić wszystkie formalności.

Krystyna nic nie mówi, patrzy tylko na oboje. Sąsiadka uśmiecha się, lubi, kiedy jej jest na wierzchu.

– Mówiłam ci, że przyda mu się robota.

Średnia ocena: 4.9  Głosów: 14

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (43)

  • jolka_ka 20.06.2019
    Bardzo fajne! Już myślałam, że tę sąsiadkę to jednak.... A tu proszę chodziło tylko o pracę :D A ogóle masz zawsze bardzo zarysowanych, fajnych bohaterów. 5.
  • jesień2018 20.06.2019
    Ciiii ;)
    Dzięki, Jolka, bardzo się cieszę!
    (I z tej ogólniejszej obserwacji też!)
    Pozdrowienia:)
  • Witamy nowy tekst! :)
  • sensol 20.06.2019
    jak zwykle niezwykle dobrze napisane :)
    fajnie naprowadzasz celownik na bohatera -wyjawiasz jaki jest. świetnie czujesz suspens. przewidywałem, co prawda, że nic się strasznego nie wydarzy, ale to dlatego, że czytałem trochę już Twoich prac. gdyby to pisała Ritha - spodziewałbym się najgorszego :)

    a widziałaś film "Mama" - nie dawno leciał w telewizji - wstrząsający.

    P.S.

    po Twoim poście o Pantofelku Bursy, kupiłem jego książkę. faktycznie chyba nie zabił ciotki. bo ciotka na końcu powieści wraca z sanatorium i pomaga mu wyrzucić z wanny korpus.. mocno to zagmatwane ale dobre. jakoś czuję Bursę każdym nerwem.

    ZDRAVIA :)
  • jesień2018 20.06.2019
    Haha, wiesz, mój mąż powiedział mi coś bardzo podobnego po lekturze i powiedział, że dlatego, że mnie zna.
    Muszę Was kiedyś zaskoczyć :-D
    Dzięki wielkie za dobre słowo, Sensol:)
    Filmu nie widziałam, nawet nie mam telewizora, może gdzieś w necie znajdę.
    A Bursa... no widzisz:) Podejrzewam, że sam do końca nie znał odpowiedzi, trochę dla draki napisał. Może mu się nudziło, jak bohaterowi;)
    Zdrowia też!:)
  • sensol 20.06.2019
    "niedawno" miało być - sorki
  • jesień2018 20.06.2019
    Spoko:))
  • Karawan 20.06.2019
    To co ja mam jeść? Kaszki? Nie! Galaretki? Nie! Wiadomości TV? NIe! Wiadomości z ambony? NIe! Jak żyć?? Brawo Jesień, ze w lecie tak dobrze Ci się tekst plecie!! :)
  • jesień2018 20.06.2019
    Lody jedz, Karawan:) Dzięki!
  • betti 20.06.2019
    Cholera, serce mi waliło jak dzikie, kiedy siedziałam z nią czekając na syna, no i potem nie mniej, gdy wlazł z tą reklamówką... taka proza jest lepsza od niejednej poezji.

    Super, jesień!
  • jesień2018 20.06.2019
    Betti :))) Dziękuję Ci bardzo!
  • TrzeciaRano 20.06.2019
    Za dużo krótkich zdań, topornie się czyta. Sama historia dobra.
  • jesień2018 20.06.2019
    Dobre i to. Zdaniom się przyjrzę, może coś się uda poprawić, dzięki!
  • pkropka 20.06.2019
    Niezły kawałek horroru :)
    Mnie zakończenie zaskoczyło, ale to pewnie dlatego, że ostatnio sporo myślałam o Twoim Eksperymencie. :p
  • jesień2018 20.06.2019
    Cieszę się, że zaskoczyło i że myślałaś, o czymś, co kiedyś napisałam :)
  • jagodolas 20.06.2019
    Kurcze, ale fajne opko. Takie pozytywne, trochę zazdro, że nie ja napisałem :) Też myślałem, że nastąpi jakaś makabreska a tu...
  • jesień2018 20.06.2019
    Cieszę się:) Dzięki i pozdrawiam!
  • Anonim 20.06.2019
    Hej, Jesień,

    ja też myślałem, że stało się coś najgorszego, choć przyznam, że moja myśl była następująca: oj, cos za słabo na to naprowadziłaś. Ale z takim zakończeniem jest dobrze. Podobało mi się. Choć ktoś powyżej miał rację, że zbyt dużo krótkich zdań.

    Znalazłem 2 błędy:
    Galaretkowa tęcza, sernik na zimno z galaretką z truskawami, galaretka z owocami.
    literówka.

    Mijają cztery godzin
    literówka.

    Pozdrawiam.
  • jesień2018 20.06.2019
    Antoni, Ty to masz oko:) Miło mi, że Ci się podobało!
  • Mane Tekel Fares 20.06.2019
    No tak, przecież nie wszędzie musi lać się krew. Duchy nie muszą wyskakiwać z szafy. Bohater tragiczny nie zawsze kończy na opuszczonym cmentarzu. A historia może kończyć się optymistycznie.
    Uśmiechnąłem się. Dziś pierwszy raz :-) Dzienks
  • jesień2018 20.06.2019
    Bardzo motywujące słowa, dziękuję:)
  • Agnieszka Gu 20.06.2019
    Ale mnie zrobiłaś w konia hehehe świetnie napisane :)
    Pozdrowionka xddd
  • jesień2018 20.06.2019
    Hahaha, no proszę!
    Pozdr XD
  • Anonim 22.06.2019
    Jak u Ciebie standardowo, dobry kawałek obyczaju, tym razem z nutką suspensu. Jedyny zarzut, jaki mam, to że końcówka wydaje się dosztukowana. Sąsiadka i pan galaretka są niespójni. Jako czytelnik nie mam bladego pojęcia o ich motywacji, nawet po ponownym przeczytaniu. Powinnaś rozrzucać „kamyczki” już na początku, żeby utwierdzić czytelnika w swoich (ich) zamiarach (co nie oznacza, że powinnaś mu to wyłożyć jak krowie na rowie).
    Pozdrawiam.
    M.
  • jesień2018 22.06.2019
    Dzięki, Marzycielu, za wnikliwe przeczytanie. Chyba masz rację, szczególnie jeśli chodzi o sąsiadkę... Ja już na oparach pisałam, więc jak się trochę zresetuję, zerknę ponownie. Pozdrowienia:)
  • Zaciekawiony 23.06.2019
    Spodziewałem się, że ją w tej galarecie utopi. Dobrze rozwiązane. Tego hurtownika to ja dorzucałem do zestawów.
  • jesień2018 23.06.2019
    No widzisz. Gdyby nie Ty, w życiu bym nie wymyśliła takiej postaci:)
  • Ritha 23.06.2019
    Boże, hurtownik galaretek, co to jest w ogóle za postac, pewnie Marok wrzucił do tabel :D
    Oks, czytam (zostawiłam sobie Ciebie na koniec :P)
  • Ritha 23.06.2019
    „Weszła i siedzi” – heh, świetny start, lubię
    Ja pierniczę, zaczytałam się, jak tu… galaretkowo! :D

    „– Mógłby iść wreszcie do pracy, w magazynie ciężkie rzeczy spokojnie może nosić. – ciągnie sąsiadka” – bez kropci

    „Mamusia nie lubi, jak krzyczę. Najbardziej nie lubi, jak krzyczę na innych ludzi. Na nią trochę mogę, bo ją kocham i ona mnie” – cudne

    Ja pierniczę, myślałam, ze będzie galaretka z Jadzi! :D
    Coraz bardziej lubię Twój styl pisania. Bardzo mi się podobało.
  • jesień2018 24.06.2019
    Cieszę się:) (I że się nabrałaś, heeej!) Dzięki, Ritha!
  • Canulas 24.06.2019
    "Zapraszają się na kawę i ciasto i rozmawiają o nieważnych rzeczach" - może, żeby nie było 2x i dać: na kawę z ciastem?

    No nic. Przewrotny tekst. Od momentu, w którym poznajemy wiek delikwenta mocno creepy.
    Świetnie poprowadzone jego myślowtręty. Bardzo naturalnie i klumatycznie.
    Tekst podobny do "Moje stare dziecko" - Adelajdy.
    Chyba Twój styl coraz bardziej mi siada
  • jesień2018 24.06.2019
    O, miło to czytać, Canu:) Pozdrowienia!
  • JamCi 25.06.2019
    Dla mnie bomba. I to na kilku płaszczyznach. Rzetelna wiedza, empatia, ciekawy dobór słów i wspaniałą pointa.
  • jesień2018 25.06.2019
    Jaka ładna opinia:) Dziękuję bardzo!
  • JamCi 25.06.2019
    jesień2018 super się czytało, wrócę do Ciebie.
  • jesień2018 25.06.2019
    JamCi zapraszam :)
  • jesień, oto Twój zestaw:
    Dowódca plemienia
    Upadek królestwa

    Gatunek (do wyboru): horror lub list
    Pod kątem antologii możliwe też pochodne horroru

    Piszemy do niedzieli 21. lipca, godz.19.00.

    Powodzenia :)
  • nimfetka 08.07.2019
    Chyba pierwszy raz goszczę u Ciebie. Dobrze wytrącasz czytelnika z wyobrażenia o Maćku. Mam na myśli, na początku wydaje się być zwyczajnym dzieciakiem, do momentu w którym nie raczysz dialogiem sąsiadki z matką o tym, że ten dzieciak powinien się już usamodzielnic i znaleźć pracę, bo lada moment uderzy mu trzydziestka. Bardzo dobry zabieg. Również i ciekawie ukazałaś mentalność matki, pielęgnującej obsesje autystycznego syna w obawie przed nim samym. Moment kulminacyjny nie złapał mnie w sumie jakoś bardzo, trochę nawet oczekiwałam, że to jednak będzie Jadźka w tej siatce. xD No, ale poza tym i tak wszystko ładnie gra.
  • jesień2018 08.07.2019
    Tak, pierwszy raz jesteś u mnie i bardzo mi miło:) Może trochę szkoda, że akurat ten tekst, a nie poprzedni, ale cóż:)
    Podoba mi się, że tak szczegółowo piszesz o swoich wrażeniach, to dla mnie bardzo ciekawe.
    Pozdrawiam!
  • nimfetka 08.07.2019
    Mogę i zajrzeć na poprzedni, nie widzę problemu, madame.
  • nimfetka 08.07.2019
    Ta kropka to poprzedni? xD To rzeczywiście chyba jednak nie zajrzę.
  • jesień2018 08.07.2019
    nimfetka hahah NIE. Lalki. (Nie ma to jak dyskretna reklama;))
  • nimfetka 08.07.2019
    Odwiedzę.

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania