TW 11 Cud, który był przekleństwem!
TW 11
Postać: Smok z syndromem wypalenia
Zdarzenie: Poranna kawa
Kapitan Wasilij Zajcew stał na wzgórzu. Patrzył na okalające go pola i widział czołgi jadące w jego stronę. Były bardzo blisko, niektóre wręcz nie dalej jak sto metrów od niego. Nagle w ręce pojawiła się wiązka granatów. Nie namyślając się, rzucił w stronę najbliższego niemieckiego pojazdu. Granaty leciały kilka sekund, aż wreszcie spadły i wybuchły pod jego gąsienicami. Wybuch, ogień i dym. Następna wiązka, rzut i znowu to samo. Kolejny pojazd zatrzymany. Zajcew stał i rzucał, a jego granaty, niczym pociski wystrzeliwane z działa przeciwpancernego, niszczyły jeden czołg po drugim. To nic, że wokół wybuchały pociski, a serie karabinów maszynowych trafiały w niego całymi seriami. On śmiał się i rzucał, krzycząc – Śmierć wam faszyści! Nie przejdziecie! Zabije was wszystkich!
Nagle obraz zniknął, a po kilkunastu sekundach kapitan ocknął się. Przez dłuższą chwilę bał się poruszyć. Panowała jakaś nienaturalna, nieziemska cisza. Nie wiedział, gdzie jest. Po jakimś czasie takiej umysłowej pustki powoli delikatnie zaczął otwierać oczy. Poczuł ukłucie bólu. Spróbował ruszyć ręką, kolejny atak bólu.
- Skąd ten ból! Przecież ja już nie żyje, nie mogę żyć! Czy po śmierci dalej czujemy ból? - dziesiątki myśli zaczęło istny taniec w jego mózgu. Zamknął oczy i światło zgasło.
Kiedy ocknął się po raz drugi, ból był już wszechobecny. Powoli zaczęła do niego dochodzić przerażająca myśl, że jednak żyje, choć to nie było możliwe. Pamiętał przecież, jak uderzały w niego kula, po kuli. Delikatnie otworzył oczy. Ból powrócił, ale dał radę, nie zamknął. Widział i to było ważne. Opuchlizna duża, ale jeszcze nie zasłoniła mu całkiem powiek. Kiedy jego wzrok odzyskał ostrość, zobaczył, że jest w celi, którą znał. To był areszt NKWD. Ten widok uderzył w niego tak silnie, że zaczął płakać, a łzy spływające po twarzy spadały na pryczę.
- Dlaczego nie umarłem! - wrzasnął tak silnie, jak tylko potrafił, ale jego krzyk rzucony w powietrze zniknął w starych murach. Po chwili znów światło zgasło i odszedł w ciemność.
Kiedy znowu odzyskał świadomość, postanowił usiąść. Mimo bólu z wielkim trudem uniósł się i oparł plecami o ścianę. Jego umysł i pamięć zaczęły wreszcie w miarę dobrze funkcjonować. Przypomniał sobie, jak żołnierze znaleźli go na polu, rannego, ale żywego. Opatrzyli mu rany, a potem przyszli enkawudziści i nie bacząc czy ranny czy nie, zawlekli do aresztu i zaczęły się przesłuchania, bicie, obelgi i poniżanie. Kiedy wczoraj przyprowadzono go, a właściwie przywleczono za nogi po kolejnym przesłuchaniu, wyglądał jak martwy. Major NKWD, wielki jak byk razem ze swoimi dwoma pomagierami również wyglądającymi jak bokserzy wagi ciężkiej bili go ponad godzinę. Używali co prawda tylko pięści, ale to całkowicie wystarczało, bo ci sadyści wiedzieli jak zrobić z nich użytek, wykorzystując swoje potężne ramiona. A do tego jeden z katów wylał mu na twarz gorącą poranną kawę. Kapitan na szczęście zdążył zamknąć oczy.
- Jesteś zdrajcą, tchórzem, wrogiem ojczyzny, bydlakiem i śmieciem! Ty gnoju, specjalnie podałeś złe namiary i przez ciebie artyleria Armii Czerwonej zabiła naszych żołnierzy, a faszyści przerwali front! – to były najbardziej delikatne wyzwiska, jakimi go obdarzali, nie przerywając bicia. Kiedy mdlał, polewali go zimną wodą i wszystko zaczynało się od nowa.
- Kłamiesz tchórzu!.. Twierdzisz, że przeszyła cię seria z czołgu. Taaa, tylko jakoś znaleźliśmy cię zaledwie lekko rannego w rękę i nogę. Jak to wytłumaczyć? - nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie, zadawane mu raz po raz.
Kapitan milczał, bo co mógł powiedzieć. Był pewny, że podał dobre namiary, ale tłumaczyć to oprawcom z NKWD? Po co? Oni tkwili w przekonaniu, że zrobił to specjalnie.
Kiedy tak siedział, nagle przed oczami stanął mu ostatni obraz, jaki pamiętał.
"Niemiecki czołg był tuż przed nim. Wyciągnął zawleczkę i najmocniej jak mógł wyrzucił zestaw granatów prosto pod gąsienicę. Po chwili nastąpił wybuch. Czołg stanął i zaczął dymić. Widząc to, podniósł się, wstał, a w tym samym momencie przeszyła go seria z karabinu maszynowego"
Zastępca dowódcy 74. dywizji pułkownik Miedochin od kilku minut chodził wzdłuż pokoju. W końcu stanął, pokiwał głową i wbił wzrok w dowódcę generała majora Kuzniecowa.
- Musimy coś zrobić, nie możemy go tak zostawić – powiedział wolno, patrząc generałowi prosto w oczy. Kuzniecow aż się wzdrygnął.
- Nic nie możemy zrobić. Zajcew podał złe namiary
- Gówno prawda. Tak podają artylerzyści, ratując swoje dupy. Ja za cholerę w to nie wierzę. Znam Zajcewa, to doświadczony oficer i na pewno nie popełniłby takiego błędu. Dlaczego nie podali zapisków, danych od kapitana. Twierdzą, że nie zapisywali, bo od razu zmienili ustawienia dział i dali ognia. Oni wiedzą, że to karny batalion i nikt karniakom nie uwierzy – w jego słowach była tak wielka pewność, że dowódca dywizji nie zaoponował. Siedzieli tak dłuższą chwilę, aż Miedochin uśmiechnął się, jakby znalazł rozwiązanie.
- Towarzyszu dowódco, zadzwonię do generała Główkina szefa NKWD 65 armii. Znam go, byliśmy na jednym roku w szkole oficerskiej, a później przez dwa lata służyliśmy w tej samej jednostce. Powiem mu, co myślę, opisze poczynania Zajcewa i poproszę o pomoc.
Generał wstał i ryknął głosem nieznoszącym sprzeciwu.
- Zwariowałeś! Przecież oni są przekonani, że to wina kapitana. Pewnie już go zatłukli na śmierć!
- Żyje, tego jestem pewien. Jego sama opatrzność chroni.
- Co ty pleciesz - mina generała nie wróżyła niczego dobrego.
- Wiem, co mówię, bo jak wytłumaczyć fakt, że dostał całą serię z kilku metrów, a przeżył? Raptem dwie kule tylko go drasnęły!
Generał już chciał coś powiedzieć, ale widząc jak Miedochin sięga po słuchawkę telefonu, machnął tylko ręką.
Kiedy po raz kolejny usiadł na stołku na wprost katów z NKWD, nie czuł już bólu, nawet krzyki enkawudzistów dochodziły go tylko jako szept. Było mu już wszystko jedno. Żył, ale to, co dla kogoś innego byłoby cudem, dla niego było przekleństwem.
- Dlaczego nie zginął? Niemcy byli o kilkanaście kroków od niego, nie mogli chybić i nie chybili, a jednak, zamiast leżeć tam na polu, martwy, był tu katowany. Gdyby miał choć trochę więcej siły rzuciłby się na swoich oprawców, mając nadzieję, że go zastrzelą. Chciał to zrobić już kilka razy, ale ciało już go nie słuchało. Każdy nawet najmniejszy ruch powodował atak bólu tak wielkiego, że nie mógł nawet się zabić. Wszechobecny ból niweczył wszelki zamysł.
Nagle otworzyły się drzwi i do pokoju wszedł oficer. Kuzniecow przez małą szparkę w napuchniętych powiekach dojrzał jak przesłuchujący go żołnierze NKWD, a także major stanęli na baczność.
- No co tu mamy Griszczuk? - zaczął przeglądać papiery. Po kilku minutach wrzasnął.
- Czyście zwariowali! Wszystkich rozstrzelać? Na froncie codziennie giną tysiące naszych żołnierzy! Rozumiecie? Tysiące! A wy chcecie rozstrzeliwać! Nie Griszczuk. Kapitana Zajcewa i czterech jego ludzi natychmiast odesłać do 74. dywizji.
- Ale towarzyszu generale, mamy wyraźne wytyczne towarzysza Berii...
-Tak! - przerwał oficer wyraźnie już zły. - Ale mamy także ciężką sytuację na froncie, gdzie każdy, powtarzam każdy żołnierz, jest na wagę złota. Każdy, ale żywy! Wykonać natychmiast!
- Tak jest towarzyszu generale! - major był wściekły, więc Kuzniecowowi dostało się jeszcze kilka ciosów, aż w końcu odniesiono go do celi. Wieczorem przyszedł do niego lekarz. Zrobił, co mógł, a do tego dał kapitanowi jakieś tabletki, po których ból trochę zelżał. Następnego dnia rano został razem z czterema innymi żołnierzami z batalionu karnego odwieziony do dywizji.
Kiedy wszedł, a właściwie dowlókł się, opierając się na ramionach żołnierzy do sztabu dywizji, stanął zgrabiony i zameldował cichym, jakby dochodzącym zza grobu głosem
- Towarzyszu generale, kapitan Zajcew melduje się na rozkaz!
Dowódca dywizji tylko skinął głowa, ale pułkownik Miedochin wstał, podszedł do niego i wyciągnął rękę.
- Witamy z powrotem w dywizji kapitanie! Siadajcie - Zajcew uścisnął dłoń. Przez chwilę panowała cisza, dziwna cisza, ciężka, jakby ołowiana ściana przydusiła wszystkich tak, że nawet ciężko się oddychało. Pierwszy przerwał ją Miedochin.
- Zajcew powiem szczerze, ja wam wierzę, mało tego jestem przekonany, że to artylerzyści dali dupy i zagłada resztek karnego batalionu to ich wina. Wy kapitanie jesteście dobrym żołnierzem, walczyliście jak smok, a odrodzicie się jak Feniks. Zachowaliście stopień i jak tylko przyjdą uzupełnienia, obejmiecie dowództwo nowego karnego batalionu.
Kuzniecow, słuchając tych słów, siedział bez ruchu. Nie był już zwykłym człowiekiem, nie było bólu, strachu, radości. Nie chciał już niczego, nie czuł niczego. Był pusty, jego umysł po prostu dryfował niesiony jakimiś nieznanymi mu prądami bez uczuć, marzeń, myśli. Zbyt wiele bólu, zbyt wiele nienawiści, zbyt wiele pogardy. Nie był już tym samym człowiekiem. Był wrakiem rzuconym na pastwę losu, który miotał nim jak sztorm małym statkiem na oceanie. Musiał jednak odpowiedzieć pułkownikowi, więc podniósł podpuchnięte oczy, spojrzał w jego twarz i cicho rzekł:
- Może i jestem smokiem, ale już wypalonym do cna. Za dużo cierpienia, za dużo bólu i strachu! Nawet śmierć mnie nie chce!
Po tych słowach zapadła cisza. Miedochin i Kuzniecow, widząc, w jakim jest stanie, nie mogli wydusić z siebie ani słowa. Spojrzeli tylko na siebie, ale żaden nie odważył się powiedzieć na głos tego, co myślał.
Komentarze (67)
Poprawiam, żeby bzdura techniczna nie zabiła tekstu
Pomyłka, już idę i nie wracam, z tobą nie da się porozumieć, tkwisz w swojej koleinie
Baj
Kontynuowanie opowieści radzieckich - miło
Ale też nie mogę się nie zgodzić z częścią komentarzy - że trochę za mocno się chyba trzymasz klimatów historycznych ostatnimi czasy
Zaszalej :)
zostawiam 5
Pozdrawiam
Kapelusznik
Wiem, że trudno jeśli się czujemy w czymś dobrzy, ale tu chodzi o zabawę ;P
Bardzo lubię odwrócenie kota ogonem. A u Ciebie działo się to tak naturalnie, tak zwyczajnie.
Brawo, chłopie!
Bo co z tego, że nie mój temat, nie moja bajka, jak czuje się to całym sobą!
Błędy:
Delikatnie otworzył oczy. Ból powrócił, ale dał radę, nie zamknął.
Ból dał radę?
Używali co prawda tylko pięści, ale to całkowicie wystarczało, bo ci sadyści wiedzieli jak zrobić z nich użytek, wykorzystując swoje potężne ramiona.
Wg mnie: albo: używali co prawda tylko pięści; albo: wykorzystując swoje potężne ramiona. Oba to masło maślane na swój sposób.
Kiedy wszedł, a właściwie dowlókł się, opierając się na ramionach żołnierzy do sztabu dywizji, stanął zgrabiony i zameldował cichym, jakby dochodzącym zza grobu głosem
szyk. A może: Kiedy wszedł, a właściwie dowlókł się do sztabu dywizji, opierając się na ramionach żołnierzy, stanął zgrabiony
...
Dowódca dywizji tylko skinął głowa, ale pułkownik Miedochin wstał
literówka
Przez chwilę panowała cisza, dziwna cisza, ciężka, jakby ołowiana ściana przydusiła wszystkich tak, że nawet ciężko się oddychało.
ciężka/ciężko - powtórzenie
Nie był już tym samym człowiekiem.
Przed chwilą pisałeś to samo innymi słowami.
To tyle.
Pozdrawiam.
przyznam Ci się, że chyba złego zwrotu użyłem, pisząc odwrócenie kota ogonem. Otóż chodziło mi o zwrot akcji, co opisałeś nawet w tytule. Czasem tak miewam, że jakaś klapka mi nie zafunguje i piszę takie kwiatki.
Jestem zatem. Pierwszy zarzut wizualny – dywizy nie służą do zapisu dialogów, to już ustaliliśmy, Ozarro :p
„Wybuch, ognień i dym” – ogień*
Pierwszy akapit dużo zaimków – jego/niego, np. tutaj można wyrzucić „jego”:
„Zajcew stał i rzucał, a jego granaty, niczym pociski wystrzeliwane z działa przeciwpancernego niszczyły jeden czołg po drugim”
Poza tym jeżeli to „niczym pociski wystrzeliwane z działa przeciwpancernego” traktujesz jako wtrącenie, to musi być oprzecinkowane z obu stron.
Jeśli chodzi o zarysowanie scenki – fajna, tu akurat od strony fabularnej mi się podoba, krótko, więzłowato, zaciekawiająco. Lecę dalej.
„Nagle obraz zniknął, a po chwili kapitan ocknął się. Przez dłuższą chwilę bał się poruszyć” – chwili/chwilę
„dziesiątki takich myśli zaczęło istny taniec w jego mózgu” – „takich” można wyrzucić, wiadomo, ze takich skoro je (te myśli) przytaczasz
Rzut okiem z lotu ptaka na ten akapit:
„Kiedy ocknął się po raz drugi, ból był już wszechobecny. Powoli zaczęła do niego dochodzić przerażająca myśl, że jednak żyje, choć to nie było możliwe, przecież pamiętał, jak uderzały w niego kula, po kuli. Delikatnie otworzył oczy. Ból powrócił, ale dał radę, nie zamknął. Widział i to było ważne. Opuchlizna była duża, ale jeszcze nie zasłoniła mu całkiem powiek. Kiedy jego wzrok odzyskał ostrość, zobaczył, że jest w celi, którą znał. To był areszt NKWD. Ten widok uderzył w niego tak silnie, że zaczął płakać, a łzy spływające po twarzy spadały na pryczę” – był/było/było/była/jest/był (za dużo, zamulasz tekst)
„- Dlaczego nie umarłem! - wrzasnął tak silnie, jak tylko potrafił, ale jego krzyk rzucony w powietrze zniknął w starych murach. Po chwili znów światło zgasło i odszedł w ciemność” – to jest piękne, naturalne, realistyczne, minimalistyczne, prawdziwe. I tu od razu wspomnę – stworzyłeś wiarygodnego bohatera, wczułeś się w jego sytuację albo po prostu Ci wyszło, nie wiem, ale bohater kupiony przez mła.
Retrospekcja tortur również miodzio. Zwrócę uwagę na jedną rzecz. Czytam ten tekst i jest wiarygodną historią póki co (a nie publicystycznych streszczeniem faktów), ale naleciałości są, np. tutaj:
„- Jesteś zdrajcą, tchórzem, wrogiem ojczyzny, bydlakiem i śmieciem! Ty gnoju, specjalnie podałeś złe namiary i przez ciebie artyleria Armii Czerwonej zabiła naszych żołnierzy, a faszyści przerwali front! – to były najbardziej delikatne wyzwiska, jakimi go obdarzali, nie przerywając bicia. Kiedy mdlał, polewali go zimną wodą i wszystko zaczynało się od nowa” – a konkretnie „to były najbardziej delikatne wyzwiska, jakimi go obdarzali, nie przerywając bicia” – zamiast żywej atrybucji dialogowej, Ty pchasz tutaj stronę bierną, „to były…” Nie wiem „obrzucali go wyzwiskami, nie przerywając bicia” albo „nieprzerwanej chłoście towarzyszyły wyzwiska”, no coś jakoś tak.
„Oni byli przekonani, że zrobił to specjalnie” – a może „tkwili w przekonaniu” (?)
„- Żyje, tego jestem pewien. Jego sama opatrzność chroni
- Co ty pleciesz - mina generała nie wróżyła niczego dobrego” – brakuje kropek na końcach zdań
„Generał już chciał coś powiedzieć, ale widząc jak Miedochin sięga po słuchawkę telefonu, machnął tylko ręką” – tu też fajna wstawka, detale, gesty, git
„nawet krzyki enkawudzistów dochodziły do tylko jako szept” – zdaje się, że „dochodziły go*”
„Było mu już wszystko jedno. Żył, ale to, co dla kogoś innego byłoby cudem, dla niego było przekleństwem.
- Dlaczego nie zginął? Niemcy byli o kilkanaście” – było/byłoby/było/byli (za gęsto)
Często używasz tez słowa „ból”, warto czasem synonimem potraktować – cierpienie, męka, udręka itp.
„Nagle otworzyły się drzwi i do pokoju wszedł jakiś oficer” – „jakiś” do wywalenia
„- No co tu mamy Griszczuk? - zaczął przeglądać papiery. Po kilku minutach wrzasnął.
- Czyście zwariowali!” – skoro to nadal jego wypowiedź to niepotrzebnie piętro niżej
„- Ale towarzyszu generale, mamy wyraźne wytyczne towarzysza Berii...
- Mamy! - przerwał oficer wyraźnie już zły” – 2 x „wyraźnie”
„Następnego dnia rano został razem z czterema innymi żołnierzami z batalionu karnego odwieziony do dywizji” – został odwieziony, znów zamulająca strona bierna, lepiej – odwieziono go
„Kiedy wszedł, a właściwie dowlókł się, opierając się” – 2 x „się” za blisko siebie (czasami trzeba z czegoś zrezygnować)
„Zajcew uścisnął dłoń. Przez chwilę panowała cisza, dziwna cisza, ciężka, jakby ołowiana ściana przydusiła wszystkich tak, że nawet ciężko się oddychało. Pierwszy przerwał ją Miedochin” – i tutaj dobra wstawka, buduje klimat
„Kuzniecow, słuchając tych słów, siedział bez ruchu. Nie był już zwykłym człowiekiem, nie było bólu, strachu, radości. Nie chciał już niczego, nie czuł niczego. Był pusty, jego umysł po prostu dryfował niesiony jakimiś nieznanymi mu prądami bez uczuć, marzeń, myśli. Zbyt wiele bólu, zbyt wiele nienawiści, zbyt wiele pogardy” – pikne, me gusta, a ostatnie zdanie tutaj z trzema, celowymi powtórzeniami w punkt – cacane
Końcówka super, fabularnie też, bohaterowie wiarygodni, dialogi naturalne, wszystko gra i buczy, o niebo lepsze od ostatniego tw, tylko zapis… Zamulanie tekstu stroną bierną, zaimkami i niedokładnością (interpunkcja tu i ówdzie). Ogólnie tekst mi siadł.
Pozdrawiam, Ozarro :)
A co do ewentualnych porad, to mam jedną.
Słuchaj Rithy, będziesz wielki. :-)
PS. to nie żarcik.
Napisane przyzwoicie, bez jakichś szarż stylistycznych. I nie zamierzam tutaj forsować rozdmuchanej formy; chcę tylko zauważyć, że przez tę „poprawność” tekst przypominał mi właściwie większość fantasy, jakie czytałam.
Tytuł mógłby być ciekawszy, teraz jest nijaki.
Podsumowując: niezły tekst, ma naprawdę imponujące momenty, ale zabrakło mi tu bardziej przejrzystej historii (bohaterowie!) i emocji.
Tekst jak to u Ciebie. Poziom podstawowy dla (da się przeczytać) opanowany, ale te same błędy co zazwyczaj są również. Dookreślenia, brak ogonków. Podstawowa niedbałoś" zachowana.
Martwi mnie jednak co innego.
Moim zdaniem Zajcew w Twoich rękach jest zbyt bezpieczny. Hołubisz bohatera do tego stopnia, że z tej sympatii obdarzasz go całym wianuszkiem super zalet, nie serwując dla równowagi wad. Jest on przeto postacią mało autentyczną i z racji tego jak bardzo się nim jarasz, całkowicie bezpieczną.
Coś jak Indiana Jones. Wpierdziel za wpierdziel em otrzymuje, ale zawsze wygrywa.
Pozdrox
"Nagle w jego ręce pojawiła się wiązka granatów." - czary mary i są - taki zapis sprawił, że tak to sobie właśnie wyobraziłam :)
Poza tym opowieść niezła, momentami wciągająca.
Szkoda, że nie odpisałeś jej oczami któregoś z bohaterów z uwzględnieniem jego odczuć, emocji... Ale i bez tego opowiadanie jest ok.
Pozdrawiam :)
Ale też chciałabym zobaczyć jak piszesz coś innego. Np. Romans. :D
(...)
„Wybuch, ognień i dym” – ogień*
I co namy dziś?
"Wybuch, ognień i dym"
Po cholerę mam Ci pokazywać błedy, skoro ich nie poprawiasz?
Ritha, poświęcając swój czas i wiedzę, powyżej wypisała ci całą litanie uwag, do których ty najwyraźniej w żaden sposób się nie odniosłeś. I teraz masz jeszcze o to pretensje? I się dziwisz?
Co to się dzieje z Tobą?
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania