TW 4.0 #4 Romans traumatyczny - Głupia dupa

Postać: Głupia dupa

Miejsce: Tratwa na środku morza

Zdarzenie: Królicza łapka

Made by spółka autorska Nuncjusz i Fanthomas (jak coś, to pretensje do nich, nie do mnie!)

No i w końcu stało się. Jedyny chłop na tej wyspie, a nawet on miał mnie dość i przepędził biedną sierotę. I to gdzie? Wprost w spienione fale oceanu, na pożarcie rekinom wydał. O ja nieszczęsna. Od złowrogich głębin, oddziela mnie tylko te kilka dech skleconych byle jak i naprędce, byle się mnie jak najszybciej pozbyć.

Jedyną ochroną jest mój talizman - królicza łapka - ale zapewne i ten amulet zniknie, gdyż głodna jestem niemożliwie i ślinka mi cieknie na jej widok, bo oczywiście nie mam żadnego prowiantu i napitku - zostałam wydana na pewną śmierć!

Na szczęście nie zdążyłam się zbytnio oddalić od wyspy, a już pojawił się ratunek w postaci przystojnego żeglarza Pabla, który zawadził przypadkiem o moją tratwę, wywracając ją i mnie przy okazji prosto w morskie odmęty pełne zmutowanych rekinów i glonojadów. Jako że dobry pływak z niego więc natychmiast i zupełnie bezinteresownie rzucił mi się na ratunek.

- Jakże mogłem cię nie uratować? - powiedział, gdy schnęłam na pokładzie. - Wypłynąłem na połów łosiorosi i merlinów, niestety ryby nie brały i płynąłem samotnie, a ręka zaczynała mnie już boleć od nadmiernej masturbacji. Los zesłał mi ciebie. W końcu będę mógł dać upust swoim parszywym żądzom.

Tak więc kochaliśmy się do bladego świtu, a w każdym razie do momentu, aż nadszedł sztorm, rozbił w perzynę jacht Pabla i wyrzucił naszą dwójkę, nagą i przerażoną na kolejną dziwaczną bezludną wyspę.

Niezawodnie przyczyniła się do naszego ocalenia niezjedzona królicza łapka, która siłą swego talizmanu, wyrzuciła nas z odmętów na stały ląd. Była to wzmiankowana wyżej wysepka pełna pokracznych, czarnych krasnoludów. Gdy przerażona, schowałam się w mocarne objęcia Pabla, mego Adonisa, ten po odbyciu pośpiesznego stosunku seksualnego, wyjaśnił mi, że te rzekome krasnale to miejscowe plemię dzikich Pigmejów Ułan Bator.

- Nie bój się, Mała - rzekł basem - obronię cię mym kutasem!

Spłonęłam na te słowa mego bohatera i płonęłam jeszcze chwil kilka, aż zajęło się poszycie i ściółka. Na szczęście, zaatakowali nas właśnie wraży Pigmeje ze swoimi sikawkami i wnet ugasili me żądze.

Mój Adonis zaniemógł jednak wykończony nieustannymi orgazmami i padł na ziemię przygniatając jednego z krasnomurzynków. Reszta zaś rzuciła się na mnie i uprowadziła by złożyć w ofierze. W swej malutkiej wiosce ogolili mi głowę na łyso, co nie było takie złe. Koniec z przezwiskami w stylu głupia blondynka, czy ruda suka. Zostawili mi włosy pod pachami i w nosie, byłam więc wciąż bardzo kobieca i pociągająca. Potem przywiązali mnnie do twardego pala i zaczęli bębnić po brzuchach śpiewając sprośne piosenki, najpewniej w celu przywołania bestii, której namiętne porykiwania słyszałam z daleka.

W końcu potworna bestia objawiła się. Był to zionący ogniem potężny, sfilcowany odyniec. Posiadał wielkie kły, zdeformowany, świński ryj i chciał mnie pożreć. Na szczęście, nadal miałam przy sobie króliczą łapkę, którą pomachałam mu przed żółto świecącymi ślepiami. Wielki Odyn odyniec zawył, zazgrzytał zębami i zniósł wielką kupę nawozu. Tym czynem zaskarbiłam sobie podziw i szacunek u tubylców. Chmarą zbrojną w dzidy i chochle, rzucili się na wzniesiony stolec, by przygotować zeń pożywny posiłek.

Na tą właśnie chwilę, przybył mój ukochany żeglarz Pablo.

Znów odbyliśmy szybki stosunek, a potem zasiedliśmy do kolacji złożonej z nawozu, ryb i marakui. Pałaszowaliśmy jak głupi, gdyż ciężkie toporki tubylców wisiały nam nad głowami, a poza tym burczało mi w brzuchu jak w reaktorze jądrowym. Po posiłku zabrano nas do jaskini na której ścianach jakiś wariat namalował pokraczne obrazki. Dodałam więc swoje inicjały i napis "Tu byłam". Najwyraźniej zadowoliło to krasnomurzynków, bo zaczęli podskakiwać i okładać się po głowach kijami. Zabawa trwała w najlepsze, więc razem z Pablem po cichu uciekliśmy stamtąd.

Na naprędce skleconej tratwie z tyk bambusowych, odpłynęliśmy z tej dziwnej wyspy, by nagle wpaść w nurty Golfstromu, który pognał nas chyżo, tak chyżo, że aż zgubiłam króliczą łapkę, wprost do Krainy Dziarskich Maruderów, ale to już całkiem inna historia.

Może kiedyś Wam ją opowiem, jak Morze Bałtyckie zamieni się miejscami z Morzem Karaibskim.

Achuj przygodo!