TW#15 Stara raszpla

Postać: Kichająca sklepowa

Zdarzenie: Złamany obcas

Z dedykacją i podziękowaniami dla A.

* * *

Kiedy wysoki mężczyzna w kapturze zaczepił ją po raz kolejny, najpierw wykonała unik na tyle zgrabny, na ile pozwalały dwie ogromne papierowe torby z zakupami przyciskane do piersi, uciekając ramieniem z pola zasięgu niepożądanego łapska, a potem przyspieszyła. Paznokcie nieznajomego ledwo przejechały po zimowej kurtce.

– Na siedem piekieł – wymamrotała kobieta, energicznie potrząsając wymodelowaną blond fryzurą. – Niechże mnie zostawi.

Dzień był zimowy, ulica nienaturalnie opustoszała, a godzina późna. Chloe doświadczała wcześniej tak niegrzecznego wyrazu zainteresowania, ale tym razem brak przechodniów dookoła odbierał odwagę i podpowiadał manewr ucieczki.

Skręciła w lewo i popychając drzwi rozstawionymi szeroko łokciami, weszła do niewielkiego saloniku prasowego. W środku zmierzch odpędzało dodające otuchy sztuczne światło.

Stanęła przy oszklonej wystawie i obserwowała, jak natręt mija obojętnie sklep, idąc w górę ulicy powolnym, powłóczystym krokiem. Oddychając ciężko, poprawiła zakupy w ramionach. Wszystko wskazywało na to, że plan nie zawiódł.

– Khe-khe! – wyrwał ją z zamyślenia donośny kaszel. – Jak nic nie kupujesz, to wypad.

Odwróciła się w stronę źródła dźwięku i ujrzała dorodną, mięsistą kobietę o podkrążonych oczach z czupiradłem na głowie, odzianą w firmową polówkę w kolorze wyblakłej zieleni, świetnie zgranej z niezdrowym odcieniem cery właścicielki. Mimo swej widocznej niedyspozycji ekspedientka śledziła Chloe przepędzającym wzrokiem.

– Tak, tak – odparła blondynka. – Mogę na chwilę postawić zakupy przy ladzie?

– Ehe. Byle migiem.

Uciekinierka zostawiła torby na podłodze, wysłuchując agresywnych napadów kaszlu, po czym weszła między dwie drewniane półki z gazetami, które zaczęła bezwiednie przeglądać.

– Nie uważa pani, że dziwnie dziś w tej okolicy? – zagadała, nie podnosząc wzroku znad przeglądanego czasopisma. Czerwony nagłówek artykułu z pierwszych stron wrzasnął do niej: „NADCHODZI!”, przez co poczuła rozdrażnienie, więc wymieniła piśmidło. Kasjerka porządkowała ladę, w akompaniamencie cyklicznego brzdęku monet, szelestu banknotów i oślizgłego pociągania nosem. – Jakoś tak pusto. To znaczy, normalnie pewnie też nie ma tu tłumów, ale teraz ulice zwyczajnie jakby powymierały. Jest w okolicy jakieś wydarzenie, może jakiś zlot?

– KHE! A co ja-khe! Kurwa tam-khe!-wiem. KHE! KHE!

Chloe zmrużyła oczy. Wpatrywała się gniewnie to w fotografię półnagiej aktorki zamieszczony w popularnym tabloidzie, to w obrazek zimowej rzeczywistości za szybą. Okazało się, że absztyfikant niestety nie odszedł zbyt daleko. Stanął pod mrugającą latarnią uliczną, tępo kołysząc się w przód i w tył. Musiał być naćpany.

– No cóż, jest pani sklepikarką, pewnie zna pani w tej mieścinie każdego. Ja przyjechałam tu dopiero godzinę temu. Wy, lokalni przedsiębiorcy, jesteście przecież jak takie małe rozgłośnie radiowe, prawda? Potraficie i zbierać skandale i potem o nich bez przerwy trąbić.

– Smarkulo! Khe! Zabieraj się stąd – potężnej kobiecie przerwało kichnięcie, rozbryzgujące flegmę na pobliski zbiór papierosów – zamykam.

– Przepraszam, nie chciałam pani urazić – Chloe nerwowo kartkowała następny magazyn. – Po prostu jakiś frajer zaczepiał mnie na ulicy, szarpał za rękaw, ja nie wiem! Chciałam… Ejże! Co pani wyprawia?!

Z dyndającym przy ustach glutem właścicielka nieruchomości podeszła do drzwi i zamknęła je na dwa zamki, używając w tym celu pęku kluczy, których w ocenie Chloe musiało być na łańcuszku chyba ze dwadzieścia.

– No i co pani narobiła? – załamała ręce. – Zamknęła mnie tu pani!

– Nie jęcz! Khe! – sklepikarka, szorując podeszwami po podłożu, mozolnie wróciła za ladę, w międzyczasie wrzucając kolekcję kluczy zawieszoną na szyi pod fartuch. Bez przerwy pociągała nosem i odchrząkiwała. Obrzydzona tym widokiem Chloe ponownie wbiła wzrok w gazetę i śledziła ścianę tekstu opisującego najnowsze trendy w sztuce uwodzenia. – Naprawdę, do kurwy nędzy, uważasz-khe! KHE! Że bym chciała z tobą tu zostać do usranego świtu? Drugie wyjście jest…

Nagle rozległ się huk, a zaraz po nim trzask, coś jakby odgłos łamanego obcasa, choć o wiele potężniejszy. Chloe podskoczyła. Przeczesała wzrokiem salonik, lecz nie odnalazła babska ze skrzywionym poczuciem humoru.

– Proszę pani?

Konwersowała z ciszą.

Uświadomiła sobie, że kobieta najpewniej zemdlała. Ruszyła więc w stronę lady, która prawdopodobnie zasłaniała zalegające na posadzce, bezwładne cielsko. Tuż u celu przed dalszym działaniem powstrzymał ją jednak niewyraźny szmer. Zamarła. Nie chciała zaglądać za barykadę. Coś w głębi świadomości, do czego normalnie nie miała dostępu, szeptało, by tego nie robić.

– Proszę pani? – powtórzyła, instynktownie wykonując krok w tył.

Odpowiedział bulgot. Za nim rycie paznokciami w ścianie. Zaraz potem nieruchoma Chloe ujrzała, jak ponad ladę wznosi się wykrzywiona w nieprzytomnym grymasie, do reszty zzieleniała twarz. Sklepikarka jęknęła, wyciągając dłoń i obnażyła zęby. Syczała.

Blondynka wrzasnęła i kierowana bardziej podświadomą strategią obronną niż jakimkolwiek rozsądkiem, porwała z półki gazety. Ciskała nimi w prychającą wiedźmę, usilnie próbującą sięgnąć klientki. Pozbawiona zdrowych zmysłów kobieta parła do przodu, ignorując oddzielające je zabudowanie; tuż nad nadgarstkiem lewej ręki skóra agresorki pękła, odsłaniając pokrytą krwią i rozciągliwymi nitkami ścięgien kość. Dostała kilka celnych pocisków w twarz, a także prosto w otwartą ranę, lecz nic nie powstrzymało maniakalnych prób pokonania przeszkody.

Chloe pisnęła i zostawiając zakupy w tyle, ruszyła do drzwi. Chwyciła oburącz klamkę i szarpnęła. Nie ustąpiły.

Zdesperowana podróżniczka zaczęła okładać pięściami szybę. Wciąż oglądała się za siebie, kontrolując zamieszanie za plecami. Ekspedientka stopniowo umykała z potrzasku, rozsmarowując na ladzie krwawe wzory, aż ostatecznie przeczołgała się po blacie, spadła z niego prosto na podłogę i ostrzegawczo posykując, popełzła w stronę wyjścia.

Unikatowy, niepodobny do niczego innego brzdęk ocucił Chloe. Słyszała jak ostre, metalowe ząbki rysują posadzkę, jednocześnie wlokąc za sobą opasłe ciało.

Przypomniała sobie.

Dokładnie w tym samym momencie poczuła, jak pożądliwe palce oplatają jej kostkę.