Ty już coś za dużo tych Wiwatów dostrzegasz i... we Warszawskich klimatach, to oni tak niekoniecznie.
Patosiasto? - No, może i tak. Z każdą umierającą godziną wątpliwości rosną.
Canulas No ja wiem, że Warszawa... ale ja bym ich tu chętnie w postapokaliptycznej wizji widziała :D na ten przykład mogliby w samolot zakosić, wsiąść i przylecieć albo łódką jakowąś przypłynąć albo cóś... ;))
Autystyczny czterolatek leżał obok pada do X-boxa, "plus czetry gry gratis". Na krzywym stole deszczowe czterdzieści procent niepokoju wypite w połowie i spodeczek petów. W holenderskim łóżku jeszcze jedna śmierć.
Pudełko od Forzy Horizon w większości pokryły kleksem już krzepnącej krwi (kleksy)
Poszedł nie pierwszy raz, ufny zębom podwarszawskich bram i temu, że nad zbrodnią z pożądania zawsze czuwa cisza. Miasto dziewięciu zajezdni sprzyja zniknięciom przyjezdnych. - piękne. Masz piękną duszę, Tohimonie.
Równocześnie.
— Wiemy, że gdybyś tylko umiał cofnąć czas... — rozpoczął chłopak.
— ... to miałbyś sobie do powiedzenia wszystkie słowa świata — dokończyła jego martwa koleżanka.
Okropny , sorex, że dopiero teraz, ale się zawiesiłem, patrząc na dojrzewające jabłko.
Wiesz, że kiedy puentujesz "skurwysynem", to CI się widzi. Życzę se więc więcej skurwysynów od "Cię"
Witam
Kiedyś pisałam o jeźu, który jechał na gapę. Pokręcone i łapiące za serce. Wynurzyłeś brud. Bólem wymieszałeś z chłodem.
A teraz jechał za nimi tramwajem linii dziewięć... chyba dwadzieścia trzy?
Amarantowa miazga. Kamikaze spadających jabłek... Tylko mus z jablek Jonagold daję amarantowy odcień.
I że groby dzieciństwa są w całodobowym...zawsze więcej umiera nocą i nie pomoże czuwanie za rogiem, bo za nadgodziny nie płacą za bramą.
Pogłos i Pustka
Pozdrawiam i miłego popołudnia życzę
A ja mam problem. Tzn. dla mnie czegoś tu za dużo, coś mnie rozprasza jakbym nie mogła się wbić w tekst i skoncentrować o czym jest. Jeszcze niedoczytalam dokonca więc wrócę to może coś mądrzejszego mi przyjdzie do głowy. Fajne porównania. Ale czasami też taki zlepek porównań, jakby przyrządzanych technicznie wcześniej i wrzuconych do zupy. Jej przepraszam za moje dziwne subiektywne odczucia tekstu. Pewnie czegoś nie kumam dokonca czy klimatu, wrócę jeszcze przeczytać całość.
Ok wróciłam. Bardzo spodobało mi się zakończenie, chociaż "Z chorą psychicznie głową jest tak, że zawsze można otworzyć nowy pokój", no chyba czasami trafia się jednak pod ścianę/mur bez wyjścia ;)Podsumowując fajne, ale dla mnie jakby za dużo czegoś dalej, jakby to ująć jak piosenkarka, która potrafi zastosować różne dźwięki melodyczne triki, jak Kukulska kiedyś, za gęsto dla mnie albo w porównaniu do zamalo czegoś innego do przeplatania, przez to emocjonalnie wczulam się tylko w końcówkę.
kalaallisut , jak już napisałem niżej, po jakichś tam przemyśleniach, zgadzam się. Słusznie prawisz, mówiąc, że zbyt gęste. Też to trochę takim zaczynam widzieć.
No cóż. Stare koreańskie przysłowie mawia: Raz na wozie, raz w obozie.
Dzienks.
Ok, z zaciekawieniem wgryzam się w tresc :)
Dusi mnie powietrze - bardzo mi bliskie
Masz fetysz pomalowanych (u kobiet) paznokci? Pytanie wynika z częstego wspominami o lakierze na pazurkach.
uciekinierów pożarł w końcu horyzont - cudne
Tfu, zdanie cudne, ale poprawka, caly fragment, muszę:
"Kiedy uciekinierów pożarł w końcu horyzont, uznała, że właśnie tak uciekają manekiny z płonącego sklepu. Dopaliła, pstryknęła Jin Lingiem w dal, lecz nie chcąc wracać wciąż pod nawias świata, pozostała tak przynajmniej głową. Głową ćmiącą od czadu i pękającą od spokoju ducha. Głową o szufladach myśli złupionego domu. Wszystko jest. Nic nie możesz znaleźć.
W minusowej temperaturze zamarzały łzy"
"A kiedy usnął – zabiła, rozrzynając bardzo starannie gardło. Matka i babka ze wsi. Prosiak często na święta. Duża wprawa" - boskie, Canulasowe
"czując się przez chwilę czymś mniejszym niż całość" - majstersztyk (forma jednak wysoka!)
I o lustrze tuż obok.
"Miasto dziewięciu zajezdni sprzyja zniknięciom przyjezdnych", i "zęby podwarszawskich bram". Wymuskane zdania, pięknie.
Dialogowe dymki (...)
"Prawnik oparł linię obrony o trudne dzieciństwo i złą korelację gwiazd" - i kolejne
"Gdy pogłos młotka wygasał na sali, skuty mężczyzna poczuł silny zapach przegranego meczu", i dalej, żyrandol itp.
"Amarantowa miazga. Kamikaze spadających jabłek" - ja pierniczę
Do Królestwa spokoju by mozna dokoptować caly ten twór. Bez jaj.
"Wiemy, że czasem łatwiej odbezpieczyć granat, niż obejrzeć ponownie album starych zdjęć. Naprawdę" - bardzo Twoje. To "naprawde" na koncu, potoczne, charakterystyczne dla osobki Twej (juz sie orientuje, hehe)
"Trzydziescia dwa" - tu je błąd
Rozpierdalasz system poetyckim językiem - wiadomo, że uwielbiam, wiadomo, że wbija sie w moj gust. Brakowało brudnego noir ostatnio. Echo krzyku miasta - dobry tytul, adekwatna tresc. Przyzwyczailes mnie do stylu. Byc moze lepsze od Nie ma slonca, ale wowczas to byl taki, hm, szok. Tera juz wiem, czego sie spodziewac, stad podchodze do tego lądowania z innego pułapu. Bo juz wiem jak potrafisz elegancko pozamiatac i juz jestem nastawiona na mniejszy lub wuekszy rozpizd. W tym przypadku wiekszy. Sorjs za błędy, z komorki.
Zazdroszcze formy :) Duze gwiazdy :)
Canulas o ile pierwsza część mnie zainteresowała, to druga powaliła. Poetyckość, forma w jaką wbijasz myśli, jak operujesz emocjami. No pięknie i te wstawki o X boksie czy spodniach z reeboka, takie pierdoły,a el tu istotnie nadają klimatu. No już nie wiem jak się tu pozachwycać, to napiszę, że zajebista robota. Cytatów można by sporo wyciągać, ale te dwa mówią do mnie :
"Czymś zbyt małym dla dużego lustra, którego głównym zadaniem było zakłamywać wielkość przedpokoju."
"Wiemy, że czasem łatwiej odbezpieczyć granat, niż obejrzeć ponownie album starych zdjęć. "
Dziękuję Ci bardzo, Justyska. Po przemyśleniu, przychylam się trochę do opinii Kataallisut, że nieco zbyt gęste. Czasem wpadam w takie pułapki "przemądrzałości" :)
Pozdroxix
"Już w powietrzu zrozumiał, że nie każdy deszcz pochodzi od Boga. Noc przecięło echo krzyku miasta." - bardzo ładnie ubrane zakończenie.
W Twoim stylu, ale najbardziej podobała mi się ostatnia część. Ma w sobie "to coś" co przyciąga i zmusza do refleksji. Bardzo lubisz pisać o śmierci i różnych jej formach - już przestało mnie to przerażać, bo się przyzwyczaiłam i jestem pełna podziwu, jak bardzo narrator potrafi być obojętny, co nasila obiór.
Kurczę, czuję się zmęczona i wyprana z emocji, więc moje komentarze są takie sobie...
Aż mam ochotę sama napisać jakiś tekst o morderstwie. Tyle we mnie negatywnych emocji.
Cwałujesz przez moje opka dzisiaj, jak Polska Husaria rozganiajaca Szwedów pod Kircholmem. Staram Ci się odkomentować, ale czytasz szybciej niż ja myślę. WIęc złapię Cię od końca (na skróty idąc, a co) I najpierw ty podziekuję - niniejszym wyrażając również radość z Twojego powrotu 23
Hej:)
To nie jest prosty tekst, napewno. Nie jest prosty, ale ja lubię, kiedy piszesz własnie w taki lekko pokręcony (mówią na to poetycki zdaje się) sposób. Ładnie układasz myśli, bardzo dużo ciekawych zdań. No tak dla przykładu:
"Głową ćmiącą od czadu i pękającą od spokoju ducha. Głową o szufladach myśli złupionego domu. Być może wszystko jest. Nic nie możesz znaleźć. "
"Na krzywym stole deszczowe czterdzieści procent niepokoju wypite w połowie"
"Łażące po nim słońce naświetlało wady, pokazując, że jeśli idzie o myśli, często niedojadał."
"Wiemy, że czasem łatwiej odbezpieczyć granat, niż obejrzeć ponownie album starych zdjęć." lubię, podoba mi się. no i może właśnie ten brudno-czysty Canulasowy styl sprawia, że o tych wszystkich "okropieństwach" czyta się...dobrze. Nie wiem. Nie umiem pisać komentarzy:) Więc byłam, gwiazdy zostawłam:) Pozdrówka.
Nooo, kurde. Dzięki piękne. Może i (akurat ten) tekst z potencjałem, ale naprawdę się trochę też przychylam, że lekko zbyt gęsto i jakby miejscami "obok siebie".
Dziękuję pięknie, Blanka.
Nooo, kurde. Dzięki piękne. Może i (akurat ten) tekst z potencjałem, ale naprawdę się trochę też przychylam, że lekko zbyt gęsto i jakby miejscami "obok siebie".
Dziękuję pięknie, Blanka.
Canulas hmm. Co kto lubi. Dla mnie nie jest "zbyt" gęsto, pewnie dlatego, że lubię kiedy właśnie tak jest, więc raczej dopinguje właśnie takim tekstom u Ciebie. "Momenty", choć niby rozumiem zamysł i tak dalej, to jakoś ...nie wiem, mija mnie to:)
Więc... No, weny życzę:)
Can, no tak. Wszak Tyś dobre serduszko i kolorowa duszyczka, o czym ja piszę...:) żadne okropności;) żuczki na pleckach, zachody słońca i jakieś tam bajki:D
Ach ta dynamika języka, przecudowna.
"Oczyszczenie jest w celebracji, nie w akcie" - skąd Ty to Canulas wiesz do cholery?! To jest niesamowite.
"Wiemy, że czasem łatwiej odbezpieczyć granat, niż obejrzeć ponownie album starych zdjęć" - cudne.
"...nad zbrodnią z pożądania zawsze czuwa cisza. - to są już wręcz sentencje
I jeszcze wiele innych.
Jakie główne odczucie przy czytaniu tekstu? Gubię krytyczne nastawienie, wciągam się w nurt, a głównym uczcuciem, które mnie wypełnia to chyba... jakieś dziwne osaczenie. Tylko nie wiem, czy wynikające z hipnozy układem słów, czy z hipnotycznej akcji, czy z jednego i drugiego. I zmęczenie, ale takie jak w biegu, absolutnie nie zmęczenie tekstem. Dla mnie teskt niedościgniony.
Bardzo dziękuję Ci za sam komentarz jak i tak pozytywny odbiór, tym bardziej, że akurat jeśli idzie o podobne "tanie", to jesteś dla mnie sam top.
Ciężko mi się do samego tekstu odnieść. Z perspektywy czasu i patrząc chłodnym okiem, wydaje mi się miejscami zbyt gęsty. W sensie - brak oddechu na niekorzyść spiętrzeń.
Lubię pisać swoje brudne noir, bo to momenty, gdzie styka się resztka trzeźwego osądu z zapleczem głowy.
Wychodzi różnie, ale natężenie emocjonalne podczas pisania zawsze jest wysokie.
Jestem bezsprzecznie wielką fanką tekstów, które oszyldowałeś adekwatnie - 'Brudne Noir', zauważam, że to te właśnie zawsze budziły we mnie największą fascynację. Hm, więc to jest zasada.
Trochę Cię nie było, trochę mnie nie było, i istotnie - ta perełka mi się gdzieś zagubiła w szkatułce z różnym badziewiem. Ale co, ja nie wyłowię ;)?
Trochę też usunąłeś, znajome kropeczki widzę.
Ale: ten tekst to znów wyżyny, ten styl pisania jest niedościgniony i niepodrabialny.
''Kiedy uciekinierów pożarł w końcu horyzont, uznała, że właśnie tak uciekają manekiny z płonącego sklepu.'' - Przepiękne.
''Matka i babka ze wsi. Prosiak często na święta. Duża wprawa.'' - Bardzo mi się widzi ta nieubłagana kliniczność i aż taki ładunek w trzech równoważnikach zdań. I że tak przerażająco spokojnie o zabójstwie. Z pozycji obserwatora niezaangażowanego emocjonalnie.
''W końcu wyekwipowana jedynie w próżnię, upaćkaną halkę i klapki z bazaru,'' - wątpliwość moja polega na tym, że wyekwipowanym to zaopatrzonym w coś. Być wyekwipowanym w ubranie, które ma się na sobie - no nie wiem.
Faktem jest, że to drobnostka.
Ale lubię jak najwlikniwiej przy Twoich tekstach, bo po prostu mi się chce, są dobre, widzę w tym sens.
''Poszedł nie pierwszy raz, ufny zębom podwarszawskich bram i temu, że nad zbrodnią z pożądania zawsze czuwa cisza. '' - Znów. Bardzo ładne zdanie. Coś może być na rzeczy z tym, że jestem ostatnio sajko na punkcie nadawania rzeczom, budynkom, krajobrazom - cech ludzkich, to pewnie wyciągam wszędzie, gdzie tak robisz.
''Zrobił to tak nieudolnie, że nawet przez chwilę wszechświat skurczył się ze śmiechu.'' - Szyk zdania trochę piszczy.
Zrobił to tak nieudolnie, że przez chwilę nawet wszechświat skurczył się ze śmiechu - proponowałabym tak.
''Łażące po nim słońce naświetlało wady'' - łażące słońce, pyszne.
I część III - troszkę gorsza według mnie. Ale i tu diamencik: ''Oczyszczenie jest w celebracji, nie w akcie.''
Canulas czasem autor przecenia swoje prace, lub nie ceni ich wystarczajaco, myśle, że Tobie często dolega ta druga przypadłość :)
Przyjemność po mojej stronie.
Ze łzami w oczach, bo skasowało mi cały komentarz, ale jestem. Dobra, może teraz będzie mniej chaotycznie i przy okazji krócej.
Tym razem nie będę przecinkować, bo nic takiego nie rzuciło mi się w oczy. Zajmę się tylko tekstem od tej piękniejszej strony :)
1. Tytuł. Rewerbacja, czyli pogłos. Ma to wiele wspólnego z treścią, choć samo słowo "rewerbacja" tudzież "echo" pada jeden raz (bodajże).
Echo w tym tekście dla każdego z bohaterów jest czym$ innym. Po kolei:
Pierwsza z nich - kobieta - zabijała właśnie z powodu tego echa, ale jednocześnie napędza je. Ładnie skomponowałeś ten fragment, operując mową pozornie zależną - emocje kobiety przesiąkn€ły do narracji.
Druga - facet ogarnięty obsesją na punkcie włosów ma drugą, gorszą, którą można nazwać fetyszem, a która tak naprawdę dopełnia "aktu". Przynajmniej przy pierwszym zabójstwie. Bo przy kolejnym do stosunku nie dochodzi, więc w sumie trudno tu o generalizację. Tutaj echem jest ta obsesja, która powraca, by zgarnąć kolejne ofiary.
Trzecia (moja ulubiona) - dziadek, dla którego echem są przeżyte lata - to jego bagaż doświadczeń, który wywołuje emocje.
2.Bohaterowie.
Kobieta. Jest złożoną postacią. Z jednej strony silna, a z drugiej, nie potrafi sobie poradzić z czymś tak banalnym jak zdrada. Ponadto po morderstwie sama popełnia samobójstwo. Właśnie, skoro już przy tym jestem. To, że dokonuje tego z iście chirurgiczną precyzją i pod wpływem planu (upiła go) świadczy o tym, że stało się to na chłodno.
Mimo że początkowo dyktowały jej to emocje, ostatecznie zabiła z wyrachowaniem. Ale nie potrafiła tego udźwignąć. Echo uderzyło w nią ze zdwojoną siłą. Nie wiemy, czy się z tego podniosła. Wiemy natomiast (odbicie w lustrze, wrażenie rozczłonkowania) że jest absolutnie rozbita psychicznie.
Mężczyzna. Tym razem postać raczej jednowymiarowa. W niej lekko pobrzmiewa fascynacja śmiercią, której tak dużo było w innych Twoich noirach.
Facet ewidentnie jest chory psychicznie. Ma obsesję na punkcie włosów, która łączy się z fetyszem zabijania po samym akcie. Przynajmniej to wynika z pierwszego zabójstwa.
Jest nieszczęśliwy, choć historia ułożyła mu się po jego myśli. Wydawałoby się. Ale przebija z niej rozpaczliwa beznadzieja. Bo czy można być szczęśliwym, działając pod wpływem własnej obsesji?
Starszy mężczyzna. Postać na pewno refleksyjna. Już sam fakt, że stoi na dachu i rozmawia... z samym sobą, a raczej z jakąś pradawną częścią siebie, o tym świadczy.
Adam i Ewa to dwugłos wprost z jego głowy. Ja tak to widzę.
3. Forma/ styl
Jak to w noirach bywa, jest znów poetycko. Natężenie? Bardzo wysokie, ale nie na tyle, by się nie domyśleć co jest metaforą, a co nie.
Tym razem jest o wiele delikatniej, praktycznie nie ma przekleństw (ja nie zauważyłam). Pojawiają się jedynie kolokwializmy, ale to w miejscach, gdzie jest mowa pozornie zależna.
4. Konstrukcja.
Tekst zbudowany z trzech obrazów, a w zasadzie scen. Bo czyta się bardzo płynnie, wręcz filmowo. To pewnie zasługa pociętych na krótko zdań.
Wszystkie one mają wspólny temat - echo tego, co zrobili oni lub osoby z nimi związane. Łączy je ostatni, szybki kadr -
Miasta, które wydaje z siebie krzyk, składający się z potrójnego bólu.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~``~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
I na koniec wykrywacz perełek.
"Najlepsze promocje zawsze są w dni powszednie."
"Kiedy uciekinierów pożarł w końcu horyzont, uznała, że właśnie tak uciekają manekiny z płonącego sklepu."
"W minusowej temperaturze zamarzały łzy."
"Autystyczny czterolatek leżał obok pada do X-boxa, "plus cztery gry gratis". Na krzywym stole czterdzieści procent niepokoju wypite w połowie i spodeczek petów. W holenderskim łóżku jeszcze jedna śmierć."
"W tle kuchennego aneksu Niemen śnił o Warszawie ostatni raz."
"Czymś zbyt małym dla dużego lustra, którego głównym zadaniem było zakłamywać wielkość przedpokoju.
Zamknęła okno. Usiadła przy stole. Ręce same odnalazły szkło."
"...i złą korelację gwiazd"
ładne określenie na niefortunne okoliczności.
"
— A wiecie, że...
— Wiemy.
— I...
— Też."
Mistrzowski szermierka niedopowiedzeniami.
"Już w powietrzu zrozumiał, że nie każdy deszcz pochodzi od Boga. Noc przecięło echo krzyku miasta."
Nie każdy czyn pod wpływem emocji, który teoretycznie powinien nas oczyszczać, jest wartościowy. Albo dobry.
No i to krzyczące zwielokrotnionym głosem miasto - bajka.
Jak zachwycon też. Aż mnie się ten komentarz troszkę przyśnił. Lipa, że straciłaś pierwszy (przerabiałem to), ale postawmy się w sytuacji Karoli, która straciła ponad 20 stron tekstu. Boli, nie?
Miło że tekst Ci podszedł, jednak pytanie czy nie jest zbyt poetycko natężony. Czy te wszystkie kawałki mają przestrzeń dla siebie? Kalaallisut ma wątpliwości i ja trochę też. Dzięki piękne.
Padam po pantofelka.
Canulas właśnie mi się ta poetyckość podoba. Mogłabym się jedynie na siłę przyczepić, do fragmentów mocno estetycznych, w których nie bardzo da się wyczuć (ja nie mogłam), o co chodzi.
Kurde. 20 stron, masakra. Wspołczuję.
Zaraz Ci poszukam fragmentów, tylko się w miarę ogarnę, bo wyglądam jak półnieboszczyk :P
Może to nie jest zbyt poetyckie, ale za nic w świecie nie mogę zrozumieć, co się za tym kryje.
"Pomalowane paznokcie kołem ratunkowym przeciw zmarszczkom. Lakiery u pani Ewy."
"Wysoko nad nim mroźny wicher porozrywał wszystkie ptaki świata."
Ptaki jako symbol czego? I dlaczego aż taka megalomania - całego świata?
"Na każdego wariata tylko jedna głowa. Jedyna dobra decyzja Pana Boga. Odwrócili się. Tym razem kwiatów we włosach nie potargał wiatr."
To akurat bardzo estetyczne, szczególnie ostatnia końcówka. Pytanie tylko, czy to sztuka dla sztuki, czy kwiaty są świadomą metaforą za którą "coś" się kryje.
No i w ostatnim fragmencie, gdzie mamy Adama, Ewę, Pogłos i Pustkę.
Pytanie, czy potrzebujesz aż tak wielu bohaterów, czy każdy z nich coś symbolizuje. Myślę, że mógłbyś zostawić tylko dwójke z nich (Pogłos i Pustkę, bo są czytelniejsze).
"Już w powietrzu zrozumiał, że nie każdy deszcz pochodzi od Boga. "
Tutaj właśnie próbowałam zinterpretować, ale być może to znów "tylko" ekwilibrystyka słowna. Jeśli tak, spróbuj zamienić na coś czytelniejszego, bądź w ogóle pozbyć się tej metafory. Ostatnie zdanie i bez tego jest cudownym, mocnym zakończeniem.
To tak na szybko napisane, ale w zasadzie chyba wszystko, co mi się wcześniej rzuciło w oczy. Popatrz sobie na spokojnie, i zastanów się. Sam wiesz najlepiej, gdzie metafory mają pokrycie, a gdzie nie (chyba że wszystkie są celowe, i poprzez skojarzenia da się je odkryć).
Prawdopodobnie po części masz rację. Za dużo szermierki, a za mało tarcz. To. Miałem na myśli, mówiąc, że nieco nadbudowane.
Będę się przyglądał, ale dopiero, gdy osiągnie odpowiedni ku temu stan.
Voila:
„Pogłos i Pustka rozdzielili się nawiasowym wzorem, jakby próbowali go osaczyć. Jeden malutki krok
(…)
— Teraz powinna nastąpić puenta — stwierdził Pogłos.
— Ale prawda jest taka, że jej nie ma — dopowiedziała Pustka”
:)
Komentarze (59)
Tak na początku, to odniosłam wrażenie, jakbym Wiwata z Rose spiedzielających widziała... ehhh
"Już w powietrzu zrozumiał, że nie każdy deszcz pochodzi od Boga. Noc przecięło echo krzyku miasta." — a tu taki patos mi się widzi. Masakryczny! ...
Cóż, twój klimat, twoje porównania, twój styl...
Pazdrawljaju ;)
Patosiasto? - No, może i tak. Z każdą umierającą godziną wątpliwości rosną.
Autystyczny czterolatek leżał obok pada do X-boxa, "plus czetry gry gratis". Na krzywym stole deszczowe czterdzieści procent niepokoju wypite w połowie i spodeczek petów. W holenderskim łóżku jeszcze jedna śmierć.
Poetyckie.
Czytam w kosciele, komentarz będzie na raty.
Poszedł nie pierwszy raz, ufny zębom podwarszawskich bram i temu, że nad zbrodnią z pożądania zawsze czuwa cisza. Miasto dziewięciu zajezdni sprzyja zniknięciom przyjezdnych. - piękne. Masz piękną duszę, Tohimonie.
Równocześnie.
— Wiemy, że gdybyś tylko umiał cofnąć czas... — rozpoczął chłopak.
— ... to miałbyś sobie do powiedzenia wszystkie słowa świata — dokończyła jego martwa koleżanka.
Skurwysynie...
Wiesz, że kiedy puentujesz "skurwysynem", to CI się widzi. Życzę se więc więcej skurwysynów od "Cię"
Kiedyś pisałam o jeźu, który jechał na gapę. Pokręcone i łapiące za serce. Wynurzyłeś brud. Bólem wymieszałeś z chłodem.
A teraz jechał za nimi tramwajem linii dziewięć... chyba dwadzieścia trzy?
Amarantowa miazga. Kamikaze spadających jabłek... Tylko mus z jablek Jonagold daję amarantowy odcień.
I że groby dzieciństwa są w całodobowym...zawsze więcej umiera nocą i nie pomoże czuwanie za rogiem, bo za nadgodziny nie płacą za bramą.
Pogłos i Pustka
Pozdrawiam i miłego popołudnia życzę
Pozdrówka.
rewelacyjnie to wszystko połączyłeś po prostu bomba a stwierdzenie upiła gada jest fenomenalne i się cieszę, że zestaw ci się spodobał pięć
No cóż. Stare koreańskie przysłowie mawia: Raz na wozie, raz w obozie.
Dzienks.
Dusi mnie powietrze - bardzo mi bliskie
Masz fetysz pomalowanych (u kobiet) paznokci? Pytanie wynika z częstego wspominami o lakierze na pazurkach.
uciekinierów pożarł w końcu horyzont - cudne
Tfu, zdanie cudne, ale poprawka, caly fragment, muszę:
"Kiedy uciekinierów pożarł w końcu horyzont, uznała, że właśnie tak uciekają manekiny z płonącego sklepu. Dopaliła, pstryknęła Jin Lingiem w dal, lecz nie chcąc wracać wciąż pod nawias świata, pozostała tak przynajmniej głową. Głową ćmiącą od czadu i pękającą od spokoju ducha. Głową o szufladach myśli złupionego domu. Wszystko jest. Nic nie możesz znaleźć.
W minusowej temperaturze zamarzały łzy"
"A kiedy usnął – zabiła, rozrzynając bardzo starannie gardło. Matka i babka ze wsi. Prosiak często na święta. Duża wprawa" - boskie, Canulasowe
"czując się przez chwilę czymś mniejszym niż całość" - majstersztyk (forma jednak wysoka!)
I o lustrze tuż obok.
"Miasto dziewięciu zajezdni sprzyja zniknięciom przyjezdnych", i "zęby podwarszawskich bram". Wymuskane zdania, pięknie.
Dialogowe dymki (...)
"Prawnik oparł linię obrony o trudne dzieciństwo i złą korelację gwiazd" - i kolejne
"Gdy pogłos młotka wygasał na sali, skuty mężczyzna poczuł silny zapach przegranego meczu", i dalej, żyrandol itp.
"Amarantowa miazga. Kamikaze spadających jabłek" - ja pierniczę
Do Królestwa spokoju by mozna dokoptować caly ten twór. Bez jaj.
"Wiemy, że czasem łatwiej odbezpieczyć granat, niż obejrzeć ponownie album starych zdjęć. Naprawdę" - bardzo Twoje. To "naprawde" na koncu, potoczne, charakterystyczne dla osobki Twej (juz sie orientuje, hehe)
"Trzydziescia dwa" - tu je błąd
Rozpierdalasz system poetyckim językiem - wiadomo, że uwielbiam, wiadomo, że wbija sie w moj gust. Brakowało brudnego noir ostatnio. Echo krzyku miasta - dobry tytul, adekwatna tresc. Przyzwyczailes mnie do stylu. Byc moze lepsze od Nie ma slonca, ale wowczas to byl taki, hm, szok. Tera juz wiem, czego sie spodziewac, stad podchodze do tego lądowania z innego pułapu. Bo juz wiem jak potrafisz elegancko pozamiatac i juz jestem nastawiona na mniejszy lub wuekszy rozpizd. W tym przypadku wiekszy. Sorjs za błędy, z komorki.
Zazdroszcze formy :) Duze gwiazdy :)
Pozdroxix
"Czymś zbyt małym dla dużego lustra, którego głównym zadaniem było zakłamywać wielkość przedpokoju."
"Wiemy, że czasem łatwiej odbezpieczyć granat, niż obejrzeć ponownie album starych zdjęć. "
pozdrawiam i 5 i 6 i 7 jakby bylo:)
Pozdroxix
W Twoim stylu, ale najbardziej podobała mi się ostatnia część. Ma w sobie "to coś" co przyciąga i zmusza do refleksji. Bardzo lubisz pisać o śmierci i różnych jej formach - już przestało mnie to przerażać, bo się przyzwyczaiłam i jestem pełna podziwu, jak bardzo narrator potrafi być obojętny, co nasila obiór.
Kurczę, czuję się zmęczona i wyprana z emocji, więc moje komentarze są takie sobie...
Aż mam ochotę sama napisać jakiś tekst o morderstwie. Tyle we mnie negatywnych emocji.
Ale podobało mi się :)
To nie jest prosty tekst, napewno. Nie jest prosty, ale ja lubię, kiedy piszesz własnie w taki lekko pokręcony (mówią na to poetycki zdaje się) sposób. Ładnie układasz myśli, bardzo dużo ciekawych zdań. No tak dla przykładu:
"Głową ćmiącą od czadu i pękającą od spokoju ducha. Głową o szufladach myśli złupionego domu. Być może wszystko jest. Nic nie możesz znaleźć. "
"Na krzywym stole deszczowe czterdzieści procent niepokoju wypite w połowie"
"Łażące po nim słońce naświetlało wady, pokazując, że jeśli idzie o myśli, często niedojadał."
"Wiemy, że czasem łatwiej odbezpieczyć granat, niż obejrzeć ponownie album starych zdjęć." lubię, podoba mi się. no i może właśnie ten brudno-czysty Canulasowy styl sprawia, że o tych wszystkich "okropieństwach" czyta się...dobrze. Nie wiem. Nie umiem pisać komentarzy:) Więc byłam, gwiazdy zostawłam:) Pozdrówka.
Dziękuję pięknie, Blanka.
Dziękuję pięknie, Blanka.
Więc... No, weny życzę:)
"Oczyszczenie jest w celebracji, nie w akcie" - skąd Ty to Canulas wiesz do cholery?! To jest niesamowite.
"Wiemy, że czasem łatwiej odbezpieczyć granat, niż obejrzeć ponownie album starych zdjęć" - cudne.
"...nad zbrodnią z pożądania zawsze czuwa cisza. - to są już wręcz sentencje
I jeszcze wiele innych.
Jakie główne odczucie przy czytaniu tekstu? Gubię krytyczne nastawienie, wciągam się w nurt, a głównym uczcuciem, które mnie wypełnia to chyba... jakieś dziwne osaczenie. Tylko nie wiem, czy wynikające z hipnozy układem słów, czy z hipnotycznej akcji, czy z jednego i drugiego. I zmęczenie, ale takie jak w biegu, absolutnie nie zmęczenie tekstem. Dla mnie teskt niedościgniony.
Ciężko mi się do samego tekstu odnieść. Z perspektywy czasu i patrząc chłodnym okiem, wydaje mi się miejscami zbyt gęsty. W sensie - brak oddechu na niekorzyść spiętrzeń.
Lubię pisać swoje brudne noir, bo to momenty, gdzie styka się resztka trzeźwego osądu z zapleczem głowy.
Wychodzi różnie, ale natężenie emocjonalne podczas pisania zawsze jest wysokie.
Dziękuję pięknie za wizytę.
Bedzie komentarz, jak sie dopcham do komputera.
Oczarowanam.
Trochę Cię nie było, trochę mnie nie było, i istotnie - ta perełka mi się gdzieś zagubiła w szkatułce z różnym badziewiem. Ale co, ja nie wyłowię ;)?
Trochę też usunąłeś, znajome kropeczki widzę.
Ale: ten tekst to znów wyżyny, ten styl pisania jest niedościgniony i niepodrabialny.
''Kiedy uciekinierów pożarł w końcu horyzont, uznała, że właśnie tak uciekają manekiny z płonącego sklepu.'' - Przepiękne.
''Matka i babka ze wsi. Prosiak często na święta. Duża wprawa.'' - Bardzo mi się widzi ta nieubłagana kliniczność i aż taki ładunek w trzech równoważnikach zdań. I że tak przerażająco spokojnie o zabójstwie. Z pozycji obserwatora niezaangażowanego emocjonalnie.
''W końcu wyekwipowana jedynie w próżnię, upaćkaną halkę i klapki z bazaru,'' - wątpliwość moja polega na tym, że wyekwipowanym to zaopatrzonym w coś. Być wyekwipowanym w ubranie, które ma się na sobie - no nie wiem.
Faktem jest, że to drobnostka.
Ale lubię jak najwlikniwiej przy Twoich tekstach, bo po prostu mi się chce, są dobre, widzę w tym sens.
''Poszedł nie pierwszy raz, ufny zębom podwarszawskich bram i temu, że nad zbrodnią z pożądania zawsze czuwa cisza. '' - Znów. Bardzo ładne zdanie. Coś może być na rzeczy z tym, że jestem ostatnio sajko na punkcie nadawania rzeczom, budynkom, krajobrazom - cech ludzkich, to pewnie wyciągam wszędzie, gdzie tak robisz.
''Zrobił to tak nieudolnie, że nawet przez chwilę wszechświat skurczył się ze śmiechu.'' - Szyk zdania trochę piszczy.
Zrobił to tak nieudolnie, że przez chwilę nawet wszechświat skurczył się ze śmiechu - proponowałabym tak.
''Łażące po nim słońce naświetlało wady'' - łażące słońce, pyszne.
I część III - troszkę gorsza według mnie. Ale i tu diamencik: ''Oczyszczenie jest w celebracji, nie w akcie.''
Całość miażdży, przyjemność czytać.
„czasem łatwiej odbezpieczyć granat, niż obejrzeć ponownie album starych zdjęć. Naprawdę.”
„gdybyś tylko umiał cofnąć czas... — rozpoczął chłopak.
— ... to miałbyś sobie do powiedzenia wszystkie słowa świata”
Oczywiście masz tu wiecej zajebistosci, ale ja wybrałem najlepsze z najlepszych, wedle moich gustów.
Ciekawa kektua, przerwa miło spędzona.
Pozdrawiam
Odzyskałem net i taka miła niespodzianka.
Najpierw nimfetka, tera Ty.
Cudo. <3
Przyjemność po mojej stronie.
No ale cóż... Miłe wielce
Tym razem nie będę przecinkować, bo nic takiego nie rzuciło mi się w oczy. Zajmę się tylko tekstem od tej piękniejszej strony :)
1. Tytuł. Rewerbacja, czyli pogłos. Ma to wiele wspólnego z treścią, choć samo słowo "rewerbacja" tudzież "echo" pada jeden raz (bodajże).
Echo w tym tekście dla każdego z bohaterów jest czym$ innym. Po kolei:
Pierwsza z nich - kobieta - zabijała właśnie z powodu tego echa, ale jednocześnie napędza je. Ładnie skomponowałeś ten fragment, operując mową pozornie zależną - emocje kobiety przesiąkn€ły do narracji.
Druga - facet ogarnięty obsesją na punkcie włosów ma drugą, gorszą, którą można nazwać fetyszem, a która tak naprawdę dopełnia "aktu". Przynajmniej przy pierwszym zabójstwie. Bo przy kolejnym do stosunku nie dochodzi, więc w sumie trudno tu o generalizację. Tutaj echem jest ta obsesja, która powraca, by zgarnąć kolejne ofiary.
Trzecia (moja ulubiona) - dziadek, dla którego echem są przeżyte lata - to jego bagaż doświadczeń, który wywołuje emocje.
2.Bohaterowie.
Kobieta. Jest złożoną postacią. Z jednej strony silna, a z drugiej, nie potrafi sobie poradzić z czymś tak banalnym jak zdrada. Ponadto po morderstwie sama popełnia samobójstwo. Właśnie, skoro już przy tym jestem. To, że dokonuje tego z iście chirurgiczną precyzją i pod wpływem planu (upiła go) świadczy o tym, że stało się to na chłodno.
Mimo że początkowo dyktowały jej to emocje, ostatecznie zabiła z wyrachowaniem. Ale nie potrafiła tego udźwignąć. Echo uderzyło w nią ze zdwojoną siłą. Nie wiemy, czy się z tego podniosła. Wiemy natomiast (odbicie w lustrze, wrażenie rozczłonkowania) że jest absolutnie rozbita psychicznie.
Mężczyzna. Tym razem postać raczej jednowymiarowa. W niej lekko pobrzmiewa fascynacja śmiercią, której tak dużo było w innych Twoich noirach.
Facet ewidentnie jest chory psychicznie. Ma obsesję na punkcie włosów, która łączy się z fetyszem zabijania po samym akcie. Przynajmniej to wynika z pierwszego zabójstwa.
Jest nieszczęśliwy, choć historia ułożyła mu się po jego myśli. Wydawałoby się. Ale przebija z niej rozpaczliwa beznadzieja. Bo czy można być szczęśliwym, działając pod wpływem własnej obsesji?
Starszy mężczyzna. Postać na pewno refleksyjna. Już sam fakt, że stoi na dachu i rozmawia... z samym sobą, a raczej z jakąś pradawną częścią siebie, o tym świadczy.
Adam i Ewa to dwugłos wprost z jego głowy. Ja tak to widzę.
3. Forma/ styl
Jak to w noirach bywa, jest znów poetycko. Natężenie? Bardzo wysokie, ale nie na tyle, by się nie domyśleć co jest metaforą, a co nie.
Tym razem jest o wiele delikatniej, praktycznie nie ma przekleństw (ja nie zauważyłam). Pojawiają się jedynie kolokwializmy, ale to w miejscach, gdzie jest mowa pozornie zależna.
4. Konstrukcja.
Tekst zbudowany z trzech obrazów, a w zasadzie scen. Bo czyta się bardzo płynnie, wręcz filmowo. To pewnie zasługa pociętych na krótko zdań.
Wszystkie one mają wspólny temat - echo tego, co zrobili oni lub osoby z nimi związane. Łączy je ostatni, szybki kadr -
Miasta, które wydaje z siebie krzyk, składający się z potrójnego bólu.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~``~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
I na koniec wykrywacz perełek.
"Najlepsze promocje zawsze są w dni powszednie."
"Kiedy uciekinierów pożarł w końcu horyzont, uznała, że właśnie tak uciekają manekiny z płonącego sklepu."
"W minusowej temperaturze zamarzały łzy."
"Autystyczny czterolatek leżał obok pada do X-boxa, "plus cztery gry gratis". Na krzywym stole czterdzieści procent niepokoju wypite w połowie i spodeczek petów. W holenderskim łóżku jeszcze jedna śmierć."
"W tle kuchennego aneksu Niemen śnił o Warszawie ostatni raz."
"Czymś zbyt małym dla dużego lustra, którego głównym zadaniem było zakłamywać wielkość przedpokoju.
Zamknęła okno. Usiadła przy stole. Ręce same odnalazły szkło."
"...i złą korelację gwiazd"
ładne określenie na niefortunne okoliczności.
"
— A wiecie, że...
— Wiemy.
— I...
— Też."
Mistrzowski szermierka niedopowiedzeniami.
"Już w powietrzu zrozumiał, że nie każdy deszcz pochodzi od Boga. Noc przecięło echo krzyku miasta."
Nie każdy czyn pod wpływem emocji, który teoretycznie powinien nas oczyszczać, jest wartościowy. Albo dobry.
No i to krzyczące zwielokrotnionym głosem miasto - bajka.
Że jestem zachwycona chyba nie muszę mówić.
Pozdrowiajki :)
Miło że tekst Ci podszedł, jednak pytanie czy nie jest zbyt poetycko natężony. Czy te wszystkie kawałki mają przestrzeń dla siebie? Kalaallisut ma wątpliwości i ja trochę też. Dzięki piękne.
Padam po pantofelka.
Kurde. 20 stron, masakra. Wspołczuję.
Zaraz Ci poszukam fragmentów, tylko się w miarę ogarnę, bo wyglądam jak półnieboszczyk :P
Może to nie jest zbyt poetyckie, ale za nic w świecie nie mogę zrozumieć, co się za tym kryje.
"Pomalowane paznokcie kołem ratunkowym przeciw zmarszczkom. Lakiery u pani Ewy."
"Wysoko nad nim mroźny wicher porozrywał wszystkie ptaki świata."
Ptaki jako symbol czego? I dlaczego aż taka megalomania - całego świata?
"Na każdego wariata tylko jedna głowa. Jedyna dobra decyzja Pana Boga. Odwrócili się. Tym razem kwiatów we włosach nie potargał wiatr."
To akurat bardzo estetyczne, szczególnie ostatnia końcówka. Pytanie tylko, czy to sztuka dla sztuki, czy kwiaty są świadomą metaforą za którą "coś" się kryje.
No i w ostatnim fragmencie, gdzie mamy Adama, Ewę, Pogłos i Pustkę.
Pytanie, czy potrzebujesz aż tak wielu bohaterów, czy każdy z nich coś symbolizuje. Myślę, że mógłbyś zostawić tylko dwójke z nich (Pogłos i Pustkę, bo są czytelniejsze).
"Już w powietrzu zrozumiał, że nie każdy deszcz pochodzi od Boga. "
Tutaj właśnie próbowałam zinterpretować, ale być może to znów "tylko" ekwilibrystyka słowna. Jeśli tak, spróbuj zamienić na coś czytelniejszego, bądź w ogóle pozbyć się tej metafory. Ostatnie zdanie i bez tego jest cudownym, mocnym zakończeniem.
To tak na szybko napisane, ale w zasadzie chyba wszystko, co mi się wcześniej rzuciło w oczy. Popatrz sobie na spokojnie, i zastanów się. Sam wiesz najlepiej, gdzie metafory mają pokrycie, a gdzie nie (chyba że wszystkie są celowe, i poprzez skojarzenia da się je odkryć).
Zostawiam Cię z tym i lecę. Na razie :)
Będę się przyglądał, ale dopiero, gdy osiągnie odpowiedni ku temu stan.
Pozdroxon, Ench
„Pogłos i Pustka rozdzielili się nawiasowym wzorem, jakby próbowali go osaczyć. Jeden malutki krok
(…)
— Teraz powinna nastąpić puenta — stwierdził Pogłos.
— Ale prawda jest taka, że jej nie ma — dopowiedziała Pustka”
:)
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania