Ujrzane przez okno (OneShotChallenge)

Godziny mijały, lecz sen nie nadszedł. Gonitwa myśli o przeszłości i przyszłości wypełniała mą głowę, nie pozwalając nawet na chwilę odpocząć.

Znów to samo, ten perfidny ból sprzed lat zaatakował ciało, wbijając się w nadgarstki i skronie niczym gwoździe, zacisnął na żołądku i wywołał gorączkę. Kolejny nawrót, choć pragnęłabym wierzyć, że już jestem zupełnie zdrowa…

W pustym mieszkaniu panuje cisza. Nikt nie usłyszy mych żałosnych stęków, ani głośno przełykanej śliny w odruchu wymiotnym. To dobrze. Nie chcę w końcu martwić bliskich, choć skrycie chciałabym, by teraz się mną zajęli.

Przez białe rolety zasłaniające szyby przechodzi światło wschodzącego słońca. Mój oddech wyrównuje się, gdy łzy powoli spływają po policzkach. Zaciskam delikatnie pięść i bardzo ostrożnie podnoszę z łóżka, gdyż zbyt gwałtowny ruch w takim stanie spowoduje zawroty głowy. Stawiam stopy na chłodnej podłodze i biorę kolejny głębszy wdech czując, że łeb mam zbyt ciężki, by kark mógł go utrzymać w pionie. Opuszczam więc siedlisko myśli nisko, dłonią sięgając po butelkę wody. Biorę porządny łyk, przynosząc ukojenie suchym ustom. Wspaniałe, orzeźwiające uczucie wypełnia moje wnętrze. Taka przyjemność starczy, bym nabrała choć trochę siły.

Staję na równe nogi, nie tracąc przy tym równowagi. Dobrze. Powoli zmierzam w stronę okna. Pociągam za sznurek, roleta idzie w górę. Patrzę na budzący się świat, na którym przyszło mi żyć. Powiedziano mi niegdyś, że wszystko, co się narodziło, ma do wykonania pewne zadanie. W takich chwilach najbardziej pragnę wierzyć w prawdziwość tych słów. W końcu jestem tu z przypadku, nie byłam niczym pożądanym przez swych rodzicieli. Uzyskałam dar życia bez miłości, a jednak potrafiłam ukochać prawdziwie. Może właśnie to jest moje zadanie?

Naprawdę pragnę wierzyć.

Żyję krótko, a jednak nie jestem młoda. Naprawdę. Choć twarz mam gładką i rumianą, wręcz dziecięcą, nie jestem młoda. Gdy śmierć odbija się w oczach, by zaraz sięgnąć duszę mackami rozpaczy, to choćbyś lat miał niewiele, w głębi stajesz się stary. I nigdy nie zapominasz już tego lodowatego dotyku, który ogarnął każdą cząstkę ciała, obdzierając z niewinności.

Mnie los dał drugą szansę. Serce, które raz już stanęło, zdołało ponownie zacząć bić. Wyciągnęłam ręce w stronę życia, choć bałam się go bardziej niż zejścia, gdyż wtedy świat nie był dobry. Choć próbowałam całą czerń istnienia zamalować kolorami, to ciemność pochłaniała je, nie pozostawiając nawet jednej, drobnej plamy nadziei. Zmusiłam więc serce do rozpalenia iskierki, starając się następnie utrzymać latami jej słaby blask w zimnym i bezwzględnym deszczu niewypowiedzianego cierpienia. Była wiarą w lepsze jutro, którego nikt nie był w stanie mi obiecać, nawet ja sama sobie.

To właśnie ten mały ogienek, gdy życie zaczęło odwracać się ode mnie, zmusił duszę do powrotu, a ciało do ponownego funkcjonowania. Uczucie podtrzymujące żar przetrwało nawet, gdy już wszystko było stracone. Przekroczyło granicę śmiertelności i przywróciło mi oddech. To wtedy zrozumiałam, że prawdziwe piekło znajduje się tutaj, na ludzkiej ziemi.

A raj, wypatrywany na lazurowym niebie przez tych, co wierzą w Boga, zstępuje z gwiazd gdy zasypiające słońce pozwoli ujawnić im swój dostojny blask. Mój ratunek stamtąd przybył. Dlatego teraz wszystko, co ujrzane przez okno rankiem, południem, wieczorem i późną nocą jest mi drogie. Śmierć obdarła mi duszę z młodości, ale nie zdołała odebrać małych radości, a rozpacz nie mogła dłużej oślepiać.

Wpatruję się uważnie w krzew żółtych róż, rosnących tuż przy ścianie bloku stojącego naprzeciwko. Kark zaczyna boleć coraz mocniej, niezagojone rany na umyśle otwierają się i krwawią na nowo… Biorę kolejny ciężki wdech, nie odrywając wzroku od ukochanych kwiatów. Tak, spotkało mnie tak wiele, myślę, ale cuda się przecież zdarzają. Mam za co być wdzięczna. W końcu wiem, że nie każdemu jest dane żyć jeszcze raz.

Zasłaniam roletę i wracam do łóżka, otulam siebie rękoma. Zasypiam spokojnie.

Mam w końcu wiele powodów, by dalej żyć.

***

Nie nominuję nikogo, kto ma ochotę, to niech też napisze.