W głąb kajdanów - Część 2

Stałam w tym jasnym mroku, a przede mną...

On.

Materialny i mroczny. Emanujący ciemnością. Odezwał się, głosem z najczarniejszego koszmaru:

– Jesteś, moja piękna, moja... własna. – Powoli zbliżał się, a Jego płaszcz z czystego cienia poruszał się na niemym wietrze.

Upadłam na kolana. Bezradna. Po raz kolejny.

Załkałam.

– Dlaczego?! Dlaczego?! Jak to możliwe?! Przecież... przecież postąpiłam wbrew Tobie. Przecież wybrałam. Sama! Więc... dlaczego? – Mój głos stracił na sile. Spojrzałam na Niego, z błagalnym spojrzeniem, w którym pojawiły się już pierwsze łzy. Patrząc na Niego, zdałam sobie jednak sprawę, iż nie okaże litości. Z bezsilności ukryłam twarz w dłoniach.

Był już przy mnie. Stał nade mną. Przemówił po raz kolejny:

– Pytasz dlaczego? Przecież postąpiłaś wbrew Mnie i odzyskałaś duszę. Myślisz, że po tym powinnaś się uwolnić. Jednak nie wiesz, że... Chciałem tego... – powiedział, najmroczniej jak tylko mógł. Uklęknął i sięgnął rękami do moich dłoni.

Dotknął ich.

Poczułam mrok, chłód i coś, coś jeszcze...

– Mmmm, taka ciepła... taka żywa. Rozpalona piętnem duszy. – Rozchylił moje dłonie. – Tutaj jesteś. Och, te piękne oczy, duże, okrągłe, pełne smutku, żalu i bezradności. Takie, jakie być powinny. – Zachwycał się.

– Nie! – krzyknęłam. – One... one powinny być inne.

– Jakie? – spytał z pewnym zaciekawieniem. W tym samym momencie, powolnym i delikatnym ruchem dłoni, zebrał z moich oczu łzy, jakby nie chciał stracić ani jednej. Zbliżył tym samym ruchem palec do ust i zlizał je, delektując się jak najpyszniejszym nektarem. – Jakie? – Powtórzył pytanie.

– Jakie? Powinny być...

Dopiero teraz, w tym momencie, zdałam sobie sprawę, że nie wiem, jakie powinny być.

Czyżbym zapomniała?

Co jest, oprócz tego co jest?

Co jest poza tym, czego doświadczam?

Zapomniałam. Złapałam dłońmi za głowę i myślałam intensywnie, próbując sobie przypomnieć.

Nie potrafiłam.

Czy w moim życiu istniało tylko to? Gdzie reszta? Gdzie to „inne”?

Rozmyślenia przerwał mi On:

– Ach... Jesteś niesamowita! Wiedziałem, że dobrze wybrałem. Nawet z duszą dalej jesteś „pusta”. Piękne! Piękne!

Zapłakałam.

Ponownie.

Jego słowa, zabolały mnie, moją duszę, moje „ja”.

– To boli. Dlaczego... Mi ją oddałeś?

Pogładził mnie po długich kruczoczarnych włosach, natomiast drugą dłonią ponownie dopełnił „rytuału łez”.

– Śliczna, śliczna smutna istota. – Nasze spojrzenia się spotkały. Moje, emanujące żywą zielenią, Jego martwą czernią. – Oddałem ci ją, gdyż odkryłem, że cierpienie istoty z duszą ma większą wartość, większą moc.

– Chcesz... Żebym cierpiała? – spytałam łamiącym głosem.

– Chcęęę... – odpowiedział przeciągle, przybliżając twarz jeszcze bardziej.

Poczułam, jak wszystko ze mnie ulatuje.

Miał rację. Byłam pusta, pomimo duszy. Potrafiłam postawić Mu się tylko raz, lecz nic to nie dało.

To i tak była tylko część jego gry.

Znowu.

Złudna nadzieja. Najgorsza z możliwych.

Najbardziej bolesna.

Nie protestowałam, nie walczyłam.

Poddałam się.

Złamana i pokonana.

W przypływie ostatniej silnej cząsteczki woli, spytałam tylko:

– Dlaczego? Dlaczego muszę cierpieć? Czemu ja?

– Ponieważ chcę wrócić do świata. Dlaczego ty? – Przybliżył swoje cieniste oblicze do mojej twarzy, a następnie szepnął do ucha. – Bo jesteś silna. Normalnie, istoty bez duszy, umierają. Ty jednak żyłaś, a nawet próbowałaś ze Mną walczyć. Jeszcze nigdy nie widziałem czegoś takiego. Takiego piękna.

– Ale... ja nie rozumiem.

– Nie kłopocz się, śliczna. Cierp dla mnie... – Pogładził mnie po twarzy. Znów ten chłód, to dołujące uczucie, ta aura.

Ciężka i mroczna.

– Czym... jesteś?

– Pytasz, czym jestem. Emanacją. Manifestacją negatywnych emocji, uczuć. Wszystkiego, co związane z mrokiem, z ciemnością.

Słuchałam tego i nie mogłam pojąć. Kto stworzył taką abominację? Tę anomalię. Gdzie są...? No właśnie, gdzie co jest?

Gdy próbowałam myśleć o tych „innych”, które miały zmienić moje oczy, mój umysł jakby się zamykał. Blokował do tego dostęp. Do czegoś ważnego.

A myślałam, że po odzyskaniu duszy wszystko wróci do normy, przestanę się bać. Mrok nie będzie mnie pochłaniać.

Próżna nadzieja.

Jest jeszcze gorzej. Teraz czuję również ból, duszy. On natomiast napawa się nim i nie tylko... Pragnie go.

Ale co ja mogę?

Słaba.

Odarta z „innych”, czymkolwiek są.

Świadomość istnienia.

Niewiadoma.

Brak rozwiązania.

Co zrobić?

– Nie zastanawiaj się – powiedział nagle. – Cierp dla mnie. Spraw, aby powrócił do świata.

– Dlaczego... chcesz tam wrócić? – spytałam przestraszona świadomością, iż czyta mi w myślach. Czyli wie o wszystkim, o czym przed chwilą myślałam.

Nie przechytrzę go.

Nie wygram.

– To proste, chce być wolny.

– Sam... pragniesz wolność, a mnie zniewoliłeś – rzekłam cicho, a łzy na powrót napłynęły do oczu i ruszyły po policzkach, gdy zdałam sobie sprawę, jaka to ironia. Jaki to smutek, ból.

Po raz koleiny przeprowadził On „rytuał łez”.

– Taaak – przeciągnął. – Ponieważ jeszcze nigdy nie widziałem, aby ktoś wyglądał tak pięknie w cierpieniu. Najmniejsza część twojego ciała jest piękna, najmniejsza część twojej duszy. Wszystko jest ciepłe, nawet włosy. Ty tego nie czujesz, ale Ja owszem.

Znowu poczułam strach, chłód i przytłaczającą aurę. Dotykał mnie i zachwycał się ciepłem. Nie mogła protestować, nie mogłam nic zrobić. Paraliżował mnie, lecz nie wprawiał w odrętwienie. Poprzez dotyk wdzierał się coraz głębiej, przewiercał wszystkie zakamarki, wdzierał się w umysł i duszę. Do najgłębszej części. Mojego „ja”.

Chciałam coś zrobić. Naprawdę chciałam.

Lecz nie mogłam.

Aż tak mnie, zniewolił?

Robił, co chciał, lecz nie krzywdził fizycznie.

Choć mógł.

Nie mogłam tego pojąć.

– Nie jestem barbarzyńcą. Nie stosuję tych prymitywnych metod do zadawania cierpienia. Jestem dżentelmenem. Stosuję eleganckie i wyrafinowane metody, gdyż tylko takie zapewniaj odpowiednie „doznania”, odpowiednią moc.

Tak, z pewnością miał racje. Widział mnie całą, „nagą”. Rozkoszował się wszystkim, a ja cierpiałam.

Nic, tylko cierpiałam, widząc, jak odziera mnie z prywatności mojego „ja”, oraz z własności mojego "ja".

Tak, jak mówił, było już Jego.

Gdzie w takim razie byłam ja? Kim byłam „ja”?

Skoro nie potrafiłam przeciwstawić się Jemu...

Znowu.

Jeśli nie potrafiłam decydować sama...

To czy w ogóle istniałam...?

Pochłaniała mnie ciemność. Mrok. Cień.

Pochłaniał mnie On.

Wziął wszystko...

Po twarzy popłynęły łzy...