Wahadło

Kostropatym świtem

w rozkwaszony zmierzch

na oślep

do przodu

do głupiego wciąż

nieżwawymi sprintami

wciąż idzie i idzie

i po gongu też

kreator niedzielny

łachmyta pod wiar

fachura na stos

wybitny powszedni

za mało na schwał

jak zwykle nie to

i nigdy w sam gust

i znowu nie tak

Więc się wpędza w sen

dudami co w miech

więc ciągle i stale

opada na wznak

więc nadal i niemal

omija swój czas