według starej miary na zdarte łokcie

pojawia się żal po śmierci

saren udomowionych

na pięknych landszaftach

w porze strzyżenia uszu

i wypadania z dotyku włosów

jakby nie można było odłączyć się

od nawrotów pragnienia

na tej resztówce

śniegu po karnisz

Ewa w zielonej bieliźnie

przelewa stół

wyprasowanym obrusem

ze świeżym ciepłem

i nie ma komu

spuścić słownej mantry

Następne części: Według Dawida A. według starej miary na zdarte łokcie

Komentarze (8)

poco 29.05.2021

smutek po śmierci
Twą duszę wierci
i nawet Ewa
przez stół przelewa

niech moje słowa
(bez włosów glowa
no bo żem łysy)
nie maja rysy

mantrę odmawiam
Twa duszę zbawiam
choć żywot marny
odżyją sarny

laura123 29.05.2021

''śniegu po karnisz
Ewa w zielonej bieliźnie
przelewa stół

wyprasowanym obrusem ze świeżym ciepłem'' to jest piękne 5

Trzy Cztery 29.05.2021

Piękny wiersz. Łokcie jako miara. Resztówka jako pozostałość, po odcięciu większej całości. I wyprasowany obrus - być może z resztówki, być może o wymiarach dwa przetarte łokcie na półtora, odprasowany, świeży, jak jakieś wspomnienie...

Pierwsza strofa, opisująca żal po landszafcie, przypomniała mi wiersz Wiesława Kazaneckiego z jego pośmiertnie wydanej książki "List na srebrne wesele". Wiersz pt. "Zawieszam na ścianie makatkę", z żartobliwą, ale i nostalgiczną puentą:

Zawieszam na ścianie makatkę

Zawieszam na ścianie makatkę
z wyhaftowanym jeleniem
i kilkoma drzewami wokół malowniczej polanki.

Zawieszam ją nad tapczanem.

Kręcisz głową,
wolałabyś boazerię:
jasny orzech,
w najgorszym razie – sosna albo świerk.

Uśmiechasz się pobłażliwie.
Nasz jeleń nad tapczanem
jest taki staroświecki!

Pójdzie kiedyś do pralni
i nie wróci.

Trzy Cztery 29.05.2021

A, jeszcze coś dopiszę, w zw. z tym, że trzymam w ręce ten niewielki tomik Kazaneckiego. W słowie od redakcji: "Jest to zbiór niezwykły. W dotychczasowym dorobku autor bowiem rzadko ujawniał osobiste przeżycia (...). Tymczasem "List na srebrne wesele", tomik bardzo osobisty, poświęcony jest temu, co najbliższe poecie - żonie, synom, domowi".

Hm, co może czekać poetów po śmierci? Z głębi szuflady wyjęte mogą być wiersze ukrywane. Tym razem dobrze się stało, bo są to wspaniałe liryki. Wpiszę tu jeszcze jeden:

Anioły naszych kłótni

Anioły naszych kłótni trzymają się dobrze:
rozwiane anielskie włosy,
skrzydła w bojowym szyku.

Trzaskam drzwiami jak migawką aparatu fotograficznego,
aby uwiecznić wściekłość spojrzeń i gwałtowność gestów.

Są takie fotografie w naszym rodzinnym albumie:
kłótnia o krzywy uśmiech,
próg rozstania,
osobne tapczany.
Krzyki jak groch o ścianę i roztrzaskane talerze.

Kupmy im w prezencie fotel na biegunach.

Wszystko jeszcze przed nami.
Wszystko, wszystko, kochana,
byle nie milczenie.

Grain 29.05.2021

Piękne wiersze.

Starszy Woźny 29.05.2021

Piękne kocopoły autor publikuje.

JamCi 29.05.2021

Oj dobrze mi tu. Se zostanę. Nie poprawiaj.

Starszy Woźny 29.05.2021

Autor potrafi w ciągu paru sekund przedstawić kilka wersji i wstawić na portal.
Geniusz. Mało. Eugeniusz.

według starej miary na zdarte łokcie

Komentarze (8)

Napisz komentarz