Wskaźnik

[Steruj, aż zniknie tło. Jeśli coś pęknie — nie potwierdzaj.]

Pad ciepły od dłoni; LED stały. Sprężyna wraca twardo. Klik — krótki, suchy. Jej nadgarstek trzyma mi rękę w osi.

[Queen] — online.

Listwa pod biurkiem tnie podłogę zimnym pasem; ściany biorą skan. Wentylator trzyma ciąg; ozon siedzi nisko.

Ekran: uliczny scroll. Pas w prawo. Zero litości.

Jej kciuk pół taktu wcześniej. Mój wpina się w tor. Rumble trzyma w kościach.

RGB siada — wejście czyste.

Dwóch z przodu.

— Trzymaj.

Ona łapie w pion. Ja tnę w bok. Kolizja czysta; HUD drga o kreskę — staje.

Nad monitorem czerwony blink — sygnał zwarcia — znika po ułamku. Drugi blink wyrzuci nas z toru.

„PRZYTRZYMAJ” miga. Jeden przycisk — cztery palce. Blokada jedzie.

Wskaźnik nie liczy punktów — liczy utrzymanie. Stamina schodzi, jeśli puścisz choć na pół taktu.

Sekwencja: podnieś — dobij — dociśnij.

Pasek na ścianie trzyma — zielony stały; stamina jeszcze w zielonym. Skala zębata, równa; bez ozdób.

Następna fala — gęsto; nie miękcz.

Pasek życia na włosku; każdy piksel się liczy.

Specjal kopie jak zryw kabla: pół skali spalone — tor czysty. Scroll nie zwalnia.

Kadr pęka o pół klatki; palec wraca.

— Teraz.

Takt krótki, równy: 2 — 2 — 4 pod kciukiem: kółko — krzyżyk — kółko — stop — przestaw.

Zgasł piksel nad głową; ciało składa się w bok. Doskok. Łokieć wchodzi, bark zamyka, krok dopycha.

Cisza na pół taktu. Wraca. Pasek chwyta ostatnią kreskę. Jedziemy — bez słowa.

Boss. Scroll staje. Dźwięk twardnieje.

Światło przechodzi w zimną biel; stroboskop liczy uderzenia.

Klik — klik — pauza.

Ona — brzuch. Ja — kark.

Kontra — ciężar.

Pattern perkusyjny: lewy — prawy — góra — stop; dół — kontra — przerzut — stop.

Wejście drugie — szybciej.

— Niżej.

Klik.

— Trzymaj.

Rumble dogniata róg kadru; sprzęt odpowiada krótkim „tak”.

Kciuk zsuwa się o paznokieć; cienka kreska krwi na przycisku robi nowy wskaźnik. Ona widzi. Ja nie.