Wyrywna Gaździna

Była sobie raz wyrywna gaździna,

Co zawsze musiała mieć ostatnie słowo.

Wszystko robiła na opak i na przekór,

Każde drzwi zamykała na klucz, bo po co?

Pani domu nie znosiła spokoju,

Chciała, by wszyscy wszędzie skakali jak małpy.

Gdy ktoś się spóźnił, to czuła złość śmiertelną,

I zaczynała rzucać talerzami na prawo i lewo.

Jej goście nie wiedzieli, gdzie się podziać,

Bo pani domu wszędzie robiła awantury.

A jak ktoś przypadkiem na dywan się plamił,

To od niej usłyszał: "Ty walony niechlujny!"

Męża gasiła wszędzie, gdzie tylko się dało,

Bo przecież nikt nie może spać o północy.

Nawet w ogrodzie podlewała kwiatki-

Bo Archimedes wokoło musiał pływać.

Wyrywna gaździna była, jak trąba powietrzna,

Że ledwo powstała, hulaj dusza, niebo.

A jej mąż pan domu tylko milczał,

I w głowie myślał: "Czy taki los mój?"

A gdy kiedyś goście się zbiegli w dół,

Zobaczyli w salonie niespodziewany cud.

Pani gaździna na stolik się wspięła,

Bo salonie wszędzie w nim widziała negatywne siły.

I tak codziennie było w tym domu,

Gaździna o wszystko stawała w niezłomnej walce.

Ale pewnej nocy stało się coś niecodzienne,

Przyszła jakaś dziwna chmurka na niebie.

Gaździna wstała rano, lecz nic nie powiedziała,

Cisza w domu zapanowała, jak w bajce.

Wszyscy byli zaskoczeni takim cudownym stanem,

A gaździna została w łóżku w końcu na plecach.

I tak minęły dni, a gaździna nie wróciła,

Szczęście w jej pozytywną starość przemieniło.

Mąż pan domu ogrody teraz sprzedaje,

A goście znowu normalnie cieszą się w domu.