Z Pamiętnika Młodego Leśnika - Śmieciak

Pijąc kolejną kawę, popatrzyłem z niesmakiem na mały wzgórek w kącie pokoju. W zależności od układu

odniesienia, można by ten wzgórek potraktować jako wzgórze. Wzgórze beznadziei. Wszystko zależy od

układu odniesienia, wszystko jest relatywistyczne i dlatego w moich oczach wzgórek urósł do rozmiarów

Wzgórza Beznadziei.

Owo Wzgórze, a właściwie już Masyw stanowiły różnorodne śmieci, rzucane precyzyjnie w jedno miejsce,

pomiędzy szafką na której stał telewizor a druga szafką na której stały różne bambetle. Trzon masywu

stanowiły wszelakiej maści i gatunku puszki, butelki i pudełka. To była tak zwana warstwa nośna, na

której jak na rusztowaniu osadzały się z biegiem czasu pomniejsze szpargały, paprochy i paproszki.

Tworzyło to wszystko razem dość malowniczą kompozycję.

Niestety, opatrzył mi się już ten nowotwór w kącie mojego pokoju. Zjadał też niepotrzebnie i tak już ubogą

przestrzeń życiową. Postanowiłem zawalczyć z intruzem.

Trzeba było jednak opracować jakąś strategię walki..

Wzgórek ten, a może właściwiej guz na zdrowej tkance mieszkalnej, podobnie do nowotworu miał

tendencje, nawet po usunięciu do nawrotów. Po głębszym przeanalizowaniu i pobraniu stosownych próbek

i wycinków, stwierdziłem ze zgrozą, że to guz złośliwy.

Usunięcie go spowoduje nie tylko nawrót ale i możliwe przerzuty w inne części pokoju, bowiem analiza

pobranych próbek wykazała niezbicie praźródło guza. To była prawie w 90% Biedronka! Ręce mi opadły.

Dopiłem więc kawę i położyłem się spać.

Kawa, o dziwo, działa na mnie uspokajająco i nasennie.