Zasady dynamiki Newtona

Ten samolot, choć wykonany niedostępną wówczas na Ziemi techniką 3D i z materiałów wtórnych, powiedzmy to sobie szczerze, nie wyglądał na najnowszy cud techniki. Wprawdzie jakoś wzbijał się w powietrze, ale marnie mu szło machanie skrzydłami, przez co, nie osiągał błyskawicznie niezbędnej wysokości przelotowej. Był już nieco starszawy i jak to mówią; siwizna dawno przyprószyła mu włosy. Czasem lekko strzykało w turbowentylatorach i sprężarkach, albo w oponach po prostu brakowało powietrza - starość nie radość...

Nieraz zwyczajnie irytowało go to, co dzieje się na pokładzie i bardzo osobiście to przeżywał. Co prawda lubił latać, ale z wiekiem coraz bardziej ciągnęło go ku ziemi, ehem.

Nawet miał już upatrzoną jedną malutką awionetkę, z którą spotykał się czasem potajemnie na płycie postojowej firmy Polot, i tam sobie tak trochę sprawdzali swoje, ehem - luki bagażowe. Może kiedyś razem; będzie z tego jakiś przytulny hangarek z ogródkiem, no i ewentualnie - malutki szybowiec, ech...

Tak w ogóle, to był wzorowany na histerycznym już Tu - 154M nr. 101, i posiadał kolejny numer katalogowy, czyli taki, jak legendarny już czołg Rudy, ale jego umiejętności przechodziły wręcz ludzkie pojęcie, taaa. Z każdej opresji potrafił wyjść, niczym ten nasz legendarny orzeł bielik - z godła narodowego. Kiedyś nawet zaginął w rejonie Trójkąta bermudzkiego, a i tak wyleciał stamtąd, co prawda po wielu latach, ale nawet z całkowicie pełnymi zbiornikami paliwa. A do tego poza żółtymi skrzynkami, miał jeszcze na pokładzie od pyty innych... zresztą wszyscy byli wtedy nabuzowani jak Dżinksy, hę.

Podobnie właśnie teraz, był od cholery przeciążony, a więc kapitan po krótkim namyśle, postanowił rozwiązać ten urągający zasadom bezpieczeństwa problem;

- Czy ktoś z państwa pragnie dostać się na Ziemię w błyskawicznym tempie? - Zwrócił się z pytaniem przez system ogólnej łączności TFTS do pasażerów. - Jeśli tak, to proszę ustawiać się gęsiego przy włazie, razem z bagażem podręcznym. Dzisiaj jest promocja!... więc za tę ekspresową usługę nie pobieramy dodatkowej opłaty. Dziękuję bardzo i teges. - Odsunął sitko mikrofonu daleko od siebie i spojrzał wymownym wzrokiem na swojego młodziutkiego zastępcę, który dodatkowo pełnił obowiązki radio-nawigatora.

Maniek był jego prawą ręką, a właściwie to takim robolem od wszystkiego najgorszego i jeszcze więcej. Kwadratowa postura i łysy łeb z wydzierganym po gotycku HWDP, nie pozostawiały wątpliwości, że nadaje się przede wszystkim do rozwiązań siłowych. Jak to mówią; gdy zaciskał coś w ręku, to tylko samo suche zostawało. Był nowoczesnym chłopakiem i mało co, było w stanie zaskoczyć jego wyobraźnię, a i z realizacją takowej, nie miał znaczących problemów.

PROMOCJA - jest magicznym słowem i naprawdę działa na ludzi, więc po kilkunastu minutach już bez przeszkód, samolot dziarsko wzbijał się do góry, tam gdzie chmury. Jakby mu ktoś wsadził piórko pod ogon, a nawet, zaczął sobie pogwizdywać z radochy rurkami Pitota - niczym jakiś idiota.

- Ty... słuchaj - nie będzie nam się tera zgadzać liczba pasażerów po wylądowaniu - zagadał młody nawigator, którego liczba wylatanych godzin pokładowych oscylowała, tak na pierwszy rzut oka, w pobliżu ilości kocich łez.

- Właściwie, to masz rację - odpowiedział mu kapitan i zamyślił się tak po swojemu, milcząco z zadumą, jak gdyby się modlił.

Lubił sobie słuchać w trakcie takich odlotów intelektualnych ZZ Top i ich; Rough Boy - i takie tam muzy. Często pod ręką przy takich rozkminach pojawiała się jakaś kniga na podobieństwo myśli Prousta, ponieważ dobrze wiedział, że czas, to nie tylko stracony pieniądz.

Józek był znany z tego, że potrafił przemilczeć nawet cały lot. Niektóre stewardessy mówiły o nim, że milczy nawet w takich intymnych sytuacjach, gdy zwykłą przyzwoitością byłoby wydanie z siebie jakiegoś dźwięku - choćby jęknięcia, sapnięcia czy coś... No bo aż głupio tak i w końcu nawet niewiadomo, czy było mu dobrze i teges.

Swoją karierę pilotażu zaczynał całkiem normalnie, czyli od skoków z parasolem ze stodoły ojca Mateusza, który jak wiadomo, uczył dzieci swoje, a miał ich wszystkich... i ten tego. Kończyło się różnie, ale najczęściej - dupa potem przewlekle bolała.

Próbował także z drzwiami od stodoły, gdyż sam słyszał jak mówiono, że prawdziwy pilot, to nawet i na nich poleci, a więc próbował - bo dlaczegóżby on nie, a co!?

- To co z tym wszystkim zrobimy? - Drążył temat głupi radiowiec, przerywając tym samym nostalgiczne wspomienia swojego szefa.

- Właśnie zastanawiam się nad tym. Niewiem czy słyszałeś o takim tradycyjnym okrzyku, którym posługiwali się alianccy śmiałkowie, zamierzający zrobić cuś ekstremalnie niebezpiecznego?

- Ja tam prosty chłopak jestem... choć co prawda kilka książek przeczytałem i wiem, że na przykład dzisiaj nie jest 13-ego i, do tego piątek, albo 10-ty kwietnia - odparł z humorem młody gnojek.

- Che, che, che. Wiesz o co biega małolacie? Chyba zrobimy cuś podobnego. Widzisz, ten okrzyk był wzorowany na imieniu jakiegoś indiańskiego wodza, co to kędyś bohatyr był i nazywał się Geronimo.

- Chyba żem widział jakiś film, gdzie tam takie jakieś, skakali se ze samolota i wtenczas tak wrzeszczeli. Szkoda, że tym naszym, byłym pasażerom, nie powiedzieliśmy, że mogą też tak sobie pokrzyczeć, jak już... ehh. Byłoby prawie jak w tym filmie... aż się zasmuciłem. Śluza zasysająco-katapultująca capnęła ich tak szybko, że tylko takie furknięcie było słychać. Nawet nie zdążyłem się nacieszyć ich radością. Tylko jedna taka gruba, chyba to była jakaś Krystyna Paa... coś z Pawłem mnie sie kojarzy, to z nią było deczko problema.

- Bywa i tak... się nie denerwuj, a teges, nie chcesz łyka? - mówiąc to wyciągnął z podręcznej torby bidon w którym, zresztą, jak każdy solidny pilot miał swój ulubiony bourbon.

- Eee... nie takie tam, dzięki, mam swoje frykasy domowe - mówiąc to, zaczął wcierać w dziąsła biały proszek.

Zapanowała chwila beztroskiej ciszy w czasie której, słychać było jedynie odgłosy przełykania i wcierania i wzdychania i, smarkania i sapania. l jakby się zmówili, bo nagle Józek założył na swoją siwą głowę ulubiony hełmofon olx, a Maniek wirtualne okulary do pary.

- No dobra młody, zara się przesiądziemy na bujany fotel i przekonasz się, że jeszcze dogonimy ten twój film - powiedział jakby ziewając kapitan samolotu i zaczął przyciągać do siebie manetkę odwracacza głównego ciągu silników w opcji rewersu, czyli jako wsteczny. A jednocześnie uruchomił z odtwarzacza na cały zycher, swój ulubiony muzyczny hicior zespołu Thin Lizzy - The Boys Are Back in Town.

W kabinie kokpitu nagle, wszystkie kontrolki i wskaźniki jakby dostały małpiego rozumu i zaczęły się nawzajem przekrzykiwać!?

Odrzutowiec w jednej chwili stanął dęba w miejscu, bryknął, kwiknął, stanął słupka niczym królik złapany w światła reflektorów, albo nawet jak ten... na weselu, a następnie równie zgrabnie zaczął opadać jakby zapadło się pod nim powietrze i przestrzeń. Euforia sięgnęła zenitu i wszyscy na pokładzie odczuli, czym jest stan nieważkości i mdłości. Chyba nawet kamień by im pozazdrościł, takiego poczucia wolności i jedności ze wszechświatem, mezonami, kwarkami, czarnymi dziurami, ciemną materią i teorią strun... albo i jakimś wielkim Bratem. Spuściły swe wodze fantazji emocje, a z nimi razem; zwieracze i żołądki, bo przecież też swój rozum miały.

Zasady dynamiki Newtona okazały się prawdą i działały jak należy!

A następnie na całej przestrzeni pokładowej samolotu, rozległ się przeraźliwie histeryczny, polifoniczny wrzask - Geronimo!!!

Ps.

Tekst jest próbą zmyślenia jakiejś fabuły. Pewne odniesienia mogą być postrzegane w różnoraki sposób według własnego uznania. Niewiem jak będzie wyglądał w edycji, więc za ewentualne fikoły z góry sorki.

Wszelkie uwagi krytyczne są wskazane. :)