Zbiór niezwykłości

Za dwadzieścia lat bardziej będziesz żałował tego, czego nie zrobiłeś, niż tego, co zrobiłeś.

Czytam te słowa już po raz dziesiąty, mimo że znam je na pamięć, a na zegarku upływa zaledwie dziesięć minut. Zupełnie jakbym uważała, że cytat, który kojarzę tyle lat, nagle całkiem zmieni znaczenie. Upijam łyk wina, zdając sobie sprawę, że nawet delikatny szum w głowie nie sprawi, by moja wyobraźnia wkroczyła na wyższy poziom, a myślenie obróciło się o sto osiemdziesiąt stopni.

Patrzę na swoje odbicie w lustrze, szukając w nim tamtej dziewczyny sprzed lat. Nie gorszej, nie lepszej, a może po prostu mniej świadomej świata; bólu, rozczarowania i tego, ciepła w sercu, którego nie poznała wcześniej. Z zewnątrz niewiele się w niej różni, a jednak jej oczy mają zupełnie inny wyraz. Jakby chciała zmienić wszystko wokół, zobaczyć jeszcze niezobaczone i uwierzyć, że to wciąż możliwe.

Jedno jednak jest pewne; wydaje się niebagatelnie piękna, ale nie ze względu na swój uśmiech. To piękno, które nabywała dzień za dniem, a które powoli wypełniało ją od środka z każdym kolejnym człowiekiem, każdą chwilą i dotykiem, nawet jeśli nie pozostał po nim żaden ślad.

Czuła się piękna, kiedy śnieg siekł jej twarz, a policzki płonęły z gorąca. Do tej pory nie wie, czy to dzięki muśnięciu jego warg, dwóm prostym słowom czy naiwnej wierze w to, że ta chwila będzie trwać wiecznie. Że oni będą trwać wiecznie, a czas zatrzyma się tylko i wyłącznie dla nich. Czasem później wydawało jej się, że przypomina sobie tamto uczucie, ale nigdy z takim samym natężeniem. Chyba sama nie wierzyła w to, jak jaśniała, jak emanowała wtedy szczęściem.

My, ludzie, mamy tendencję do ignorowania tego, co znajduje się tuż przed naszymi powiekami. Być może to dlatego, że fascynuje nas perspektywa tego, co odległe i nieznane – a może po prostu jesteśmy krótkowzrocznymi głupcami.

Kiedy następny raz stała się piękna, było już niemalże lato. Serce biło jej szybciej na widok zbliżającego się pociągu, przydługi pisk hamowania brzmiał wtedy jak muzyka dla jej uszu. Wtedy po raz pierwszy zrozumiała, żeby nigdy nie mówić nigdy, a z każdym upływającym rokiem uświadamiała sobie, że ilekroć to zrobi, zasmakuje swojej niewiary. Tamta niewiara była jedyną, której usta smakowały tak dobrze każdego poranka. Która tkwiła obok, na wyciągnięcie ręki, kiedy zły sen wdzierał się pod zmęczone powieki. Która tak bolała, kiedy nadchodził czas rozstań i cieszyła, gdy zbliżały się powitania. Tamta niewiara przygotowała ją na szereg rozczarowań, których jeszcze nie była świadoma. Przygotowała, bo sama była największym z nich.

Potem dziewczyna z lustra odnalazła piękno w sobie. Nieprędko, z długim ociąganiem, ale przez kolejne lata nie zamieniłaby go na nic innego. Uwielbiała ból spękanych dłoni, którymi z wielkim wysiłkiem osiągała swoje cele. Zachłysnęła się pierwszym w życiu momentem, kiedy dzięki komuś wzniosła się w powietrze i opadła na ziemię, żeby dojrzeć zachód słońca, leżąc na kocu z batonikiem w ręce i ciepłymi słowami w uszach. „Opowiedz mi o sobie”, rozbrzmiewały z autentycznością, której dziewczyna nie słyszała nigdy wcześniej. A jednak tak piękna jak kiedyś nie czuła się już nigdy.

Wszystko zmieniło się w najmniej oczekiwanym momencie, jak zawsze zresztą to w życiu bywa. I równie szybko, jak wybuchło swoją gwałtownością, tak równie szybko zniknęło, sprawiając, że dziewczyna czasem zastanawiała się, czy to wszystko nie było tylko snem. Jednym z tych gorzkich, po których nie masz ochoty wyjść z łóżka, bo zbyt się boisz.

I nagle po tych wszystkich latach dostrzegła, że piękno, o którym marzyła, ma zupełnie inny kształt, inne spojrzenie… och, przecież nawet nie jest tym, kim miało być. A jednak to się po prostu stało; jednym niewypowiedzianym słowem, jednym nic nieznaczącym gestem. Coś, po czym wie się, że życie już nigdy nie będzie takie samo. Niekoniecznie dlatego, że od tej pory nic już nie będzie lepsze. Może właśnie z tego względu, że wszystko może stać się potem gorsze. W końcu dziewczyna nie jest już tylko piękna. Jest zbiorem niezwykłości, które z jakichś powodów się zakończyły, a w niej trwają dalej.

– Zresztą kto nim nie jest? – mruczę do siebie, spoglądając na swoje półnagie ciało.

Upijam kolejny łyk trunku, wsłuchując się w muzykę i przymykając powieki. Jest już bardzo późno, a jutro będę daleko stąd – tego miejsca, tych niedokończonych rozmyślań. Czy będziesz tam ze mną? Próbuję nie wiedzieć, ale serce znów obija się o klatkę piersiową przyspieszonym rytmem.

Jeszcze raz zaciskam powieki, bojąc się tego, co właśnie się we mnie dzieje. W jednej chwili widzę wszystkie te momenty, w których byłam piękna. Myślę o nich i mam do Ciebie tylko jedną prośbę – pozwól mi uwierzyć, że tym razem już taka pozostanę.