Zegarmistrz 2 - Czas Drugi - Część 4

Eon

Urządzenie znów leżało w jego dłoni, całe i nieskazitelne. Obrotowa tarcza wirowała leniwie, obracając klepsydrę z dwóch zegarów pod najróżniejszymi kątami.

Przez moment słyszał jedynie krystalizującą się przestrzeń dookoła serca wszechświata. A potem dźwięk ucichł i przeszedł w materię. Z pustki wypełzły wnętrzności zegara — poskręcane niczym węże wskazówki, puste jak białka oczu tarczami zegara, wyszczerzone kły trybików, rozkwitające w fantazyjne wzory zębatki, otoczyły go ciasno i ekspandowały gwałtownie, imitując Wielki Wybuch.

Oto stworzył swój mały wszechświat ze wspomnień i emocji, które pozostały w domu Gonassonów. Już sama ta świadomość sprawiła, że dookoła niego wypaliły się setki drzwi, gotowe do tego, by zaprowadzić go w nowe wspomnienie.

Odetchnął głęboko, napawając się otoczeniem. Bawiło go to, że w przytulnym, małomiasteczkowym i ciepłym domu Amanty czuł się obcy, a tutaj, w Eonie, miał wrażenie, jakby właśnie wrócił do domu. Brakowało tylko fotela, kominka i kapci.

Otworzył pierwsze drzwi.

Fragmento

Młoda dziewczyna stała przy płycie z paleniskiem. Zielone oczy badały z ciekawością zawartość czegoś, co gotowało się w wielkim, ręcznie wyrabianym garze. Po chwili chwyciła drewnianą łyżkę i zamieszała.

Raz.

Drugi.

Trzeci.

Edebard podszedł do niej — zjawa z innego wymiaru, czasoprzestrzenny podglądacz — i również zajrzał do naczynia.

Przełknął mimowolnie ślinę na widok gotującego się rosołu. Mimo że nie mógł empirycznie doświadczać niczego ze wspomnień, to i tak poczuł charakterystyczny zapach zupy w ustach.

— Ama, zamieszałaś?

Głos należał do kobiety, która właśnie weszła do kuchni. W ręce trzymała gruby notes z kilkunastoma zakładkami i wypełniony po brzegi dodatkowymi notatkami. Wyglądała na poważną, zorganizowaną i zdyscyplinowaną kobietę, ale coś w jej spojrzeniu i postawie zdradzało całą miłość i ciepło, które żywiła do córki.

— Tak, mamo.

Kobieta podeszła do garnka, sprawdziła sama, najwyraźniej nie ufając wystarczająco nastolatce. Skinęła głową usatysfakcjonowana i już miała wyjść, kiedy Amanta zawołała za nią:

— Co robisz?

— Hm? — Kobieta obróciła się, odgarnęła siwawe włosy za ucho.

— Co robisz? Z tym… notesem? — powiedziała niezgrabnie Amanta.

— Prowadzę biznes. Pokazać ci? — Matka uśmiechnęła się tak, jak tylko uśmiechają się matki, kiedy ich dziecko wyrazi zainteresowanie tym, co robią.

Nastolatka najwyraźniej nie była przygotowana na taką odpowiedź. Dopiero po chwili ociągania i namysłu odpowiedziała:

— W porządku. I tak nie mam nic lepszego do roboty.

Kobieta spięła włosy w kok i otworzyła notes na pierwszej stronie. Pochyliły się razem nad kartkami, a zielone oczy Amanta rozbłysnęły w nagłym i niespodziewanym zafascynowaniu rzędami cyferek widocznymi w równych, odrysowanych od linijki tabelach.

To wtedy postanowiła, że będzie jak mama.

Będzie businesswoman — chociaż wtedy takie słowo jeszcze nie istniało.

Eon

Edebard obserwował w milczeniu jak para z czajnika ulatuje w zwolnionym tempie. Każdy kłąb i obłok mógł analizować w rozdzieleniu na milisekundy, wyłapywać przypadkowe symbole i dymne konstelacje.

Miał jeszcze chwilę zanim woda się zaparzy. Odwrócił więc wzrok w kierunku innych drzwi i zawahał się. Czasu starczy z pewnością tylko na jedno wspomnienie.

Ostatecznie jednak nie miał pojęcia, co znajdzie po drugiej stronie wszystkich drzwi, które miał w zasięgu wzroku. Zdał się więc na los i po prostu nacisnął klamkę.

Fragmento II

Tym razem znalazł się w pokoju, którego jeszcze nie zobaczył w rzeczywistości. Z miejsca jednak wiedział, że dalej przebywa w rezydencji Gonassonów. Charakterystyczne zdobnictwo i rustykalny wystrój zagościły już na stałe w skojarzeniach Zegarmistrza, rozwiewając wszelkie wątpliwości.

Po wielkości i rozkładzie mebli w pomieszczeniu stwierdził, że było to coś pomiędzy salonem a jadalnią. Zauważył jednak, że wokół wielkiego stołu tylko cztery krzesła nosiły jakiekolwiek ślady użytkowania — reszta siedzisk wciąż czekała na swoich gości. Zastanawiał się, czy Gonassonowie kiedykolwiek planowali jeszcze bardziej powiększyć rodzinę, czy też po prostu miejsca czekały na ewentualnych partnerów i partnerki dla Amanty i jej brata.

Siedząca przy tym stole młoda kobieta przypominała bardziej businesswoman, którą poznał ledwie wczoraj w Bostonie. Naprzeciwko niej pochylał się nad notatkami młodzieniec. Edebard rozpoznał w jego twarzy rysy matki Amanty.

— I co ty na to, Pollinick? — zapytała po chwili. — Coś z tego będzie?

Brat odpowiadał szybko, jakby bał się, że jeśli tylko przestanie mówić, to skończą mu się słowa.

— Tak myślę — uśmiechnął się, a zielone oczy odbiły płomień z kominka — ale nie jestem jeszcze pewien, jak to zrobisz. W Bostonie? Wiesz, że maklerka to niepewny biznes.

— Ale twoje obliczenia się zgadzają?

— Zgadzają. Ale to obliczenia. Życie to nie matematyka. — Wzruszył ramionami, pokreślił coś jeszcze ołówkiem na kartce, bez konkretnego celu. — Ale rachunek prawdopodobieństwa jest po naszej stronie.

— Biznes to matematyka — Amanta chwyciła ostrożnie kartkę i przyjrzała się tabelom z obliczeniami. — I tyle mi wystarczy.

— Masz jakiś plan na to, jak wprowadzić matematykę w życie?

— Zacznę od znalezienia tam pracy.

Pollinick spojrzał w płomienie. Edebard obszedł stół, by dojrzeć wyraz jego twarzy i nie pomylił się — młodzieniec przeżywał wewnętrzną walkę pomiędzy zazdrością, że jego siostra może wyjechać, pragnieniem, by jej się udało i strachem, że zostanie tutaj całkiem sam.

Amanta nie była jednak głupia. Nie potrzebowała spojrzeć w twarz swojego brata, by wyczuć, co się dzieje. Położyła delikatnie palec na jego palcu, jakby chciała połączyć ich niewidzialną nicią.

— Hej, przecież będę wracać. Co miesiąc. Postaram się. Przywiozę ci książki o Zegarmistrzach.

Gdyby mógł, Edebard zastrzygłby uszami.

Pollinick pokiwał tylko głową w milczeniu, uparcie wpatrując się w ogień.

— Może kiedyś przyjedziesz do mnie? — Siostra nie dawała za wygraną.

— Rodzice nie pozwolą.

— Ale wiesz, jak będę bogata — Amanta uniosła się dumnie — to będę mogła znaleźć ci lekarstwo, które podziała. Nie to gówno, którym karmi ludzi znachor.

— Smakuje jak gówno — przyznał młodzieniec. — I działa jak gówno. Poza sraczką niewiele mi z tych specyfików. Medycyna Fly Creek w najlepszej formie: zabierze jedną chorobę, dorzuci dwie kolejne.

Westchnął gorzko. Kobieta nie odpowiedziała, zrobiła tylko zmartwioną minę i spojrzała na swojego brata na nowo, ze szczerym, głębokim współczuciem. Edebard poczuł wyrzuty sumienia po prostu patrząc na jej oczy, odwrócił się więc w kierunku Pollinicka.

Zamarł, kiedy odkrył, że młodzieniec wpatruje się wprost na niego. Nie przez niego, nie mimo niego — skupiał wzrok dokładnie na Zegarmistrzu i lustrował podglądacza z całą intensywnością. Potem jednak mrugnął i przetarł oczy znaczącym gestem.

— Znowu mi się coś przewiduje — warknął, poirytowany. — Przed chwilą miałem wrażenie, że widzę tutaj kogoś.

— Iść po tabletki?

— Nie, nie trzeba. To było chwilowe. Ale przysięgam, czasem mam wrażenie, że ta chata jest nawiedzona. Jeśli rodzice zbudowali ten dom na jakimś starym, indiańskim cmentarzu, to spieprzam z tobą do Bostonu.

Amanta najwyraźniej nie chciała odpowiadać na tę prośbę, a tym bardziej czegokolwiek obiecywać. Zapytała więc o pierwszą rzecz, jaka przyszła jej do głowy:

— Kogo zazwyczaj widzisz?

— Nie do końca widzę — zaczął niepewnie, powoli. — Bardziej… czuję. Sylwetki. I zawsze mam dziwne przeczucie, że to chwilowe. Że to wizyta.

Edebard podszedł ostrożnie do Pollinicka, wyjął chronometr z kieszonki.

— I co, odwiedzają ciebie? — Amanta uniosła brwi, wyraźnie starając się nie drwić z brata. — Dlaczego akurat ciebie, a nie mnie?

— Nie wiem. Może jestem bardziej interesujący — sarknął złośliwie. — A może to Zegarmistrzowie z przyszłości sprawdzają, czy nadam się na ucznia.

Kobieta nie skomentowała, ku zdziwieniu Zegarmistrza. Spodziewał się ciętej riposty, sarkazmu, złośliwości — wszystkiego tego, co poznał w ciągu ostatniego i dzisiejszego dnia. Ale najwyraźniej te cechy Amanta nabyła dopiero w Bostonie, bo po prostu rozpogodziła się i podchwyciła myśl brata.

— No ba, ty tu jesteś geniuszem. I nie narzekałabym, gdyby jakiś Zegarmistrz cię wziął na termin, czy cokolwiek oni tam robią. Wiesz, wtedy mógłbyś…

— Pokonać czas i moją chorobę? Zanim umrę? — dokończył Pollinick, ale na jego twarzy malował się tylko spokój. Pogodził się z losem z dumą godną dojrzałego mężczyzny. — Byłoby fajnie. Póki co, mam marzenie.

Edebard przystawił chronometr do ucha młodzieńca, czekając.

Gdzieś z głębi eonu zaczął dobiegać go łoskot przesuwających się wskazówek.

— Słyszysz to? — zapytał Amanty, marszcząc brwi i unosząc się lekko niczym pies podczas polowania. — Ten dźwięk?

— Um — kobieta rozejrzała się zdezorientowana — płomienie?

— Nie. Jak zegar. Tyk-tyk. Tyk-tyk.

— Wygłupiasz się? — rzuciła mu podejrzliwe, ale też przestraszone spojrzenie. — Wygłupiasz się, prawda?

— Ktoś jest w domu? Czajnik gwiżdże… — Pollinick wstał z krzesła powoli, blednąc lekko.

Edebard odwrócił się. Rzeczywiście, jego czas dobiegł końca. Woda na herbatę zaparzyła się, a kurek od dzbanka obwieszczał wizgliwie wszem i wobec, że ma dość wysokiej temperatury.

Zegarmistrz cofnął się i ruszył w kierunku drzwi, którymi wszedł. Obrócił się tylko raz, tuż zanim wrócił do teraźniejszości, by odkryć, że chłopak posyła mu pełne zdziwienia spojrzenie.

Celo

Zdjął czajnik z paleniska i odstawił na kamienny blat. Po powrocie z eonu wszystko wydawało się dziwnie przyspieszone i nienaturalnie płynne — jakby świat zaczął wirować szybciej, a sekundy płynęły zwinniej.

Przynajmniej takie miał wrażenie, kiedy wpatrywał się w rozplatające się w powietrzu kłębki pary. Miał wrażenie, że wśród dymu dostrzega zaskoczone oczy chłopaka.

A więc Pollinick był chronosensorykiem. To wyjaśniałoby zafascynowanie Amanty Zegarmistrzami i tym, jak się nimi zostaje. Tylko po jej brata nikt nigdy nie przybył. Zmarnowany potencjał.

Zrobił dwie kawy, wlał do nich odrobiny miodu, który znalazł w jednej z szafek. Dopiero po chwili przypomniał sobie, że miał również zrobić herbatę, ale kompletnie wyleciało mu z głowy dla kogo — siebie, Amanty, opiekunki? Nie zdążył się nawet nad tym zastanowić, kiedy mózg dokonał priorytetyzacji myśli i wypchnął te najważniejsze na wierzch, kwestię napojów wciskając gdzieś na koniec kolejki.

Wiedział, dlaczego Liczydło go tutaj przysłało. Nie potrafił jednak odgadnąć, dlaczego kompletnie pominęło informację o Pollinicku. To nie był fakt, który był nieistotny dla Zegarmistrzów, niezależnie od rodzaju lub wielkości zadania. Jeśli w okolicy był chronosensoryk, to każdy z Gildii miał obowiązek to wiedzieć.

Ale najwyraźniej Liczydło uznało, że Edebard dowie się o tym fakcie sam. Z zaskoczenia. Zbity z pantałyku. Pozbawiony tej przewagi, która stanowiła o sile w ich fachu — informacji i znajomości faktów zanim one się jeszcze wydarzą.

Jak miał pracować nad przyszłością, kiedy w tej chwili zastanawiał się, czy nie była dla niego taką samą zagadką, jak dla Amanty?

Odruchowo przeczesał włosy i przygładził nerwowo wąsa. Odkrył, że dłonie drżą mu nieco zbyt mocno niż powinny — najwyraźniej jego niechęć do niespodzianek i nawet najmniejszej nieprzewidywalności zadania zaczęła odciskać na nim mocniejsze piętno niż chciał to przyznać.

— Kurwa mać — warknął, wpatrując się z bierną irytacją w czarną lurę w kubkach.

— Kawa coś ci zrobiła?

Podniósł głowę. Amanta stała w drzwiach. Była dziwnie spokojna i mimo że nic w jej twarzy się nie zmieniło, w jakiś sposób wydawała mu się cichsza i spokojniejsza. Jak gładki ocean po sztormie.

Edebard zastanawiał się nad bezpośrednią konfrontacją a bardziej finezyjnym sprowadzeniu rozmowy na odpowiednie tory.

— Oparzyłem się — machnął ręką — nic wielkiego. Jak ty się czujesz?

Przyglądała mu się przez chwilę, analizując, czy powinna kupić jego kłamstwo. W końcu tylko wzruszyła ramionami i podeszła bliżej, by sięgnąć po swój kubek kawy. Upiła łyk.

— Nie wiem jak się czuję — rzekła szczerze. — Z jednej strony mi ulżyło. Z drugiej… cóż, spodziewałam się wyrzutów sumienia. Gniewu. Na siebie. Na Fly Creek. Na wszystko.

— A na których uczuciach się bardziej skupiasz?

— Na wyrzutach sumienia. Wydają się — oblizała nerwowo usta — konstruktywniejsze.

— Brzmi jak żałoba.

— Bo to jest żałoba. — Spojrzała o oczami pełnymi pretensji na filiżankę. — Tylko zamiast czarnego welonu mam małą czarną do picia.

— Kolor to tylko symbolika.

— Cały pogrzeb to tylko symbolika — sparowała Amanta bez cienia emocji. — Dla żywych.

— Prawda — zgodził się po chwili wahania. — Martwym raczej już nie zależy.

— Mhm.

Spojrzeli po sobie. Edebard widział jedynie dziewczynę, w której mama rozpaliła fascynację do liczb i numerów. Amanta z kolei obdarzyła go odrobiną rozczarowania, jakby winiła bezpośrednio Zegarmistrza, że żaden z nich nie przybył po jej brata, ale też dziecinną ciekawością, którą najwyraźniej zaraziła się od Pollinicka. Zastanawiał się, czy ta ciekawość wynika z poczucia winy, sentymentu czy też po prostu podzieliła rodzinną fascynację.

— Jak wpadłaś na ten pomysł? Boston, maklerka. Wydaje się to dosyć odległe od Fly Creek — rzucił Edebard, starając się już sprowadzić konwersację na właściwe tory. — To był twój pomysł?

Cień emocji przebiegł przez jej twarz, ale nie potrafił odgadnąć, co w sobie krył.

— Chodź. Nie będziemy stali w kuchni. Rozpalę w kominku — pociągnęła go znacząco za rękaw.