Złoto objąć, leć przez mrok - Rozdział 1 - Gdy kruszy się stara moneta #13

Tłumaczenie wykonane przez autora oryginalnej japońskiej powieści light novel pt. Ougon wo idaite ma tobe. Tekst źródłowy został opublikowany na japońskich platformach Kakuyomu oraz Tales.

Kapłan Coltrata, wierzący w sprawiedliwość i próbujący rozstrzygnąć spór pracowniczy, został nagrodzony przez obecnego pana Velkrisu – Toyokawę – deszczem bezlitosnych kul, które spadły na poddanych.

Gdy ciała wieśniaków pogrążyły się w kałużach krwi, młody kapłan runął na kolana.

Tylko Sora pozostała na nogach, wpatrując się w Toyokawę.

Właśnie wtedy Toyokawa – który dotąd nawet jej nie zauważał – wreszcie ją dostrzegł.

Toyokawa, magin w podeszłym wieku, chrząknął lekko i schował lewą dłoń z megafonem za plecy.

Dopiero teraz jego spojrzenie padło na Sorę – jakby dopiero wtedy uznał jej istnienie za istotne.

Wciąż trzymał w prawej ręce rozgrzany jeszcze pistolet Beretta 84, lecz nie wykazywał żadnej woli, by kierować go w jej stronę.

– Ty też się boisz Shurawi, co?

Rzucił to z odrobiną pobłażliwej ciekawości, niemal uprzejmie.

– …Tak. Boję się.

Odpowiedziała Sora, z ledwie słyszalnym westchnieniem, ale bez ucieczki z tonu.

– To dlatego, że Shurawi są dziećmi zła?

Czerwono-czarne oczy Toyokawy wbiły się w Sorę i nie chciały jej puścić.

– Ponieważ żyją według innych zasad i innej etyki. Jeśli to właśnie ludzie zwykli nazywać „złem” – to tak, boję się ich.

– Dla mnie to raczej ci, którzy odmawiają rozmowy, są straszniejsi niż ci „inni”.

– W takim razie, panie Toyokawa… Czy ja także napawam pana lękiem?

Toyokawa westchnął, lecz w jego głosie nie było zawahania.

– Tak. Ale w innym sensie. To właśnie dlatego pozwoliłem ci mówić.

Sora spojrzała na niego prosto, bez uchylania wzroku.

– A więc mogę zadać pytanie?

– Jeśli tylko chcesz, pod warunkiem że posłuży też jako odpowiedź dla tych głupców, co niczego nie pojmują i tylko się tu gapią.

Toyokawa rzucił spojrzenie w bok.

Hilrot wydał z siebie tylko cichy jęk bólu.

– W takim razie zapytam wprost.

Czy naprawdę jesteś człowiekiem Złotego Sojuszu?

– A jeśli powiem, że tak?

– Wtedy uznałabym, że jesteś opętany przez szaleństwo.

Sora jednak nie czuła w tym maginie ani cienia obłędu, mimo jego okrutnych czynów.

– Jestem tylko starym ramolem, który odkupił ten teren od Złotego Sojuszu. Rzeczywiście, jestem przedsiębiorcą i mam z nimi głębsze relacje… ale to co tutaj robię, to już zupełnie inna historia.

– Dlaczego odsprzedali ziemię? Przecież wojna z maginami wciąż trwa, prawda?

– Wojna już się kończy. Wiedząc to, postanowiłem zdobyć te prawa własności, zanim ktoś inny się po nie zgłosi. Chcę tu zrobić kurort. I może... znaleźć swoje ostatnie miejsce na ziemi.

Toyokawa spojrzał na drzewa rosnące wokół biura kopalni, na zbocza gór w oddali i na niebo barwiące się kolorami zmierzchu.

– Choć to rejon tropikalny, niemal przy równiku, powietrze jest tu wyjątkowo rześkie. A skoro da się tu wydobywać takie ilości złota, to pomyślałem – pewnie i gorące źródła się znajdą. Im szybciej się działa, tym lepiej, prawda?

– I co? Udało się znaleźć te źródła?

– A to już mnie zawiodło. Okazało się, że te okolice to martwy wulkan. Wyszły tylko jakieś chłodne źródła z lekkimi właściwościami zdrowotnymi… Ale wiesz co? Lepiej było zostawić jak jest – i zrobić z tego porządny basen.

Sora przez chwilę milczała, pogrążona w myślach – a potem, głosem czystym i napiętym jak ostrze, zadała pytanie, które uznała za jedyne właściwe.

– W takim razie...

czy dla ciebie jedyną wartością, jaka pozostała w ziemiach Velkrisu, są nadal tylko kopalnie?

Naprawdę sądzisz, że nic oprócz złota nie da się tu już wydobyć?

Toyokawa wsunął pistolet Beretta 84 do kabury, po czym odpowiedział, gładząc brodę z namysłem.

– Może i nie mam wielkiej wiedzy, ale za to mam kapitał.

Otrzymałem też całą masę dokumentacji związanej z tym przedsięwzięciem.

Zatrudnienie kompetentnych naukowców i przeprowadzenie badań to żaden problem.

Już teraz wiem, że z tej ziemi można wydobywać miedź i cynę – w ilościach przewyższających złoto.

– Więc dlaczego każe pan uprawiać tutaj mak, który prawie nie rośnie, i bawełnę, która jest marnej jakości!?

Sora trafiła w sedno – jej głos brzmiał ostro i bez zawahania.

– …Naprawdę chcesz to wiedzieć?

Toyokawa zapytał z wyraźnym uznaniem i ostrożnością.

– Tak. Właśnie o to pytam.

Sora odparła wyraźnie i bez wahania.

– Dlaczego zapytałaś? – Trzymając megafon za sobą, Toyokawa zrobił krok w stronę dziewczyny.

– Pozwolił mi pan wcześniej mówić. I rzeczywiście – odpowiada pan na moje pytania.

Dlatego proszę, by odpowiedział pan również na to. W sposób, który mnie przekona.

– …Hmm. To może trochę potrwać. Czy to nie problem?

Toyokawa założył ręce za plecami i spojrzał na Sorę z pytaniem.

– Nie szkodzi. Proszę mówić.

Toyokawa, otrzymawszy zgodę, skinął lekko głową i ruszył powoli wokół, jakby mówiąc do siebie: – No więc…

– Zanim przejdę dalej, pozwól, że zadam ci pytanie wstępne. Ta przeklęta moneta, jak ją nazwano… pamiętasz może ceny sprzed jej pojawienia się?

– Ceny…? – Sora uniosła brwi ze zdziwieniem.

– Weźmy na przykład… ile kosztował koń?

– Eee…

– …Około siedemdziesięciu pięciu sztuk złotych monet królewskich – mruknął Coltrata, który po zażyciu mikstury awaryjnej osłaniał wciąż gojącą się ranę na prawej dłoni i powoli odzyskiwał spokój.

– Mówi, że siedemdziesiąt pięć.

– Hm. A ile kosztował koń dziesięć lat wcześniej, Coltrato?

– Pięć sztuk.

– Pięć...? To znaczy…

Sora zaniemówiła – olśnienie przyszło nagle.

– Tak jest. Koło roku 520 według kalendarza Świętego Króla, koń kosztował pięć monet złotych, a dziesięć lat później potrzeba ich było już siedemdziesiąt pięć!

– Czyli chce pan powiedzieć, że nawet bez wielkiej katastrofy Złotych Monet Śmierci, doszłoby do równie wielkiego załamania – i że złoto i tak musiało upaść?

– Czyli... nawet gdyby nie doszło do wielkiej katastrofy z przeklętymi monetami, złoto i tak byłoby skazane na upadek z powodu innego kryzysu tej samej skali? – zapytał Coltrata, z trudem odzyskując głos.

– Tak. Tuż przed pojawieniem się przeklętych monet, złota moneta królewska doświadczała inflacji na poziomie trzydziestu jeden procent rocznie.

Toyokawa potrząsnął lekko głową, jakby chcąc odpędzić złe myśli.

– Ten problem, który mógł doprowadzić do upadku państwa, nie wyszedł na jaw tylko dlatego, że gospodarka w strefie wpływów Królestwa Kościelnego mimo wielkich ofiar zmierzała ku wzrostowi, a ziemie Velkrisu nadal utrzymywały absurdalny poziom wydobycia.

– …A więc to dlatego zamknięto kopalnię.

– Tak.

Sora przyjęła odpowiedź Toyokawy z milczącym zrozumieniem. Ale wiedziała, że to jeszcze nie koniec – pozostały sprawy, które trzeba było wyjaśnić.

– Rozumiem. W połowie jestem usatysfakcjonowana.

– A czy odpowiem ci na tę drugą połowę?

– Tak, panie Toyokawa. Proszę odpowiedzieć na pytanie pana Hilrota – swoimi własnymi słowami.

Tak było najlepiej.

– I tak to nic nie da.

– A mimo to. – odparła Sora stanowczo.

Zostawiła resztę Toyokawie i Hilrotowi.

Chwyciła za ramię Coltratę, który właśnie próbował się podnieść, by ponownie wypełnić swój obowiązek, i skinęła mu, by się uspokoił.

Wkrótce na miejsce dotarł Trinu, kulejąc na lewą nogę. Sora i Coltrata wspólnie zaprowadzili go do biura kopalni, gdy ten zaczął się szarpać.

– No powiedzże, Hilrot… Przecież sam robiłeś tu jako specjalista od wzbogacania, jak jeszcze szyb zachodni działał, prawda?

– …I co z tego niby? – warknął Hilrot, nie mogąc się poruszyć, ale nadal gotów kąsać.

– Pewnie nie możesz się napatrzeć na ten złoty blask rudy, co?

Hilrot zawył:

– I co z tego, do cholery!!

– Pewnie ją pokochałeś, co?

– Tak, pokochałem! I teraz tęsknię za nią jak diabli!! To ty mi ją odebrałeś!! Wiem już, że kopalnia przynosi straty – ale nie masz prawa kazać nam siać mak i głodzić się aż do śmierci!!!

Toyokawa odpowiedział bez emocji:

– Siedzieliście na tym złocie aż za długo, pyszniąc się i opływając w luksusy. Więc wam je zabrałem.

Inaczej pożarlibyście się nawzajem we własnym cieniu. I co do głodu – zawsze pilnowałem, żebyście nie pomarli.

– Pilnowałeś, powiadasz!? Nie pieprz mi tu!!! Sami się wyżywimy!!! Już nie będziemy słuchać twoich rozkazów…!

– A jeśli rozkazy wyda Aurelia Velkrys? Co wtedy? Ta dziewczyna będzie moją namiastką – albo się w tym zatraci, albo przegra z własną młodością i stoczy się w nieudolność.

– Jak śmiesz obrażać naszą panią! Pani Aurelia naprawdę kocha złoto – ale nie dla siebie! Kocha je, bo to było nasze życie, nasza praca! I dlatego NIGDY nie pozwoliłaby na takie świństwo jak wasze opium!

– TO WY JĄ OBRAŻACIE, DURNIE!!! ILE JESZCZE MACIE SIEDZIEĆ W TYM ZŁOTYM MAJAKU, CO!?!?!?

Hilrot znów zadrżał, czując w kościach nadchodzący trzeci ból. Toyokawa kontynuował, celując wciąż z góry:

– Rzeczywiście – to ja kazałem wam siać te ledwo żywe maki, żeby was upodlić. I jasne, Święty Król w pobliżu nie będzie na to patrzył spokojnie. Ale to wy, to właśnie wy je uprawiacie. To wy się w to wmieszaliście. To wy, którzy całymi latami taplali się w złocie i nie zrobiliście nic. Najgorsze jest jednak to, że całkowicie porzuciliście możliwość jakichkolwiek negocjacji. To wasza bezmyślność i wasze tchórzostwo sprowadziły ten koszmar!

– Jakie negocjacje!? To wszystko od początku było twoją grą! Zawsze tylko twoja plansza, twoje figury!!

– Mylisz się. Przygotowałem stół negocjacyjny jak należy – od samego początku. Bo i ja chciałem żyć z wami w zgodzie. Nawet datę wam podałem. Ale ty, Hilrot – ty, choć umiałeś mówić i miałeś za sobą ludzi, nie przyszedłeś. Wolałeś dalej grzebać w złocie, a mnie publicznie szydziłeś. Dlatego – jako właściciel tych ziem – zrobiłem z nimi, co uznałem za słuszne. To ty porzuciłeś wszystko, Hilrocie.

– To kłamstwo! Ty sam odebrałeś nam głos! Ty sam zdecydowałeś, że nie zasługujemy nawet na próbę!!!

Już wiedział, że to na nic. Krasnolud nie odezwał się ani słowem – nie było już miejsca na negocjacje. Postrzelił rannego bez wahania, kończąc sprawę.

Hilrot, trafiony w wypukły brzuch, tylko wił się z bólu. Słowa Toyokawy nie miały już dla niego żadnego znaczenia.

Gdy Toyokawa zszedł ze zbocza, przywitał go Arowal, który właśnie odbierał raport od powracającej grupy snajperów.

– Skończone, co nie?

– Dym jeszcze trochę poleci. A ci strażnicy, co mieli być trzymani? Na miejscu była tylko lekka ciężarówka.

– Eee… to pewnie grupa Geppeia. Z ostatniej lokalizacji wynika, że byli tam skrępowani. A przy okazji… paru z wieśniaków poszło szlakiem w stronę Kościelnego Królestwa.

– Dobra. Zbiegowie? Olej to. I tak nie dogonimy.

– Ale…

– Mówię ci: to jest mój kres.

Toyokawa tylko kręcił głową – jakby chciał powiedzieć, że „rozumie, ale nie chce tego przyjąć do wiadomości”.

– A tak w ogóle, Arowal… jesteś zwolniony.

– No, wiedziałem, że to się tak skończy…

– Tak. Jako strażnicy byliście bezużyteczni. Dlatego zwijaj się stąd, póki czas.

– A gdzie mamy iść?

Arowal już zaczął w myślach kreślić plan ucieczki, szykując się, by coś zanotować na mapie.

– Nic nie rób. Za dwa dni stado wilków sprawiedliwości zejdzie się tutaj, szukając ofiary. Jak nie chcesz, żeby cię pożarli, zjedź w dół po kolejce.

Toyokawa wywarł presję na osłupiałego Arowala:

– Oszukam jakoś Marfę i Robleta. Zaprowadź ich do oddziału Złotego Sojuszu w Atarakt. Zlecam ci to zadanie jako poszukiwaczowi przygód rangi Srebrnej. Liczę na ciebie.

*** Koniec rozdziału pierwszego ***

Oby za pięć lat udało mi się pokazać ciąg dalszy.

Usunę utwór pod koniec sierpnia ze względów organizacyjnych.

Dziękuję za przeczytanie.