Zniknąć

Tak łatwo było zniknąć,

przepaść bez wieści.

Tak łatwo było zniknąć

z waszego życia,

nie być częścią waszej opowieści.

Tak łatwo było zniknąć,

bo moja rola

była tylko mało znaczącym epizodem.

Tak łatwo było zniknąć —

i zamiast szukać przyczyny —

stać się powodem.

A potem przyszła cisza,

co nie była już wyborem.

Nikt nie dzwonił,

nikt nie pytał —

ale dlaczego miałby?

Przecież to ja jestem potworem.

Więc zaczęłam żyć poza kadrem,

poza rozmową,

poza wspomnieniem.

Jakby mnie nigdy

nie było,

jakbym była tylko cieniem.

I może właśnie o to chodziło —

żebym znikła bez głosu,

żebyście mogli

spać spokojnie,

z brudnym sumieniem,

ale w wersji świata bez chaosu.

Tyle że nawet cień ma swoje miejsce,

nawet milczenie ma swoją przestrzeń.

Nie znikłam dlatego, że chciałam —

znikłam, bo z wami

nie zmieściłam się taka jaka jestem.

I już nie proszę

o wasz czas,

o słowo pociechy,

czy gest pozorny.

Bo jeśli trzeba było

mojego zniknięcia,

byście poczuli ulgę —

proszę…

jesteście wolni.