Alice

Było mroźne zimowe popołudnie. 24 grudzień. Różnokolorowe lampki odbijające się blaskiem w śniegu migotały jak oszalałe. Śnieg trzeszczał pod stopami jakby ziemia miała się zapaść, mróź okaleczał policzki i nosy. Wizja polskiego Bożego Narodzenia wydawała się być wyjątkowa. Każdy na swój sposób obchodził ten dzień. Wpatrując się w okna domów dużych i małych, bogatych i biednych można było się tego dowiedzieć. Stare małżeństwo samotnie przy odświętnie udekorowanym stole, grupa młodszych ludzi, u których gościła butelka wódki oraz na przykład dumna kobieta z olbrzymim perskim kotem na kolanach otoczona wszelkimi świecidełkami, drobiazgami, które miały dekorować jej dom. Dużo było takich rodzin z dziećmi, szczęśliwych, śpiewających kolędy, roześmianych. Nikt nie myślał nawet, że ktoś w tym dniu może cierpieć, przecież to dzień wybaczania i radości. Każdy z uporem maniaka twierdził, że jakiekolwiek nieszczęście na tym świecie go nie dotyczy. Nikt nie śmiałby się spodziewać, że gdzieś za ścianą ktoś walczy o życie, czy w inny sposób cierpi.

Patrzyła na malownicze polskie uliczki, kolorowe od ozdób bożonarodzeniowych i nie wiedziała, co tu robi i dlaczego. Spoglądała w okna tych wszystkich ludzi i zwyczajnie im zazdrościła. Miała nadzieję, że zacznie wszystko od nowa, że wszystko jakoś się ułoży i będzie mogła żyć dalej. Uniosła delikatnie głowę, żeby ujrzeć pierwszą gwiazdkę. Niebo było pochmurne i żadna gwiazda się nie pojawiła. Miała taką nadzieję, że zobaczy ją właśnie teraz. Bardzo tego potrzebowała. Mieszkając w Anglii nigdy nie przeżyła świąt jak te zaobserwowane w oknach ludzi, którzy się naprawdę radowali. Do tej pory myślała, że święta to prezenty, pieniądze wydane na przygotowania i później wykwintna kolacja. Nigdy rodzinna radość, nigdy śpiewanie kolęd. Uświadomiła sobie, że u siebie nie była szczęśliwa. Tylko, że w tym momencie też nie była. Udekorowane, malownicze miasto zdawało się być rajem dla jej wielkich, brązowych oczu. Rajem, którego od bardzo dawna nie doświadczała.