Bitwy Literackie-Kiedy Jeden Pożera Drugiego-Między Uliczkami Tokio

Jeśli ktoś nie jest zapoznany z mangą/anime "Tokyo Ghoul", to radziłabym zerknąć do przypisów znajdujących się na końcu tekstu, by lepiej zrozumieć opowiadanie :D

- Wyjdziesz za mnie? - spytał Ichiro, ściskając dłoń swojej dziewczyny i wyciągając przed siebie malutkie, granatowe pudełeczko podbite aksamitem. W środku znajdował się srebrny pierścionek udekorowany lśniącym diamentem, oplecionym cieniutkimi, błyskotliwymi niteczkami.

Jego wybranka odwróciła wzrok, a z jej lazurowych oczu pociekły łzy.

- J-Ja ch-chciałam ci c-coś powiedzieć od d-dłuższego czasu - wydukała, zwracając się plecami do ukochanego. - Prawda jest taka, że ja... Że ja...

Zacisnęła zęby i spojrzała w oczy swojemu chłopakowi, choć przez łzy niewiele widziała.

- Jestem ghulem (1)! - wykrzyknęła, ściskając dłoń przy sercu. Słone rzeki ciurkiem spływały po jej policzkach, a ona tylko żałowała. Nienawidziła siebie.

Ichiro podszedł do dziewczyny i objął ją.

- Akari. Zostaniesz moją żoną? - ponowił pytanie, mocniej przyciskając ją do siebie. Ta nabrała powietrza w płuca ze zdumienia, lecz po chwili zaczęła się wyrywać z objęć partnera.

- Co ty, głupi? Nic nie rozumiesz? Ja nie jestem człowiekiem, tylko potworem! Dociera to do ciebie? Potworem!

- A ja cię kocham. Pokochałem cię taką, jaka jesteś. Roześmianą, uwielbiającą kryminały i kawę Akari. Człowiek czy ghul, to już nie ważne. Nie zabiłaś mnie, więc nigdy tego nie zrobisz. A decyzję, iż chcę spędzić z tobą resztę życia, podjąłem dawno. Dlatego proszę cię, tu i teraz... Zgódź się mnie poślubić.

Po raz kolejny Akari zaczęła płakać, ale z zupełnie innego powodu. Pokiwała delikatnie głową, na co Ichiro najpierw roześmiał się głośno, po czym uniósł ją wysoko i pocałował. Dawno oboje nie byli tak szczęśliwi. Nie wiedzieli tylko, że ludzie i ghule z reguły nie są razem z jednego, bardzo szczególnego powodu...

Cztery miesięcy później

- Panie Sugiyama! Pańska wczorajsza tempura była wprost nieziemska!

- W domu pewnie pan też takie pyszności serwuje? Narzeczonej zazdroszczę.

Na tę ostatnią pochwałę Ichiro jedynie pokiwał głową. Fakt, na kolację gotował przeróżne dania, mniej lub bardziej wymyślne, ale do stołu zasiadał sam. Czasami Akari popijała przy nim kawę, by dotrzymać mu towarzystwa, jednak na tym się kończyło. Bywało, że w środku dnia wychodziła samotnie do znajomych, gdzie otrzymywała swój prawidłowy posiłek.

Ichiro westchnął i wyszedł na zaplecze. Co prawda jego zmiana kończyła się dopiero za piętnaście minut, jednak mężczyzna nie zwrócił na to uwagi. Nagle w kieszeni płaszcza zabrzęczała jego komórka. Dwudziestosześciolatek sięgnął po nią i odczytał wiadomość. Była od Akari.

"Źle się poczułam, więc idę do Anteiku nieco odpocząć i coś zjeść. Odbierzesz mnie po pracy?"

Ichiro zamarł. Akari od dziecka miała słabe zdrowie i była bardzo delikatna. Wystarczyła mała grypka, żeby położyć ją do łóżka na długo. A tak prosto z mostu źle się poczuć... W głowie mężczyzny natychmiast pojawiły się najczarniejsze scenariusze.

Bez namysłu, Ichiro nałożył płaszcz i wybiegł z miejsca pracy. Pracował w małej, ulicznej knajpce i był tam szanowanym kucharzem. Szef bardzo go lubił, ale niedopuszczalne było wyjść z roboty przed końcem zmiany, z małymi wyjątkami. Jednak ta zasada teraz nic nie znaczyła dla Ichiro. Liczyła się tylko Akari.

Mężczyzna dojechał do kawiarni Anteiku w tempie ekspresowym. Pędem wysiadł ze swej małej Toyoty i wpadł do lokalu niczym petarda.

Bezzwołcznie podbiegł do lady, za którą krzątał się młody, ciemnowłosy chłopak.

- Kaneki! - wrzasnął Ichiro, podchodząc do niego. Młodzieniec podskoczył i kubek, który właśnie wycierał, wyleciał mu z rąk i roztrzaskał się na milion kawałeczków.

- Szef mnie zabije! - wykrzyknął Kaneki, kucając, aby pozbierać odłamki kubka.

- Gdzie jest Akari? - zapytał Ichiro, rozglądając się nerwowo.

- Na górze, w pierwszym pokoju po lewej - odparł Kaneki, nie odlepiając wzroku od swojego zajęcia.

Ichiro kiwnął głową w ramach podziękowania i skierował się w kierunku schodów.

Kiedy wszedł na piętro, bez pukania wszedł do pierwszego pomieszczenia po lewej stronie. Tam zobaczył leżącą na kanapie i zalewającą się łzami Akari. Koło niej klęczała fioletowowłosa nastolatka, która głaskała ją po włosach. Spojrzała na Ichiro, a w jej oczach malowało się obrzydzenie.

- Ty to masz naprawdę przejebane z tym gościem, Aka-san - powiedziała, zwracając się z powrotem do Akari. - Przecież to jeszcze gówniarz!

- Ma dwadzieścia sześć lat... - wyszlochała w odpowiedzi Akari, biorąc kolejną chusteczkę.

Ichiro podszedł do nastolatki i położył dłoń na jej ramieniu.

- Już ci podziękuję, Touka - wycedził chłodno. Dziewczyna prychnęła i wstała z klęczków. Wzięła ze stolika talerz i poszła w stronę drzwi.

- Aka-san! Jakby chciał cię zgwałcić, to nie czekaj, tylko daj mu z buta i mnie wołaj! Posmakuje mojej pięści!

Wypowiedziawszy te słowa, Touka wyszła z pokoju, trzaskając z impetem drzwiami. Zaraz po tym na korytarzu rozległ się wrzask.

- Nie pierdol! Kurwa mać, Kaneki, co żeś narobił?!

Ichiro pokręcił głową, mruknął pod nosem coś o wychowaniu i zwrócił się do narzeczonej.

- Powiesz mi, czemu płaczesz? - spytał łagodnie, odgarniając luźne kosmyki imbirowych włosów z jej twarzy. Zazwyczaj, kiedy tak robił, Akari chichotała i natychmiast się do niego przymilała, ale teraz nawet nie drgnęła. Jedyne, co zrobiła, to pokręciła przecząco głową.

Do domu jechali w milczeniu. W mieszkaniu Ichiro zjadł szybko ryż z posypką, umył się i usiadł wygodnie w łóżku, chcąc zagłębić się w lekturze nowej książki Sen Takatsuki. Jednak znaki tańczyły mu przed oczami, jeden ideogram kanji mylił z drugim. Nie mógł przestać myśleć o Akari. Czemu wcześniej była taka skryta? Nigdy przedtem nie mieli przed sobą żadnych sekretów.

Akari wyszła z łazienki ubrana w swoją pudroworóżową koronkową koszulę nocną. Dostała ją od Ichiro na dwudzieste drugie urodziny. Mężczyzna lubił wygląd jego narzeczonej ubranej w tę koszulę. Oczywiście, bardziej cieszył go jej wygląd bez niej... Ale dzisiaj był na Akari po prostu zdenerwowany.

- Jeszcze raz zapytam: powiesz mi, dlaczego wcześniej płakałaś? - zapytał Ichiro, odkładając książkę na stolik koło łóżka. Jego ukochana pokręciła głową, po czym nonszalancko zgasiła światło.

- Dobranoc - powiedziała obojętnie, odwracając się plecami do narzeczonego i szczelnie opatulając się kołdrą, tworząc między sobą a Ichiro barierę.

W nocy dwudziestosześciolatka obudziła stłumiona krzątanina. Błyskawicznie otworzył oczy i rozejrzał się po pomieszczeniu. Strona łóżka należąca do Akari była pusta, natomiast na wieszaku nie było jej kurtki, ale nie tej noszonej na co dzień. Zniknęła brązowa puchówka, podbita złotym futerkiem. Była droga, a Akari wyglądała w niej wyjątkowo seksownie. Rzadko wychodziła w niej z domu. Więc czemu teraz zdecydowała się ją założyć? Albo lepsze pytanie: czemu w ogóle gdzieś wychodziła?

Ichiro zerwał się z łóżka i wyjrzał na korytarz. Akari właśnie nakładała na stopy kozaczki na szpilce. Mężczyzna zamarł. Gdzie ona mogła wychodzić tak ubrana, w środku nocy?

Miała romans. Był tego pewien. Gdzie by w końcu wychodziła tak późno, ubrana w szpilki i ładną kurtkę, jak nie do kochanka?

Ichiro sam pospiesznie narzucił coś na grzbiet i wyszedł z mieszkania za narzeczoną. Zauważył, że jej kroki są bardzo szybkie i niepewne, jakby miała wrażenie, że ktoś ją śledzi. Po dłuższym marszu prostym chodnikiem niespodziewanie skręciła w boczną uliczkę. Zdumiony Ichiro podążył za nią.

- Proszę, proszę, kogo my tu mamy? Czyż to nie moja ukochana Akari-chan? - rozległ się echem męski głos dobiegający zza rogu. Z cieni wyłonił się jego właściciel.

Głos należał do młodego mężczyzny w okularach. Wyszczerzył zęby w szyderczym uśmiechu.

- I co, Akari-chan? Tak nagle ni z gruszki, ni z pietruszki postanowiłaś zapolować na moim terytorium? Czy raczej powinienem powiedzieć... Ghulu "Kabuki"? - wrzasnął młodzieniec, strącając maskę z twarzy Akari. Chwycił ją za włosy i pociągnął.

- Nishio... Chciałam cię poprosić o... podziałkę twojego terenu do polowań - wyszeptała Akari, patrząc chłopakowi w oczy.

- Że co, kurwa? - zapytał Nishio, a w jego oczach malował się gniew. - Pieprzysz jak potrzepana. Nie raz suki chciały mi teren odebrać, nie zgadzam się.

- Nalegam. Proszę cię, Nishio... Nie masz serca? Nie mogę całe życie żerować na zapasach Anteiku. Szczególnie nie teraz... Niedługo zostanę całkiem sama, a terenów coraz mniej. Błagam...

- Zostaniesz sama? A co, twojemu kochasiowi się odechciało? Czy po prostu stchórzył, bo dzieciaka nie umie wychować?

- On jeszcze nic nie wie... I chyba mu nie powiem. Wkurzyłby się na mnie, prawda?

Nishio nie odpowiedział. Zamiast tego podszedł do Akari, podniósł ją za kołnież i rzucił nią w ścianę. Dziewczyna uderzyła o nią z impetem.

- Okej. Dosyć mam twojego pierdolenia, a tak się składa, że jestem głodny. Nie wspomnę o tym, iż wtargłaś na mój teren. Mam powód, by cię w tej chwili nie zabić?

Ichiro był kompletnie zdezorientowany. Z jeden strony chciał chronić Akari, a z drugiej wiedział, że nigdy by nie wygrał. Gdyby zginął, ten Nishio i tak zabiłby Akari. Poza tym...

Dziecko? Dlatego się tak dziwnie zachowywała? Czemu nie powiedziała mu od razu? Od czterech miesięcy planowali ślub, który miał się odbyć w kwietniu. Kwestia dziecka pojawiłaby się wcześniej czy później... Przecież dobrze zarabiali, mieli ładne mieszkanie i bardzo się kochali. Ichiro nie widział świata poza swoją wybranką, a Akari wolałaby zginąć niż spojrzeć na innego mężczyznę. Dlaczego więc tak się zmartwiła na wieść o dzidziusiu?

Akari jęknęła z bólu, ale dzielnie się podniosła. Spojrzała w oczy swojego przeciwnika. Były zimne i bezduszne.

- Chcesz mnie zabić? Proszę bardzo... Ale najpierw musisz mnie pokonać! - wykrzyknęła, a jej kagune wyrosło z pleców. Wzdrygnęła się przy tym. Ostatnim razem walczyła kagune... pięć, cztery lata temu? Sądziła, że z początku trudno będzie jej nim operować, ale posługiwanie się kagune przyszło Akari tak naturalnie, jak poruszanie ręką lub nogą. Kiwnęła głową, by dodać sobie otuchy, po czym podbiegła do Nishio i wzięła pierwszy zamach na drugiego ghula.

Walka jego narzeczonej i jej przeciwnika przypominała Ichiro krwawe bijatyki z gier typu GTA. Mężczyzna nie mógł wyjść z podziwu, widząc jak Akari dobrze walczy. Na co dzień sprawiała wrażenie niesamowicie kruchej, ciepłej osoby, która boi się skrzywdzić nawet muchy. A teraz, z czerwonymi oczyma, kagune wyrastającym z pleców i krwią spływającą po skroni, wyglądała jak zupełnie inna osoba.

Nishio podszedł do dziewczyny i zadał jej parę mocnych ciosów. Jego kagune wbiło się w jej brzuch. Chłopak pochylił się nad cierpiącą Akari i uniósł pogardliwie brew.

- Wyglądasz dokładnie jak ona - wycedził. Próbował zachować obojętny wyraz twarzy, jednak w kąciku jego oka pojawiła się łza.

- Ni... Nishiki... - wyszeptała Akari, kręcąc głową. Jego imię wypowiedziane jej głosem brzmiało teraz tak obco, tak źle.

- Starsza siostra Yui zawsze była lepsza od ciebie. Aż niedowiary, że byłyście bliźniaczkami. To ona zajmowała się mną przez te wszystkie lata. A gdzie wtedy byłaś ty, starsza siostro Akari? Odpowiedz mi! - wydarł się Nishiki, mocniej wbijając kagune w brzuch swojej starszej siostry. - A jednak to ona została zabita! Bardziej zasługiwała na życie niż ty... Nie, ty wcale nie zasługujesz na to, żeby żyć! Byłoby lepiej, gdybyś się nigdy nie urodziła! Dlatego... zabiję cię... Tu i teraz!

Nishiki otarł łzy wierzchem dłoni i spojrzał w oczy Akari. Tamta tylko na to czekała.

Korzystając z chwili nieuwagi, Akari wyciągnęła kagune brata ze swojej rany. Obejrzawszy ją dokładnie, odetchnęła z ulgą. Była bliżej płuc niż łona, co oznaczało, że dziecko prawdopodobnie jeszcze żyje. Zwróciła się do brata i nie czekając na nic, oplotła jego plecy swoim kagune. Skierowała go na słup, który znajdował się obok i Nishiki uderzył w niego z całej siły. Momentalnie zwiotczał w szponach starszej siostry.

- Skończyło się, Nishiki - powiedziała Akari chłodno, zadając swojemu młodszemu bratu fatalny cios.

Wcześniej troszkę kropiło, teraz październikowy deszcz otwarcie lał. Akari stała nad zwłokami Nishikiego, a deszcz na jej twarzy mieszał się z krwią i łzami.

Nie mogła dłużej znieść takich wyrzutów sumienia, patrząc na jego ciało. Akari uklękła i oderwała prawą rękę brata. Po chwili wahania, odgryzła wielki kęs.

Nigdy nie jadła mięsa, które sama upolowała, przynajmniej bez niczyjej pomocy. Szczególnie nie mięsa ghula. A teraz je swojego własnego młodszego brata, w dodatku własnoręcznie zabitego. Proszę państwa, kanibalizm á la ghul.

- On nawet nie jest smaczny... - mruknęła Akari pod nosem tak cicho, by tylko ona to słyszała.

Nishiki był wysportowany, dlatego jego mięso nie posiadało prawie ani grama tłuszczu. Było twarde, a miejscami smak przypominał Akari starą podeszwę. Jednak zjadła go całego, nie pozostawiła najmniejszego kąska. Musiała się pozbyć uczucia winy.

Nagle usłyszała kroki za sobą.

- Kurwa - szepnęła, chwytając swoją maskę i zakładając ją pospiesznie na twarz. - Gołębie (2)... Jestem skończona.

- No, proszę. A ja myślałem, że tak wystrojona do kochanka idziesz. - Akari usłyszała za sobą głos należący do Ichiro. Odwróciła się zaskoczona i z jakiegoś powodu, zaczęła płakać. Czuła się, jakby naprawdę została przyłapana na zdradzie.

Ichiro podszedł do narzeczonej i pochylił się nad nią z parasolem.

- Kiedy powiedziałaś mi, że jesteś ghulem, zaakceptowałem to bez gadania. Głównie dlatego, że stosunkowo niewiele o nich wiedziałem. Wtedy nazwałaś się potworem. Zacząłem się zastanawiać: "Czy ghule naprawdę są potworami?". A teraz widzę ciebie, moją narzeczoną Akari Nishio, która właśnie zabiła i zjadła swojego własnego młodszego brata. Nie pochwalam tego, Akari. W tym momencie powinienem cię zostawić...

Akari wstrzymała oddech. Czemu była taka głupia? Czemu, czemu, czemu?

-... Ale tego nie zrobię. Jestem dla ciebie zbyt pobłażliwy i nie umiem cię zostawić, Akari. Szczególnie nie porzucę cię teraz, kiedy spodziewasz się dziecka. Naszego dziecka.

Akari przytaknęła i wstała. Starała się nie myśleć o Nishikim, ale o jej córeczce lub synku, który ma przyjść na świat. Przeoczyła tylko jeden ważny szczegół. Szczegół, o którym nie miała pojęcia.

Dwa miesiące później

- Asako, Ume, Sakura, Hanae, Miuna(3)... Tak myślałam! Imiona związane z naturą są ładniejsze! Jednak tyle jest ich do wyboru... - zamyśliła się Akari, nabierając w dłonie wody i piany.

Siedziała razem z Ichiro w wannie i wymyślali imiona dla dziecka. No, głównie to Akari wymyślała. Ichiro czasem wtrącał jakąś propozycję, ale to jego narzeczona miała pałeczkę.

- O! Potrzebujemy jeszcze imion na wypadek, gdyby urodził się chłopiec. Ichiro. Twoja działka - powiedziała Akari, trącając narzeczonego stopą.

- Dla chłopca Kou - odparł Ichiro bez namysłu.

- Kou? Chcesz, żeby zawsze wnosił radość do naszego domu (4)? - roześmiała się Akari, sięgając po ręcznik.

- Już wychodzisz? - spytał zdumiony Ichiro, kiedy jego narzeczona wstała i zaczęła się wycierać.

- Umówiłam się z Hiyori na drinka - odpowiedziała, biorąc grzebień.

Akari uśmiechnęła się pod nosem. Hiyori była jej najlepszą przyjaciółką. Wyjechała do Ameryki na pół roku i dopiero wczoraj wróciła do Japonii. Akari nie chciała jej mówić o ciąży przez telefon, dlatego nie mogła się doczekać dzisiejszego spotkania, by w cztery oczy powiedzieć przyjaciółce o dzidziusiu.

Akari weszła do oświetlonego bladofioletowym światłem pomieszczenia. Bar dla ghuli. Klienci siedzieli przy wysokich stolikach i popijali szkarłatny napój z eleganckich kieliszków. Czym dla ludzi był alkohol, tym dla ghuli była lampka czystej krwi.

Akari usiadła przy barze i uśmiechnęła się do barmanki na przywitanie. Po chwili usłyszała radosne wołanie Hiyori:

- Akari! Boże, dziewczyno! Jak ja za tobą tęskniłam! - krzyknęła młoda kobieta ghul, podbiegając do Akari i ściskając ją mocno. Hiyori przysiadła koło swojej przyjaciółki i zwróciła się do barmanki. - Dwa kieliszki poprosimy. To, co zwykle.

- O nie, tylko jeden. Ja nie piję - powiedziała Akari, machając ręką. Hiyori wlepiła w nią zdziwiony wzrok.

- Czemu? Chora jesteś? - zapytała wystraszona, łapiąc przyjaciółkę za ramię.

- Nie, tylko... Jestem w ciąży! - odpowiedziała rozpromieniona Akari, rumieniąc się. Oczekiwała, że Hiyori też się uśmiechnie i jej pogratuluje, jednak nie. Na twarzy drugiego ghula malowało się przerażenie.

- Dziecko? Z kim? - spytała roztrzęsiona Hiyori.

- Jak to z kim, głuptasie? Z Ichiro - odparła Akari, jakby nie zwracając uwagi na strach przyjaciółki. - Ma przyjść na świat w maju.

- Akari. Czy ty nic nie wiesz? Ghule nie mogą mieć dzieci z ludźmi.

- Hę? - Akari zamarła, a jej dłoń zaczęła drżeć. Zwinęła ją w pięść i zacisnęła szczękę. Nie mogła uwierzyć w słowa Hiyori.

- Samo zajście w ciążę jest blisko niemożliwe. Nawet jeśli się uda, dziecko nie przeżyje.

- Ale... Ja już cztery miesiące...

- Dziecko ghula i człowieka nosi w sobie cechy obu tych ras. Co oznacza, że jeśli matka jest ghulem, a jej dziecko w połowie człowiekiem, to organizm matki nie jest w stanie utrzymać takiej ciąży. Dziecko ma w sobie części ludzkie, więc ciało matki weźmie je za pożywienie i podświadomie zje. Nie mów, że o tym nie wiedziałaś?

Nie wiedziała. Akari uciekła z domu kiedy miała dziesięć lat, wychowała się wśród ludzi, zanim trafiła do Anteiku. Nikt jej nigdy o tym nie mówił. A teraz... Te słowa były bardziej bolesne, niż cokolwiek na świecie.

- Nieprawda - powiedziała cicho. Teraz jej smutek i strach przyćmiło inne uczucie: gniew. - Skąd ty wiesz? To ja jestem matką tego dziecka, czyż nie? Skoro przeżyło już cztery miesiące, to wytrzyma, prawda? To ja je noszę w sobie, nie ty, Hiyori. Więc skąd ty masz prawo mówić mi cokolwiek na temat mojego własnego dziecka?

Akari wstała, nałożyła na siebie kurtkę i wyszła z lokalu. Na dworze było zimno, właśnie zaczął padać śnieg. Kobieta dmuchnęła i roześmiała się, widząc swój własny oddech.

Skierowała się w stronę parku. Na wiosnę zawsze był cały w płatkach kwitnącej wiśni, ale teraz, w środku grudnia, gałęzie drzew były pokryte warstwą śniegu.

Zimny puch skrzypiał pod kozakami Akari, kiedy szła spokojnie chodnikiem. Wirujące płatki śniegu osadzały się na jej imbirowych włosach i zarumienionych policzkach.

- Za rok przyjdę tutaj z tobą... - szepnęła Akari, zamyślając się. - Shiroko (5).

Kiedy wypowiedziała to imię, poczuła ssanie w brzuchu.

- Podoba ci się, co? - spytała dzidziusia, pochylając się nad brzuchem. Oczekiwała odpowiedzi w postaci ruchu dziecka, ale ono pozostało bez ruchu. A ssanie nie ustało i robiło się coraz bardziej niepokojące.

Akari potarła brzuch w nadziei, że dziwne uczucie zniknie. Bez skutku.

Nagle coś zaczęło jej świtać. Uczucie ssania bardzo jej przypominało... Uczucie jedzenia. W żołądku Akari rosło wrażenie dziwnej sytości.

"Dziecko ma w sobie części ludzkie, więc ciało matki weźmie je za pożywienie i podświadomie zje."

- Nie... Nie, proszę - wyszeptała Akari, łapiąc się za brzuch. - Hej! Weź się w garść! To przecież twoje własne dziecko, Akari Nishio!

Jednak gdzieś w duszy wiedziała, że się spóźniła. Nie upłynęło dziesięć minut, ssanie ustało i zostało zastąpione okropnym bólem w klatce piersiowej. Ciężar, który był obecny w rejonie brzucha zniknął.

Dla Akari to był szczyt wszystkiego.

Ledwo przeżyła wyrzuty sumienia po zjedzeniu Nishikiego. A teraz...

- Jestem potworem! - wrzasnęła przerażona, a jej głos był złamany. - Pierdolonym potworem! Wrzodem świata! Nic nie wartym, popieprzonym umysłowo kanibalem!

Krzyczała, płakała, biła samą siebie. Mimo tego była sama, nikt nie przyszedł jej na ratunek. Nawet jej to nie obeszło.

Nie chciała pomocy. Sądziła, że na nią nie zasługuje.

W końcu czy osoba, która zjadła własne, nienarodzone dziecko, zasługuje na dar, jakim jest życie?

Przypisy:

(1) - Ghule to istoty stworzone przez Suiego Ishidę, autora mangi "Tokyo Ghoul". Wyglądają jak ludzie, ale mają zupełnie inny organizm. Mogą żywić się jedynie ludźmi lub innymi ghulami. Więcej informacji:

(2) - Gołębie to potoczna nazwa inspektorów ghuli, ludzi, którzy ścigają je i zabijają według własnego widzimisię. Więcej informacji:

(3) - Japońskie imiona, oznaczające kolejno: dziecko rana, kwitnąca śliwa, kwitnąca wiśnia, gałąź drzewa, piękny ocean.

(4) - Imię "Kou" oznacza szczęście, radość (ewentualnie pokój).

(5) Shiroko oznacza "białe dziecko"