Telda Arta - Ostatni Fort 1

Mały konwój dotarł do kasztelu Wrońce tuż po wschodzie słońca. Ledwie purpurowy blask rozświetlił okolicę, pierwsze kruki wzbiły się w niebo i ze skrzekiem na dziobach zakołowały nad głowami jeźdźców. Kilka minut później orszak wjechał na drewniany pomost, koła z furkotem toczyły się po balach, niosąc echo wśród otaczających warownię bagien.

Jadący na czele karawany elf pozdrowił strażników machnięciem ręki i bez słowa przekroczył próg bramy na swoim czarnym, lekko nerwowym wałachu. W jego śnieżnobiałych włosach zatańczył blask niezgaszonych jeszcze pochodni, a opuszczony na zielonkawą tunikę medalion w kształcie lisiego pyska zaiskrzył się kolorami tęczy, wprowadzając wartowników w niemałe osłupienie. Za nim, w odległości kilku kroków, wjechało trzech kawalerzystów w czarnych, pikowanych kurtkach i z obnażonymi mieczach, przyciśniętymi do piersi. Ci, podobnie jak elf, również mieli śnieżnobiałe włosy, z tą różnicą, że towarzyszyły im ozdoby w postaci czerwonej wstążki, koralów i opaski, zakrywającej czoło. Następny przetoczył się zaprzęgnięty w dwa woły wóz, po brzegi wyładowany drewnianymi i metalowymi skrzyniami. Eskortowało go pięciu krasnoludów. Czworo piechotą, ubrani w grube kolczugi i skórzane kaftany, znikające pod bujną brodą każdego z nich. Piąty był woźnicą i w przeciwieństwie do pobratymców nosił zwykły, obszyty srebrem frak i czapkę z wilka z przypiętym orlim piórem. W lewej ręce trzymał lejce, w prawej drewnianą lagę,  zakończoną ogromną, najeżoną kolcami kulą, którą wymachiwał od czasu do czasu, przeganiając natarczywe komary. Gdy tylko minął strażników, obrzucił ich pogardliwym spojrzeniem i splunął w wolną przestrzeń między wolimi zadami.

Pochód zamykała kolejna trójka kawalerzystów: mężczyzna o krótkich, kędzierzawych włosach ubrany w ciemnobrązowy kaftan na watowym podbiciu i w wysokich butach, dosiadający siwka oraz dwie kobiety ciemniejszej karnacji w obcisłych, lamparcich skórach. Obie miały długie, czarne warkocze kołyszące się z tyłu w rytm końskiego chodu, a u boku zwisały ostre jak brzytwa szable. Ich wierzchowce, jabłkowe klacze o białych pęcinach szły spokojnie, bok przy boku, dzwoniąc podkowami po drewnianym pomoście. Na widok nieznajomych piękności, wartownicy podskoczyli jak rażeni piorunem, pochylili głowy w pokłonie, szczerząc żółte i krzywe zęby. One jednak nie zwróciły na nich specjalnej uwagi i zajęte prowadzeniem rozmowy w niezrozumiałym dla wszystkich dialekcie, przekroczyły próg bramy.

//Powyższy tekst na początku nie miał mieć nic wspólnego z Wiedźminiem, ale to uległo stopniowej zmianie podczas pisania. Sama nie wiem dlaczego napisałam to tak, a nie inaczej. I przepraszam za długość, teksty będą krótkie, opisowe i dość treściwe. Myślę, że tragedii nie ma, jak na początkującą pisarkę. Nie znalazłam jeszcze tytułu, więc jesli ktoś zechce pomóc to byłoby fajnie. Pozdrawiam\\