Ciemność w Norfolk część trzecia z planowanych trzech

Kiedy zapytałem kim są ,,one” nie dostałem żadnej odpowiedzi, oprócz przerażonego, biegającego na wszystkie strony wzroku i stłumionego jęku wydobywającego się ze skulonej w ciasnym pentagramie kobiety, jeszcze niedawno będącej dumną szlachcianką. Próba odsłonienia zasłon spotkała się z głośnym i zdecydowanym sprzeciwem ze strony pani Brooks. Wszelkie próby wejścia do pentagramu lub wyciągnięcia jej zeń oraz moje działania mające na celu rozpoczęcie prostych badań sprawdzenia tętna czy reakcji źrenic na światło również okazały się być bezcelowymi.

Po wyjściu z pokoju, czekał na mnie już pan Brooks, posyłając skinieniem głowy starą służącą na powrót do swojej żony. Na pytanie, co jest Melanii odparłem tylko, że to jakiegoś rodzaju fobia, która nie mogła pojawić się z dnia na dzień, a musiała narastać przez ostatnich kilka miesięcy. Pan Brooks powiedział, że wszystko zaczęło się pewnej pełni kilka miesięcy wcześniej, w środku nocy. Pani Brooks miała wstać z wrzaskiem i krzyczeć, że ktoś stoi pod domem, odprawiając rytuał przyzwania tajemniczych ,,onych”. Później powiedziała, że ten ktoś był ubrany w czarną szatę ze spiczastym kapturem i na pewno nie mógł być zwykłym człowiekiem, bo mierzył ponad dwa metry. Na te słowa sam zesztywniałem, przypominając sobie to coś, co goniło mnie w lesie, jednak nie dałem po sobie nic poznać i powiedziałem, że będę prowadzić obserwacje co godzinę, przez całą noc, a w międzyczasie poprosiłem o wyjaśnienie mojego powiązania z rodziną Brooksów.

Zaprowadził mnie ze sobą do pokoju znajdującego się na końcu korytarza, będącego zapewne czymś w rodzaju pokoju biurowego połączonego z niewielką biblioteczką. Wskazał na duże, starte biurko, na którym znajdowała się księga z pożółkłymi stronicami, po czym wyszedł, zapewniając, że wróci za jakiś czas.

Okazało się, że księga zawierała spis rodziny Brooksów, sięgający czasów średniowiecznych. Jak później się dowiedziałem, co kilka dekad była przepisywana od początku, aby nie została zniszczona i aby pamięć przodków nie odeszła w zapomnienie. Co ciekawe zapisano w niej także wszystkie nieślubne dzieci, o których ród Brooksów wiedział, bądź których istnienia się domyślał. Nie zajęło mi wiele czasu, żeby znaleźć swoje nazwisko na pożółkłych stronicach starej księgi. Według zapisków byłem synem Howarda Brooksa, co w zasadzie, po przeliczeniu wszystkich lat było prawdopodobne, szczególnie, że nigdy nie znałem mojego prawdziwego ojca. Byłem adoptowany przez bogatą rodzinę mieszczańską.

Kiedy wyszedłem z pokoju pan Brooks już na mnie czekał, ze świecą w ręce. Uśmiechnął się serdecznie i zaprosił z powrotem do pokoju jadalnego. Odparłem, że dołączę do niego, jak tylko sprawdzę stan pani Brooks, który swoją drogą okazał się być taki sam. Wciąż siedziała w ciasnym pentagramie, kołysząc się lekko i powtarzając jak mantrę, że tajemnicze ,,one” nadchodzą. Nakazałem służącej powiadomienie mnie gdy tylko stan pacjentki uległby jakiejkolwiek zmianie, po czym ruszyłem do pokoju w którym czekał już pan Brooks.

Na stole znajdowała się butelka jednego z najdroższych koniaków i dwie szklanki. Twarz pana domu rozjaśniał szeroki uśmiech, pogłębiający zmarszczki na jego policzkach. Przez kolejną godzinę wyjaśnialiśmy sobie przeszłe, rodzinne sprawy, obalając przy tym butelkę koniaku, kiedy pan Brooks rzekł: ,,Potrzebuję twojej krwi, synu”. W mojej głowie już szumiało i początkowo nie byłem pewny, o co mu chodzi, jednak widząc moje zmieszanie powtórzył głośniej i wyraźniej. Chciałem wstać, jednak alkohol, który wypiliśmy uniemożliwił mi to i runąłem na ziemię. Światła zgasły.

Obudziłem się na zewnątrz, przywiązany do kamiennego posągu, przedstawiającego jakąś nieludzką sylwetkę, której dziś nie potrafię opisać ani zidentyfikować. Dookoła mnie stał krąg jakichś postaci, jednak wszystkie byłe skryte w cieniu swoich płaszczów oraz w mroku nocy. Jedynie księżyc pozwalał mi się zorientować w położeniu w którym się znalazłem. Nagle, jedna z otaczających mnie postaci wystąpiła do przodu i zdjęła kaptur. To był Howard Brooks, na którego twarzy nie było już jednak uśmiechu.

Kiedy chciałem zacząć krzyczeć spojrzał na mnie i jakaś nieznana siła ścisnęła moje gardło, uniemożliwiając wydanie z siebie dźwięku. Chwilę później w jego ręce błysnął nóż, złowrogo odbijając światło księżyca. ,,Czas złożenia ofiary” – powiedział, po czym naciął moją rękę, z której natychmiast pociekła gęsta krew. Jak zauważyłem, nie spływała ona na ziemię, a do drewnianej miski, którą chwilę później pan Brooks postawił przede mną.

Stojące w kręgu postaci zaczęły nucić pieśń w jakimś dziwnym dialekcie, a raczej języku, który skojarzył mi się z rytualnymi pieśniami starożytnych Celtów. Z cienia wyłoniła się kolejna postać i zaczęła opatrywać moją rękę. Nie odsłoniła swojego kaptura, jednak po głosie poznałem, że była to Melania Brooks. Kiedy skończyła, wróciła do skrytego w cieniu kręgu, z którego wystąpiła kolejna postać.

Było to owe stworzenie, które ścigało mnie w lesie, wysokie, postawne i ubrane w szatę ze spiczastym kapturem. Kiedy go ściągnął, moim oczom ukazała się straszliwa, wykrzywiona i zdeformowana twarz, która w żadnym calu nie przypominała ludzkiej. Szerokie, najeżone rzędami setek małych ząbków usta zdawały się śmiać, a płaskie nozdrza pulsowały. Istota podniosła misę z moją krwią, po czym przy narastającej w intensywność pieśni przechyliła i wypiła jej zawartość. Gdy skończyła, wydała z siebie przeraźliwy okrzyk. Krąg zaczął powtarzać: ,,Przybądź o Mardlogu, przybądź. Oddajemy ci się my, twoi słudzy. Masz w nas posłańców i wysłanników. Przybądź i zbaw nasze dusze. Urośnij w siłę i zniszcz swoich wrogów”. Niebo zaczęło jakby pękać, pojawił się na nim wielki, zielony krąg, z którego zaczęły zlatywać na ziemię niewyraźne kształty. Przypominały pędzące po nieboskłonie, spaczone rumaki, niektóre o ośmiu nogach, inne z kilkoma głowami. Z nieba zaczął padać deszcz krwi. Tyle tylko zdążyłem zobaczyć, później zemdlałem.

Obudziłem się następnego dnia, leżąc w swoim łóżku. Na mojej ręce nie było nawet śladu cięcia dokonanego przez pana Brooksa. Początkowo założyłem, że to co mi się przytrafiło było jedynie złym snem, jednak później znalazłem list na biurku swojego gabinetu.

Szanowny Panie Jamesie Derleth,

Dziękuję za wizytę, Melania ma się już lepiej. Dziękuję także za Twoją krew, która umożliwiła nam przyzwanie Mardloga, naszego wspaniałego Boga. Mam nadzieję, że wkrótce się z Nim wszyscy zobaczymy. Tymczasem odpoczywaj w zdrowiu.

Podpisano,

Howard Brooks,

Twój kochający ojciec

Tymi słowami kończył się znaleziony przeze mnie list, który odkryłem na strychu dworu państwa Brooksów kilka lat po zakończeniu drugiej Wojny Światowej. Posiadłość ta stała pusta od 1914 roku i stoi pusta aż do dzisiaj, roztaczając wokół nieprzyjazną aurę śmierci.