Droubble - Ślady

— Widzisz? — zagadnąłem Tomka, wskazując ogromnej wielkości ślady.

— Nie jestem ślepy — odpowiada mój przyjaciel, porównując trop z własną dłonią. — To coś dużego.

— Jak bardzo?

— Ze trzy, może cztery metry wysokości. Spójrz na rozstawienie śladów i ich kształt. Okrągłe i głębokie.

— Czyli istota waży ze sto kilo?

— Albo niesie coś ciężkiego.

— Cholera — zakląłem, poprawiając ułożenie broni. — I co teraz?

— Pójdziemy jej śladem i zabijemy. W końcu albo my albo ona. To tylko kwestia czasu, kiedy zacznie pożerać ludzi.

— Prowadź — rozkazałem i powoli zacząłem wprowadzać naboje do komory.

Jak się później okazało, ślady doprowadziły nas do niewielkiej, drewnianej chatki na obrzeżach miasta. Budynek wyglądał paskudnie — lata świetności miał już za sobą. Ze ścian zlazła farba, okna miały wybite szyby, a z komina leciały cegły, dziurawiąc spróchniały dach.

Skrzypnęły zawiasy i drzwi odkryły przed nami swoją tajemnicę.

W środku było gorąco i duszno — kłęby pary buchały z żelaznego kotła i zakrywały siwą mgłą sufit. Przed nim klęczała kobieta w białej, poszarpanej sukni. Miała długie, czarne włosy, krótkie ręce i ogromne, włochate stopy.

Powoli podszedłem bliżej, pilnując, by palec wskazujący był jak najbliżej spustu.

Kiedy trąciłem "potwora" ten obrócił się speszony i na nasz widok przemówił:

— O hej. Tomuś, kochanie ładne kapcie sobie kupiłam?