Mag - Rozdział II

Rozdział II

Nad Grater słońce wisiało już wysoko. Ludzie przepychali się na targowisku, a dziatki biegały wokół wielkiej fontanny, położonej w centrum. Wrzawa trwała w najlepsze. Kupcy zdzierali gardła, wykrzykując ceny swoich towarów. Było słychać kłótnie sprzedających i kupujących. Wozy pędziły po brukowanych dróżkach wioski. W tym całym wiejskim amoku można było dostrzec pędzącego na oślep chłopca.

- Wracaj tu, ty suczysynie!

Jeden z kupców biegł co sił w nogach za kruczowłosym chłopcem. Krzyczał za nim i wyzywał od najgorszych.

Dwunastoletni chłopiec mknął przez uliczki, najszybciej jak mógł. Jedną ręką przyciskał do piersi kilka bułek. Prześliznął się pod jednym ze straganów. Handlarz, który przy nim stał, o mało nie zszedł na zwał. Gdy chłopiec nagle wyskoczył tuż obok niego. Z niezwykłą, jak na takiego malca zwinnością, manewrował pośród tłumu.

- Łapcie złodzieja! - krzyknął mężczyzna chrapliwym głosem.

Cały czerwony na twarzy, nie rezygnował z pościgu. Przeciskał się między ludźmi, rozpychając ich swoim grubym cielskiem pomimo wagi poruszał się całkiem szybko.

Nagle drogę kruczowłosego zagrodził wóz. Bez namysłu sięgnął po laskę, którą miał przewieszoną przez plecy. Tuż przed przeszkodą, odbił się za jej pomocą. Pod jego stopami uformował się mały wir, który przerzucił go na drugą stronę. Wylądował miękko na ziemi i pognał dalej, zostawiając wściekłego sprzedawcę za sobą.

Powędrował na południe wioski, w stronę pól. Słońce zaczęło przypiekać jego odsłonięte ramiona. Nosił na sobie wypłowiałą koszulkę bez rękawów i obszarpane, krótkie spodenki. Wierzchem dłoni otarł pot z czoła, po czym wepchnął sobie jedną z bułek do buzi. Jego stopy ubrane w trzewiki, cicho szurały po pisakowej drodze.

Chłodny wiaterek owiewał mu opaloną twarz. Przemieszczał się między polami zboża, pszenicy i innych nieznanych mu roślin. Wędrował tak przez jakiś czas, aż w końcu dotarł do opuszczonej stodoły. Budynek był umieszczony przy rzece, która oddzielała granice wioski. Chłopiec wszedł do środka. Omiótł spojrzeniem wnętrze i skierował się w stronę drabiny. Wokół leżało kilka porozwalanych desek, które najpewniej odczepiły się od spróchniałego dachu. Chłopiec ostrożnie wspiął się po drabinie, prowadzącej na poddasze. Na górze czekał już na niego Onyks.

Onyks swoją postacią przypominał błękitnego, wężowatego smoka. Jego ciało było zbudowane z kłębiącego się dymu. Ostrymi jak brzytwa pazurami, leniwie drapał drewniane belki.

- Już wróciłeś? - Spojrzał na kruczowłosego, żółto-złotymi ślepiami.

- Mhm.

Dwunastolatek rzucił ostatnią bułkę pod pysk smoka.

- Wiesz, że nie muszę jeść tak często, jak ty?

- Ja się już najadłem, wcinaj.

- Nie jesteś dobrym kłamcą.

Onyks jednym chapnięciem pożarł pieczywo, dobrze wiedząc, że nie przekona chłopaka do zjedzenia ostatniej bułki.

- Tym razem zeszło ci dłużej niż ostatnio, Arcu.

- Świniak nie chciał się odczepić. - burknął i oklapł na kupkę siania, niedaleko wężowatego.

- Wyrażaj się człowieczku.

Błękitny smok przeciągnął się leniwie. Podszedł do chłopca i owinął mu się wokół ramion.

- Mamy jakieś plany na jutro? - odezwał się zmęczonym głosem.

- To, co zwykle.

- Kupcy wkrótce będą cię rozpoznawać. Dobrze wiesz, że nie możemy pozwolić sobie na opuszczenie wioski.

- Zacznę zbierać jedzenie na drogę – odparł niepewnie Arc.

- To zajmie za dużo czasu… Jeżeli Straż Świątynna cię złapie… hmm…

- Nie złapie – powiedział zdecydowanie.

- Twoja magia nie wystarczy. Jesteś zbyt słaby. Na razie.

Onyks mruczał coś niewyraźnie na ramieniu Arca. Pewnie szukał sposobu, na zapewnienie im dalszego bytu w wiosce.

Chłopiec oparł się o belkę, podtrzymującą dach. Nigdy nie było łatwo. To już nasza piąta wioska z rzędu. Muszę coś wymyślić. Coś. Co pozwoli nam się wyrwać z tej beznadziejnej sytuacji. A gdyby udało mi się ukraść cały worek tych bułek? Nie. Zbyt ryzykowne... - Różne myśli zaczęły przelatywać mu przez głowę,

- Chcesz może wody? - Smok wyrwał go z zamyślenia.

Dopiero gdy Onyks wspomniał o wodzie, Arc zdał sobie sprawę, jak bardzo jest spragniony. Nic w tym dziwnego, w końcu przebiegł kilka kilometrów, w trakcie ucieczki przed tym knurem.

Kruczowłosy sięgnął po wodę, która schowana byłą pod jedną z desek. Zrobił kilka łapczywych łyków i odstawił bukłak z powrotem na miejsce.

Powoli wsunął stopę do wody. Gdy upewnił się, że jest wystarczająco ciepła, zanurzył się cały. Rzeka płynąca przy stodole stanowiła jedną z dwóch, które otaczały miasto. Była też kompletnie czysta w porównaniu do tej drugiej.Temperatura wody wystarczyła, by przynieść ulgę w gorący dzień. Arc przepłynął niewielki odcinek wzdłuż nurtu, kilka razy. Po jakimś czasie wyszedł na brzeg i założył na siebie suche ubrania.

- Wykąpałeś się już? - zapytał. Cały ten czas doglądał chłopca.

Arc skinął tylko głową.

- Dobrze. Chodź przed stodołę. - To powiedziawszy, poszybował przed siebie.

Kiedy chłopiec dotarł na miejsce, zobaczył narysowany na ziemi dziwny znak. Podszedł bliżej. Znak okazał się pentagramem, którego wnętrze było wypełnione dziwnymi napisami. Na środku symbolu leżała laska z jasnego drewna.

- O co z tym chodzi? - Zapytał nieco zdezorientowany.

- Mam zamiar cię czegoś nauczyć.

Wężowaty przycupnął obok chłopca i ruchem łba, kazał mu stanąć na środku pentagramu.

- Weź swoją laskę do rąk.

Arc posłusznie zrobił to, co mu kazano.

- Wystaw ją do przodu i rozłóż dłonie tak, by waga była równo rozłożona — smok przyglądał się chłopcu przez moment — trochę wyżej, na wysokości twojej klatki piersiowej.

Chłopiec poprawił się.

- Po co to wszystko?

Kruczowłosy spojrzał na swojego kompana, nie bardzo wiedząc, co właściwie planuje.

- Proste zaklęcie bariery. Może się przydać. - Wyjaśnił.

- A teraz skończ gadać i rób, co mówię — wyszczerzył lekko zęby w akcie zniecierpliwienia — rozstaw nogi szerzej, tak by zgadzały się z położeniem rąk.

Omiótł Arca czujnym spojrzeniem. Podfruną do niego i kilka razy okrążył. Gdy był już pewny, że postawa chłopca jest prawidłowa, wrócił na miejsce.

- Bardzo dobrze. A teraz się skup. - Wypowiedział to tak stanowczym tonem, że Arc poczuł lekki dreszcz przebiegający mu po plecach.

- Skoncentruj swoją energię na lasce, a później rozprowadź ją na całej jej powierzchni.

- Co…? - Twarz Arca przybrała dziwny wyraz. Wyglądał tak, jakby wężowaty smok mówił do niego w innym języku.

- Wy ludzie i wasze małe mózgi… – westchnął poirytowany – wyobraź sobie, że… hmm…

Chłopak, widząc, jak jego towarzysz męczy się nad wymyśleniem lepszego wyjaśnienia, uśmiechnął się pod nosem.

- W porządku Onyksie! Spróbuję! - krzyknął zdeterminowany.

Pamiętam, jak kiedyś mówił, że magie można znaleźć wszędzie. We wszystkich żywiołach ziemi. Więc gdybym potraktował swoją energię jak wodę… Może coś mi to da?

Arc z wymyślonym już planem działania, wyprostował się. Wszystkie mięśnie na jego ciele spięły się. Próbował sobie wyobrazić wodę, spływającą z jego rąk i rozwidlając się przy spotkaniu z kijem. Stróżka potu ześlizgnęła mu się po czole. Na środku laski uformowała się kula. Chłopak zerknął na nią, ale ta od razu zniknęła.

Onyks mruknął.

- Nie było źle, ale się rozproszyłeś.

- To trudniejsze niż wygląda…

- Oczywiście, że tak, ale to proste zaklęcie. Uda ci się, jeśli trochę poćwiczysz.

- Poćwiczę? Już zużyłem całą energię, a wyszedł tylko bąbel. - fuknął.

- Odnowie ją. Siedź cicho i do roboty.

Kruczowłosy trenował aż do zmroku. Kompletnie opadły z sił, człapał powoli w kierunku stodoły. Onyks zaś wiernie towarzyszył mu obok.