Mrocznego Mucho-mory cz.6

Kaszel i gardłowe wycie, mieszało się z obezwładniającym odorem.

Wicher zakręcił tornadem z włosów i wyprowadził smród z komnaty.

Po powrocie roztrzepanego Wichra, Mroczny siedział spokojnie na brzegu łoża. Zastrzyk z trujaków działał w obiegu wadliwego organu.

— Mógłbyś być purchawką, zamiast używać tego odoru — zniesmaczony Wicher przeczesywał powietrze prosto z otwartego okna.

— Kto podmienił serce? — Wierny sługa szukał winnego.

Sessila sprawdzała trzy razy swoje zasoby schowane w pozszywanych kieszeniach przy spódnicy. Był to jej błąd, pikawka kota z pogranicza mroku szalała w klatce Mrocznego.

Grzyby mnożyły się i troiły w poszukiwaniu rozwiązania, były zagrożonym gatunkiem. Jeden z wrażenia mdlał co kilka minut. Zwiędnięty parasol nad jego czołem falował, przysłaniając mu widok.

— Zabierzcie go! Przeszkadza nadwrażliwy w konsultacjach. — Szczury wyniosły go na materiałowej chusteczce

Minęło kilka obrotów ziemi, zanim doszli do jednego wspólnego wniosku.

— Oddam w następną sierpową fazę talerza moją połowę serca, ale najpierw kowal musi wystukać po jednej protezie dla nas obojga z najlepszego kruszcu.

— Kto podejmie się tak trudnego przeszczepu? — Senior Muchomor patrzył z niedowierzaniem na zebranych pogrążonych w sobie.

Sierp zbierał żniwa, kosząc koszmary nocne, ale nie dla Mrocznego i Sessili.

Leżeli na stole operacyjnym pseudo kuchennym odurzeni nikłym przyduszeniem poduszkami.

— Narkoza działa?

— Działa, są nieprzytomni — odkrzyknął Lokaj w bawełnianej maseczce, która powiewała niczym chorągiewka, kiedy Wicher uwijał się między dwoma otwartymi klatkami pacjentów.

— Jeden, dwa, trzy! Gotowe! — Zaszyci pacjenci pajęczym babim latem wydawali się w mdłym świetle poranka nienagannie żywi.

Uderzenie młotkiem w kraty uwięzionego rozrusznika, zabrzmiały niczym dzwon żeliwny.

Pierwsze serce ruszyło, Sessila otworzyła powieki gwałtownie mrugając, po szokującym ciało kilkuminutowym bezdechu.

— Parametry życia przywrócone! — wykrzykiwał Senior Muchomor notując kartę zgonu. — Godzina północ i trzy czwarte sekundy.

Mroczny ocknął się sam, z łagodnym wyrazem bladej twarzy. Podniósł się na stole i ziewnął, jak gdy nigdy, nic się nie stało.