Oczy dekadenta widzą

Na niebie tylko srebrny księżyc

Mozolnie toczy się po czarnej tafli

Uważnie spogląda na mój świat.

Gdzie jak na baczność stoją wierzby

Których liście spokojnie spadają

Nie muska ich już chłodny wiatr.

Pośród łysych sosen

Rośnie drewniany dom z obrazami

Pozbawiony odgłosu kroków.

Leżę otulony zimną trawą

Spoglądając na gołe niebo

Po, którym nie tańczą już ptaki.

Wędruję po tym świecie latami

Szukam słów, dotyku i spojrzenia

Które poznałem w starych księgach.