Walcząc - Rozdział II

- Dlaczego tutaj jestem? Po co? - pytam, gdy ponownie przychodzi pielęgniarka.

- Znaleziono cię nieprzytomnego pod budynkiem, z którego skoczyłeś... - odpowiada z irytacją. Nie wiem, który już raz o to pytam.

- Z nikąd nie skakałem... - szepczę zdenerwowany.

- Zaliczyłeś upadek o ziemię, mocny.

- Co mi jest, dlaczego tu nadal jestem?! - denerwuję się...

- Nic ci nie jest, a jesteś tu, bo musisz tu być...

Odwracam się od niej i milczę. Leżę i czekam, czekam, aż mnie stąd wypuszczą, czekam aż dowiem się prawdy, po prostu - czekam.

- Wychodzisz jutro - dodaje kobieta. Jedyne, co robię, to przytakuję, zbyt szybko, bym sam sobie uwierzył.

Pojawia się kolejne pytanie - gdzie mam iść? Co mam ze sobą zrobić. Tutaj nie mam domu. Chociaż... pójdę tam i sprawdzę. To chyba jedyne, co mogę zrobić, przynajmniej opcja najlepsza do zrealizowania.

Chłód sali mnie przeraża, chociaż tak naprawdę jest dosyć ciepło. Wiele ludzi umiera tutaj, licząc na to, że z tego wyjdzie, że będzie lepiej. Żyję w świecie wojny, bezlitosnej i brutalnej, a mimo to właśnie szpital jest dla mnie miejscem strasznym.

Dziwne.

Blask słońca razi mi oczy, wygląda ono inaczej niż w domu. Jest jaśniejsze, piękniejsze. Zdaje się być prawdziwszym. Może jestem w alternatywnym wszechświecie? Nie, wątpię w to.

Krzyczę. Ból mnie zaczyna przeszywać od góry do dołu. Czuje tylko to.

Powoli wszystko mi się rozmywa. Wspaniałe fale deliktnie zalewają mi twarz, niczym morze.

Byłem kiedyś nad morzem, było tam fantastycznie. Bryza otulała mi twarz tworząc wspaniałe odczucia.

Lekarz wchodzi do pokoju. Nie jestem pewien poco? Wreszcie umrę?

Moja mama była tam ze mną, by zapomnieć o wojnie, o śmieci ojca i wszystkich problemach. Chciałbym wrócić do tej chwili...

Nagle poczułem na sobie prąd...