Bitwa literacka - Kropla kłamstwa w kielichu prawdy - Trująca księżniczka

Kobieta w długiej sukni szła przed siebie. Miała określony cel, nie mogła się wycofać. Od tego zależało zbyt wiele, może gdyby wcześniej zdecydowała o rezygnacji?

Podeszła do niewielkich drewnianych drzwi i lekko zapukała. Po chwili wejście uchyliło się, a zza niego wyszedł piętnastoletni chłopak. Spojrzał na przybysza, jednak nie odezwał się.

— Ja do Eda — przemówiła kobieta i podała mu list.

— Wejdź.

Pomieszczenie zdawało się być dawno nie wietrzone. Stęchłe powietrze uderzyło od razu w nozdrza Ann. Chwile zajęło, aż jej oczy przyzwyczaiły się do panującego w pomieszczeniu półmroku. Rozglądnęła się dokładnie.

W kącie stało niewielkie łóżko, a na nim siedziała osoba, z którą przybyła się spotkać. Niewielki, przygruby mężczyzna pogładził się po łysinie i machnął na kobietę, aby podeszła.

— Co cię tu sprowadza, dziecko?

— Podobno można u ciebie kupić pewne zioła, czy to prawda?

Twarz mężczyzny spoważniała, ukazując bruzdy i zmarszczki. Wyglądał na dość starego, a przynajmniej starszego niż słyszała Ann.

— Od kogo to wiesz?

— Pani Yon mnie wysłała, jestem jej nową służącą — kobieta cofnęła się o krok, gdy zobaczyła błyszczący przedmiot w ręku gospodarza.

— Ile jesteś w stanie zapłacić?

Zwinnym ruchem znalazł się przy niej i przystawił nóż do jej gardła.

— Ja... — zaczęła się jąkać.

Nie mogła się ruszyć ani o milimetr, inaczej ostrze przecięłoby jej szyję. Z przestrachem zaczęła rozglądać się po otoczeniu. Nie miała co liczyć na ratunek, bo niby od kogo? Lojalnego sługusa tego psychola?

— Haha — zabrzmiał donośny śmiech starca — aleś ty strachliwa. Ja nie wiem, jak ty sobie poradzisz w tej pracy.

Odsunął nóż od jej szyi i poklepał po ramieniu.

— Musisz się jeszcze dużo o życiu nauczyć — powiedział i powrócił na swoje poprzednie miejsce spoczynku. — Alek! Przynieś no panience to ziele, o które tak ładnie prosi.

Dotąd pozostający w cieniu pomocnik Eda wyszedł i podał Ann niewielką torebeczkę. Dziewczyna drżącymi rękami schowała ją do kieszeni i skinęła głową. Zdobyła to, co chciała. Teraz pozostało jej tylko jak najszybciej wydostać się z tego obleśnego miejsca i wrócić do posiadłości Yon.

Ściany zdawały się obserwować Ann, która nerwowo kręcąc głową przemierzała kolejne korytarze w drodze do sypialni jej pracodawczyni. Po raz setny dotknęła kieszeni, by upewnić się, czy nie zgubiła torebki.

Stanęła przed drzwiami i wzięła głęboki wdech. Podniosła rękę i delikatnie zapukała. Nie musiała długo czekać na odpowiedź.

Przekroczyła próg i delikatnie schyliła głowę.

— Masz to, po co cię wysłałam? — zapytała czarnowłosa kobieta.

Ann z wahaniem skinęła głową i podniosła wzrok na właścicielkę domu. Ta jak zwykle w szlafroku z długimi włosami do pasa i ostro czerwonymi ustami reprezentowała jedną z najbogatszych kobiet w mieście. Miała dosłownie wszystko. Co noc przez jej sypialnię przetaczało się mnóstwo kochanków, na śniadanie jadała najwykwintniejsze potrawy, była zapraszana na wszelkiego rodzaju bale, a jej skarbiec aż pękał od nadmiaru gotówki. Oczywiście nie zarobiła tego wszystkiego sama, jako szczęśliwa wdowa po swoim mężu milionerze, nie pracowała ani minuty.

— No to idź i nakarm tym księżniczkę.

Służąca skinęła głową i pośpiesznie wyszła. Nie tego się spodziewała, Yon nawet nie sprawdziła, czy naprawdę zdobyła tajemne zioło. Zdawała jednak sobie sprawę, że przyszedł czas na najtrudniejszą część jej pracy. W dzień, gdy odbywała rekrutację, właścicielka dokładnie wytłumaczyła, na czym ma polegać ta praca.

— Będziesz mojej córce codziennie podawać napój. Musisz pamiętać, aby robić to regularnie, inaczej Jen zachoruje.

— Co to za mikstura?

— Trucizna — odparła.

— Co? Dlaczego?! Przecież to ją zabije...

— Ciszej głupia. Powiedz mi lepiej, słyszałaś kiedyś o trujących księżniczkach?

W odpowiedzi Ann pokręciła przecząco głową, na co wdowa tylko westchnęła.

— Od najmłodszych lat, właściwie od urodzenia dziecku podaje się truciznę, oczywiście z początku są to minimalne dawki. Jeśli ciało dziecka ją zaakceptuje,staje się trującą księżniczką, jeśli nie, umiera. Oczywiście jest jeden szkopuł. Nie można przerwać zażywania wywaru z zioła Re, inaczej ciało zaczyna samo niszczyć własne komórki, co doprowadzi do śmierci. Właśnie na tym będzie polegać twoje zadanie, będziesz każdego wieczoru przygotowywać wywar i zanosić do komnaty Jen — zakończyła.

— Musi mi pani wybaczyć, ale nadal nie rozumiem. Po co w ogóle sprawiła pani, iż Jen stała się trującą księżniczką?

— Jak ty jesteś głupia. Skoro ich ciało jest przesiąknięte trucizną, to każdy, choćby najmniejszy bezpośredni kontakt z jej ciałem powoduje śmierć. Teraz rozumiesz?

Ann jednak nie była w stanie zrozumieć, po co jej śmiercionośna broń, a przede wszystkim, jak mogła zrobić coś takiego własnej córce.

— Zostałaś mi polecona przez Franka i mam nadzieję, że mnie nie zawiedziesz. Tu masz list, zaniesiesz go za tydzień do pewnego mężczyzny, a on da ci Re — tymi słowami zakończyła rozmowę kwalifikacyjną.

Mimo iż od tamtego dnia minęło już trochę czasu, dziewczyna nadal nie mogła zrozumieć, dlaczego to wszystko się dzieje. Wiedziała jednak, że musi spełnić żądanie Yon, potrzebowała pieniędzy,a ta praca zapewniała jej dostateczny zarobek.

Z gotową miksturą zjawiła się w pokoju dziewczynki. Denerwowała się tym spotkaniem, nie wiedziała, czego mogłaby się spodziewać po takim dziecku.

Jej oczom ukazała się niska blondynka, tak odmienna od swojej matki. Delikatne rysy twarzy podkreślały duże, zielone oczy i pełne usta.

Jen bawiła się lalką w kącie pokoju. Zdawała się nie zwracać najmniejszej uwagi na Ann.

— Mam twoje lekarstwo — powiedziała.

— Nie chcę tego — odpowiedziała spokojnie.

— Musisz, inaczej zachorujesz — westchnęła opiekunka.

— To nie jest lekarstwo, a ja tego nie chcę. Wyjdź!

Kobieta kucnęła przy dziewczynce i przyglądała się jak ta z agresją wydziera lalce kosmyki włosów. Nie chciała myśleć, co to dziecko musi przeżywać, czy jest w ogóle świadoma, tego co się dzieje.

— Dlaczego nie chcesz tego wypić? Przecież wiesz, że jeśli tego nie zrobisz, to umrzesz.

— I co z tego?! — Do oczu blondynki napłynęły łzy — jaki to ma w ogóle sens, skoro każdy, kogo dotknę, umiera. Ja nie chcę tak żyć. Nawet moja własna matka mnie nienawidzi.

— Każdy dźwiga własny krzyż — westchnęła zrezygnowana — doceń to, co masz, naucz się cieszyć z najmniejszych rzeczy. Wiem, że może być trudno, ale żyj i udowodnij samej sobie, że warto.

Położyła wywar obok dziewczynki i ruszyła w kierunku wyjścia. Gdy wychodziła, usłyszała ciche łkanie.

Następnego dnia na Ann czekało kolejne zadanie, musiała wybrać się na stację kolejową, by odebrać Franka z pociągu. Znali się od najmłodszych lat, można by powiedzieć, że byli jak rodzeństwo. Oczywiście tak to wyglądało tylko z zewnątrz.

Weszła do pobliskiego sklepu, nieopodal stacji, w którym mieli się spotkać. Kobieta jeszcze nie za dobrze odnajdywała się w mieście Gon, w końcu mieszkała tam zaledwie od miesiąca. Dodatkowo większość czasu spędzała w swojej niewielkiej sypialni w domu Yon.

Rozglądnęła się po sklepowej ladzie, ale nie znalazła niczego interesującego. Zwykły sklep zielarski.

— Chciałaby pani coś kupić? — odezwał się żywo sprzedawca.

— Nie, dziękuję, czekam na przyjaciela — odparła.

— Ach, ta młodzież — westchnął — może chociaż zaparzę pani herbaty?

Nim zdążyła odpowiedzieć, dzwoneczek przy drzwiach radośnie obwieścił przybycie kolejnego klienta.

— Tu jesteś — zabrzmiał szorstki głos.

Ann od razu rozpoznała jego właściciela. Wysiliła się na sztuczny uśmiech i podeszła do przybysza.

— Tak, miło, że w końcu przyjechałeś — odwróciła się w stronę sprzedawcy — dziękuję, ale dziś nie skorzystam z pana oferty.

W pośpiechu wyszli ze sklepu.

— No, no, no, wypiękniałaś — powiedział Frank, gdy znaleźli się na zewnątrz.

— Daruj sobie, czaruj to sobie te paniusie w stolicy.

— Jak zwykle wredna — skwitował, gdy skręcali w kolejną uliczkę — mogłabyś się w trochę powstrzymać. W końcu to ja załatwiłem ci pracę.

Miał rację, gdyby nie on, nie miałaby nawet gdzie się podziać. Jednak cena, jaką wyznaczył za swoją pomoc, również była niemała.

Wysoki mężczyzna przeczesał krótkie włosy i poprawił okulary. Ann wiedziała, dlaczego Yon tak bardzo lubiła jej kolegę z dzieciństwa. W rzeczywistości Frank był oszałamiająco przystojny. Niezwykłe srebrne oczy dodawały tajemniczości, kontrastując w nieziemski sposób z wystającymi kośćmi policzkowymi i symetrycznym nosem. Nie chciała nawet myśleć, jak daleko mogła zajść ta znajomość.

— A jak tam to dziecko? — zapytał niby od niechcenia.

— Znowu coś kombinujesz?

— Ależ skąd Po prostu chciałem dowiedzieć się co nieco o córce naszej gospodyni, w końcu spędzę tam najbliższe kilka dni — powiedział tak "słodkim" głosem, że aż ciarki przeszły po plecach kobiety.

Przeszli właśnie ostatnią uliczką i stanęli pod bramom domostwa, gdy powiedziała:

— Tu tutaj.

— Ależ wiem — stwierdził sarkastycznie i otworzył wejście. Ukłonił się teatralnie i dodał — damy przodem.

Mężczyzna zdawał się odnajdywać w domu lepiej od samej Ann, co z początku wprawiło ją w lekkie rozdrażnienie. Aby nie dać mu satysfakcji z tego, do jakiego stanu ją doprowadził, postanowiła wrócić do swojej sypialni, podczas gdy on skierował się ku komnacie Yon.

Pokój, który od niedawna zajmowała, był zwyczajną ciasną klitką, w której znajdowały się tylko łóżko i szafa na ubrania. Kobieta od razu po wejściu zasłoniła niewielkie okienko na przeciwko drzwi. Potrzebowała chwili samotności, z samą sobą.

— Człowiek największą walkę toczy z samym sobą, czyż nie? — szepnęła.

Sama nie rozumiała, co tak właściwie denerwowało ją w zachowaniu Franka. W końcu nic ich nie łączyło i nie będzie łączyć, już ona się oto zatroszczy. Doskonale pamiętała ten dzień, kiedy jako siedemnastoletnia dziewczyna straciła wszystko. Jej rodzice zmarli w wypadku, nie miała żadnych oszczędności i nikt nie chciał jej pomóc, nikt oprócz niego. Jako stary przyjaciel rodziny zaproponował Ann, aby zamieszkała z nim. Z początku przyjacielska przysługa okazała się największym koszmarem w jej młodym życiu.

Pierwszej nocy w posiadłości Blitz przyszedł do niej po kryjomu. Oczywiście wydawało się to bardzo romantyczne, dwójka kochanków spotykających się potajemnie. Zmieniło się to jednak szybko, gdy dziewczyna odkryła inne romanse chłopaka, wtedy zdecydowała się już nigdy mu nie oddać. Ten jednak uważał ją już za swoją własność, w końcu była na jego utrzymaniu, nie wahał się więc przed braniem tego, czego chciał siłą.

— Ten przeklęty gnojek — zaszlochała, wspominając przeszłość.

Mimo że minęły już trzy lata, ona nie potrafiła zapomnieć. Swojego ciała nie oddała już żadnemu innemu mężczyźnie, bo nie potrafiła, na myśl o zbliżeniu robiło jej się niedobrze. Nienawidziła siebie za to, wiele razy próbowała zacząć wszystko od nowa, zapomnieć. Jednak, gdy kolejne próby kończyły się fiaskiem, zrozumiała, że nigdy jej się nie uda. Wtedy postanowiła wrócić.

Jako dwudziestoletnia kobieta stanęła przed drzwiami jego domu z dokładnie obmyślonym planem w głowie, chciała się zemścić. Udając potulną owieczkę, miała zamiar zagarnąć jego serce, a potem odciąć jaja za pomocą noża, tak aby już żadna dziewczyna nie cierpiała tego, przez co ona sama przechodziła.

Frank szybko przejrzał plan zemsty, jednak ona nie mogła się tak łatwo poddać i tak po prostu odejść. Okazja nadarzyła się, gdy udając litościwego, zaproponował jej, aby zaczęła tu pracę.

— Wykonasz dla mnie tajne zadanie — powiedział — wybierzesz się do posiadłości pani Yon, a gdy nadejdzie właściwy czas, zabijesz ją. Wtedy ja uzyskam cały majątek, tym samym nie będąc podejrzanym o zabójstwo. Jeśli to zrobisz, zdradzę ci prawdę o śmierci twoich rodziców.

Ostatnie zdanie wywarło na niej największe wrażenie, bo skąd on miał niby cokolwiek wiedzieć, co stało się z jej rodzicami? Przecież to był zwykły wypadek kolejowy, prawda? Tyle wystarczyło, by w głowie Ann zapanował chaos. Oczywiście wszystko, o czym mówił, mogło stanowić zwykły blef, upewnienie się, że przypadkiem go nie zdradzi.

***

Pokój dziewczynki jak zwykle emanował smutkiem. Z tego właśnie powodu kobieta nie przepadała za swoimi codziennymi wizytami.

— Wchodzę, Jen — zawołała w chwili, gdy przekraczała próg.

Ta jak zwykle siedziała w roku pokoju w prawie całkowitym bezruchu.

Czy ona kiedykolwiek wychodziła na zewnątrz? — przeszło przez myśl Ann, gdy siadała obok podopiecznej.

— Proszę, oto twój napój.

Dziewczynka jak zwykle nie ukrywała swojej niechęci zarówno do przyniesionego wywaru, jak i do samej służącej, która go przyniosła. Wlepiła pusty wzrok w niewielkie naczynie i patrzyła tak przez kilka minut.

— Jak to smakuje? — zapytała kobieta, jednak szybko ugryzła się w język, gdy zrozumiała sens zadanego pytania.

— Wyjdź!

— Przestań już udawać rozpieszczoną smarkulę — żachnęła się Ann — wiem, nie pomyślałam, przepraszam. Wyobraź sobie jednak, że przez najbliższy czas to ja będę jedyną osobą, z którą będziesz mogła porozmawiać.

Zapadło kilka minut ciszy, po czym Jen powiedziała:

— Nie obchodzi mnie to.

— Ja wiem... Nie musisz kłamać. Może nie uwierzysz, ale jesteśmy podobne.

— Jak to? — zapytała, a w zielonych oczach pierwszy raz było widać ciekawość.

— Ludzie są jak naczynie z czystą, wręcz krystaliczną wodą. Rodzimy się niewinni, dobrzy. Jednak ten świat nie pozwala nam takimi pozostać. Choćby jedna kropla trucizny, niszczy cały napój. Powoli rozprzestrzenia się, niszcząc każdy napotkany opór, aż w końcu przejmie wszystko... Zniszczy doszczętnie człowieka.

— Nie rozumiem. Przecież to w moich żyłach płynie trucizna. To ja jestem jak to naczynie, nie ty.

— Nie trzeba być trującą księżniczkę, by mieć w sobie truciznę — stwierdziła smutno Ann.

Po wyjściu z pokoju Jen kobieta była jeszcze bardziej przybita. Patrząc w podłogę, szła przed siebie. Jej umysł zdawał się odpłynąć daleko, tak że sama nie potrafiła stwierdzić, gdzie dokładnie jest.

— Widzę, że dobrze sobie radzisz z tym bachorem — Frank podszedł do niej od tyłu i szepnął do ucha.

— Co ty tu robisz?! — krzyknęła zaskoczona.

— Mam ci coś do powiedzenia — na jego twarzy pojawił się złowieszczy uśmiech — Ale może najpierw przedstawisz mnie córce Yon? Chętnie poznam córkę mojej przyszłej żony.

— Żony? — wyrwało jej się.

Uśmiech na twarzy mężczyzny poszerzył się. Właśnie takiej reakcji oczekiwał od Ann. Wiedział, że może grać na jej uczuciach, wystarczyło trochę pogłówkować.

— Tak, oficjalnie zaręczyny zostaną ogłoszone na jutrzejszym przyjęciu. Ubierz się ładnie — zjechał spojrzeniem jej starą sukienkę.

Doskonale zdawała sobie sprawę ze złośliwości wypowiedzi Franka. Na przyjęciu jej miejsce będzie w innym charakterze — jako służby, a dobrze o tym wiedział. Zastanawiała się, po co on to w ogóle robił? Jaki miał cel w ciągłym ośmieszaniu jej? Już obiecała, że pomoże mu w realizacji jego pokręconego planu, więc dlaczego nie da jej spokoju? Nie mogła się nawet łudzić, że on coś do niej czuje, raczej bawi się swoją zabawką. Tak, sama była w stanie stwierdzić, że uważa ją za zwykłą zabawkę. Postanowiła zaryzykować. Przełknęła ślinę i zapytała:

— Dlaczego mnie o tym informujesz?

— Od kogoś musiałaś się dowiedzieć. A ja ze swojej strony postanowiłem dać ci więcej czasu na przygotowania. A poza tym Yon cię woła — mrugnął zalotnie i odszedł.

Jeszcze jedna sprawa nie dawała Ann spokoju. W jaki sposób w tak szybkim czasie zdołał namówić wdowę do małżeństwa? Z drugiej strony wiedziała, że urok osobistego mu nie brakowało, ale czy to wystarczyło, aby przekonać taką kobietę jak ona? Chyba rzeczywiście ją przeceniła.

Ruszyła w kierunku sypialni pracodawczyni. Gdy znalazła się przed nią, wzięła głęboki oddech i zapukała.

— Wejść!

Ann zastanawiało, w jakiej sprawie ją zawołano. Domyślała się, że ma to dotyczyć przygotowań do przyjęcia, bo o cóż innego mogło chodzić?

W istocie Yon wezwała ją właśnie w tej sprawie, jednak charakter pracy, jaką miała wykonywać różnił się od wyobrażeń młodej służącej.

— Masz pilnować Jen. Nie może wyjść ze swojego pokoju. To bardzo ważne, nie możesz wyjść od niej nawet na chwilę.

— Ale dlaczego?

— Po prostu. Słuchaj głupia dziewucho, co do ciebie mówię, a nie zadajesz niepotrzebne pytania.

Cała sprawa stawała się coraz bardziej tajemnicza. Czyżby nikt nie wiedział o istnieniu dziewczynki? Ale to przecież niemożliwe... Ann jeszcze raz spojrzała na właścicielkę domu. Ile jeszcze tajemnic nie wychodziło poza ściany tego budynku. Być może Jen nie jest nawet jej córką?

Nagle przyszedł jej do głowy pewien plan, dzięki któremu będzie w stanie zemścić się na Franku. Z grzecznością ukłoniła się pracodawczyni i wyszła.

***

Sala, w której odbywało się przyjęcie wystrojem dorównywała niejednej sali królewskiej. Najwidoczniej gospodarze nie szczędzili pieniędzy, aby wszystko wyglądało jak najdostojniej. Również goście, którzy zaczynali się już powoli schodzić, nie wyglądali na osoby, którym czegokolwiek by pasowało. Ann zdawała sobie sprawę, że cały ten wieczór był również posunięciem politycznym, mającym na celu umocnić pozycję wdowy i jej nowego męża w społeczeństwie.

Kobieta przeszła przez korytarz ku pokojowi Jen. Nadszedł odpowiedni czas, pora, aby uwolnić się od tego wszystkiego.

— Choć, już czas — szepnęła, gdy zobaczyła, że dziewczynka właśnie wyszła.

Blond włosy miała związane w warkocz, na głowie chustę. Świetnie wpasowywała się w wygląd służby tego domu i właśnie o taki efekt chodziło.

Po kryjomu przekradły się do komnaty Yon. Kobieta zakładała właśnie buty, kiedy dziewczynka podbiegła do tyłu i dotknęła jej gołego ramienia.

Z początku matka zaczęła się zataczać, aż upadła na podłogę.

— Co się tu dzieje? Dlaczego? — Półprzytomnym wzrokiem lustrowała małą blondynkę, jakby zastanawiając się, czy to się działo naprawdę.

— Mamo — te słowa zawisły w powietrzu.

Po policzku dziewczynki spłynęła pojedyncza łza. Obydwie dobrze wiedziały, że relacja, jaka je łączyła, nigdy nie przypominała tej pomiędzy matką i córką.

— Zawsze cię kochałam, ale nie dało się inaczej. Twój ojciec chciał stworzyć z ciebie broń, dzięki której przejmie całkowitą władzę. Ja już nie mogłam nic zrobić, jednak pragnęłam, byś żyła. — szepnęła chwilę przed tym, jak jej ciało bezwładnie opadło na posadzkę.

— Teraz musisz uciekać. Jesteś wolna — powiedziała Ann — pośpieszmy się, bo jeszcze ktoś nas tu przyłapie.

Jen posłusznie ruszyła za kobietą w stronę tylnego wyjścia z posiadłości. Niezauważenie przemknęły się pomiędzy służbą i wyszły.

Na zewnątrz nie czekało na nie nic nadzwyczajnego. Obie widziały jednak tam coś jeszcze, nową drogę.

— Jen, weź to — podała blondynce torebeczkę z ziołami — gdy się skończą, poszukaj Eda, powinien ci pomóc.

Co do tego ostatniego nie była pewna. Nie miała pojęcia, jak ta istotka mogłaby sama poradzić sobie w tym wielkim świecie. Jednak to nie było już problemem, to nie jej sprawa. Czuła się winna z takiego obrotu spraw, lecz nie potrafiła postąpić inaczej. Pokrzyżowała plany Franka, a to było najważniejsze. Teraz już mogła odejść. Nie widziała innego wyjścia, czuła, że nie ma w niej już ani krzty nadziei, "trucizna" zabrała wszystko.

— Żegnaj mała, powodzenia w życiu — przytuliła towarzyszkę, a chwilę potem już nie żyła.