...

(Brudne Noir) — Madre de Deus

Średnia ocena: 4.7  Głosów: 18

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (72)

  • Okropny 23.01.2019
    Hyhy, Madre de Deus (jak okręt w "Wyspach")
  • Canulas 23.01.2019
    Rozczaruję, ale nie to mi przyświecało.
  • Okropny 23.01.2019
    Canulas widać
  • Ritha 23.01.2019
    O kurde
  • Canulas 23.01.2019
    Heh, nie, raczej nie
  • jolka_ka 23.01.2019
    Całkiem zgrabne. Dużo rzeczy możnaby wyjąć i wynotować. Fajna kreacja "dziewczyny" i jej zachowań. Wiem, że inni Ci tu połowę zacytują, więc ja ograniczę się tylko do fragmentu z aniołami. Chociaż ta wypowiedź jest raczej surrealna, bo włosy nie maskują kręcenia głową, ale podoba mi się takie zakluczenie dialogów, mało oczywiste. Trochę mi się kojarzy z jakimś innym, Twoim tekstem, tam też gdzieś było: "Poznali się gdy/w/kiedy" i dalej opis jakiejś niesztampowej "pary", ale być może to jest jakiś wspólny mianownik Noirów. I ode mnie chyba tyle :( Może mój odbiór jest jakiś słaby, a może nie umiem się wbić w warstwę emocjonalną, bo trochę sama odeszłam od pp i... A może jakoś to postrzeganie Noirów jest już u mnie usystematyzowane i dwa inne (Twoje) utwory trudno będzie czymś zbić. Tak czy inaczej: poziom jak zawsze wysoki :)
    Pozdrawiam.
  • Canulas 23.01.2019
    Na pewno masz sporo racji, a do tego komentarz bardzo miło puentujesz. To poł-noir, noir kaleką trochę. Masz rację, że uderzenia lżejsze.
    Co do absurdu z aniołami - oczywiście, ale jest to wypowiedź zawarta w cudzysłowie szaleńca i jako taką wręcz się powinna cechować korektą w rozumowania. Ja wiem, że taka odpowiedź, to z mojej strony pewne wygodnictwo, ale no coś. Gram tym, co na stole.
    Dzięki Jolko-ko.
  • jagodolas 23.01.2019
    Aż muszę poprzednie przeczytać
  • Canulas 23.01.2019
    Heh, fajnie. Być może plusem będzie to, że noiry nie mają w zasadzie chronologiu. Poza baletami kęsy można użerać pod dowolnym kątem.
    Dzięki za wizytę.
  • Something 23.01.2019
    Poziom jest. Przyjemnie się czyta. Na coś więcej, sama potrzebuję chwilę się zastanowić - słowem, porządny Noir. Poza tym, witaj ponownie, Can :)
  • Canulas 23.01.2019
    O Kurdex.
    Hello.
    Proszę jaki come back.
    Dzięki za niespodziewaną wizytę.
  • Ritha 23.01.2019
    Okejo, przeczytałam razy dwa. Zgodnie z Trylogią Hunleya i biorąc pod uwagę, że o topieniu i spalaniu było, ten odnosi się zapewne do grzebania.

    „Brodzili po kostki w tej najbardziej parszywej odmianie życia, w którym jeśli tylko czegoś dotkniesz, natychmiast to pęka, zmuszając cię do sięgnięcia po następne” – obadaj czy nie „w której”

    Ok, czytam i czytam i, hm, coś jest nie tak z moim odbiorem. Jakbym się po części rozmijała. Zwykle, przy Twoich jednostrzałach, Noirach, ale i nie tylko, czuję się jak czytelnik, do którego ktoś mówi – siadaj tu, patrz, słuchaj, zobacz to, i to, i to – i pojawiają się obrazy, emocje, smutek, niepokój, coś nieuchronnego, a zarazem takiego, typowego dla Twojego pióra. Czytając tutaj nie czuję tego zmuszenia mnie do patrzenia w konkretnym kierunku. Bardziej jak opowieść ktoś z boku. Z tym, że jest jeszcze kwestia obycia z Twoim pisaniem – wysoki poziom jest już normą, plecenie poetyckich zdań i przemycanie „brudu” stylem, już znam smak tej potrawy i myślę, że w tej sytuacji niemożliwym jest, by każdy Noir mną targał.

    „— Du bist polnisch? — pokaleczył język” – to, nie wiem dlaczego, ale to i cały akapit z tym mnie zatrzymał, nie wiem czemu, może jest to nowy motyw u Ciebie, może jestem podatna na skojarzenia, może nie wiem co

    Noo, kurwa, to:
    „Skapujący do ogniska tłuszcz szczurzego mięsa wytłumił jego apatyczne, zdawkowe: "Acha" – to jest 300 % Cana w Canie

    „Innym razem pod dziurawym dachem mostu powiedziała, że umieranie bliskich, to preludium twojej własnej śmierci. Doświadczasz tego i szukasz metody. Oswajasz lęk. Wyczekujesz. Samotność to obłęd prosto z karty chorób, ale jeśli w menu dróg do śmierci tylko ona będzie, z miejsca weźmie powiększony zestaw” – te rozważanie również, ciekawie przedstawiony temat

    Hm, może to kwestia poddania się. Może to, że zwykle jeszcze czuję jakąś walkę, wewnętrzną chociażby, przy kolejnych etapach przed końcem, a tu jest wręcz jego (końca) przyspieszanie. A ja jestem emocjonalnym survivalowcem – łapania się krawędzi poszukuje w tekstach. Podciągania się, drapania w murze, aż popękają knykcie. Tymczasem tutaj wyczuwam taki stan zawieszenia, jak balon wypełniony bezsilnością i oczekiwaniem. Tryb Kononowicz – nie będzie niczego. Nie ma już po co, choć jeszcze nic się nie wydarzyło. Tymczasem mój wewnętrzny odbiorca chciałby poczuć, że jeszcze raz pięść uderza w mur, jeszcze raz rozbryzguje krew. Że nawet jeśli śmierć, to w walce. A może jestem naiwna po prostu, a tekst jest za ciężki na mła i mego wewnętrznego odbiorcę :)


    „Nim do tego doszło, dziewczyna zdążyła poprosić, żeby ukrył jej obraz pod powieką oka” – to ładne

    Ładna, liryczna końcówka.
    Czyli reasumując – poziom, ofkors, wszystko jest, ale targnięcie mną tym razem połowiczne.
  • Ritha 23.01.2019
    Choc jak o tym mysle, to nawet i nie to.
    Przypisuje kolory tekstom, tzn. wspominajac jakis tekst widze go w okreslony sposob. Noe ma slonca ma multum kolorow, zywych, cieplych, pomimo odliczania, pomimo rowniez zblizania sie nieuchronnego, ciepla wódka, przez ktora wieczor nie klasyfikuje sie jako spokojny, cos jakos tak multum wszystkiego, rozblysk w mojej glowie, Balety maja kolor szronu, bieli, blekitu, jak szyba skuta lodem w mrozny poranek. Ostre i wrecz parzace zimnem.
    Tu jest tylko szarosc, przytlaczajaca, pastel zbyt duzy dla mnie, szukajacej skrajnosci.
  • Canulas 23.01.2019
    Najważniejsze na samym początku. To zupełnie, ale to zupełnie nie ma nic wspolnego z trylogią H.N.Hunley, więc szukając mianowników - srodze się zawiedziesz.
    Odpowiem tak, jak odpowieszialem Jolko_ce. To poł-noir. Noir kaleki.
    Szło co innego, to się dobijało i wyszło coś pomiędzy (lub nic). Nie ma tu charakterystycznych akcentów, bo uczę się "wytłumienia". Chcę poszerzyć paletę zagrań. Nie mogę w nieskończoność podbijać tekstów oprzecinkowaniem z kurew i chujów.
    To tekst testowy. Dużo w nim nowych rzeczy nawet dla mnie.
    Pięknie dziękuję za szczery odbiór.
    Wszystko w myśl prawa, że najprostsze - najwlasciwsze, więc nie doszukuj się własnych dysonanów poznawczych.
    Tekst loteryjny. A w losy na loterię głównie się inwestuje.
  • Ritha 23.01.2019
    Okej, wszystko kumam, moje wnioski glebsze to nie rozgryzanie Twoich zamyslow, a jedynie proby interpretacji wlasnego odbioru.
    Zawsze szczerze :)
  • Ritha 23.01.2019
    A wniosek, ze to Hunley i grzebanie nasunal sie po tym:
    "— Czołgi ciężkie, miny głębinowe.
    I te ciała w rzędach, kładzione na kocach"
    Bledny, ok, bralam pod uwage tez taka mozliwosc ;)
  • Canulas 23.01.2019
    Ritha, wiem, wiem. H.N Hunley puentujący trylogię wleci, ale byłbym samobojcą, gdybym się na to porwał tak z marszu.
    Choć zaraz... Łejda minyt...
  • Ritha 23.01.2019
    Heh... :)
    Wiesz jak jest - gdy pilka na boisku, to ja kibicuje Niemcom, bo widze w nich pasje, determinacje i umiejetnisci. Ty jestes takie pisarskie Niemcy. Od nich sie wymaga meczy zycia non stop, choc to niemozliwe. Ale pomimo, ze niemozliwe to i tak sie inaczej spoglada. Dlatego nie oceniam Cie jak randomowej druzyny, wez na to poprawke ;)
    Ok, tyle moich wywodów.
  • Canulas 23.01.2019
    Ritha, biorę biorę. Tak się składa, że już dziś - choć niekoniecznie tutaj - dostałem bardzo zbliżony komentarz.
    Coś musi być na rzeczy.
  • Ritha 23.01.2019
    No widzisz :)
  • Aisak 23.01.2019
    Czemu takie krótkie?
  • Canulas 23.01.2019
    Wysyłane smsem wyglądało spoczi. Fajno, że wpadłaś :)
  • 00.00 23.01.2019
    Przeładowanie broni, na celowniku jest kilka extra zdań. :)
    Ogólnie bardziej poplątane, co nie znaczy, że gorsze. :)
  • Canulas 23.01.2019
    Dzięki "Pani od Muzyki" :)
    Krótkie, wiem, ale, no... to też plus
  • Adelajda 24.01.2019
    Czytam niektóre zdania i trochę się czuję jakbym czytała kogoś innego. Ocierasz się o piękne zdania, momentami czuje się taką poetycką nutę... nie ona tkwi pomiędzy słowami (to bardziej niż pewne). Gdzieś przeskoczyłeś w inny wymiar w tej krótkiej opowieści. Takie drzwi, które potajemnie się otwiera. Bardzo przyjemnie to wszystko brzmi. Szczególnie ten początek jest intrygujący.
    Stworzyłeś taki Canowaty ogród, w którym hodujesz szczepki samotności, lęku i sam już Ty wiesz najlepiej czego tam.
    Przyjemnie się czytało, jeszcze lepiej na głos.
    Pozdrawiam.
  • Canulas 24.01.2019
    Tak. Możliwe. Raz, że przerwa usztywniła, dwa, zauważyłem, że popadam w pewną noirową schematyczność. Chciałem uciec, zmienić paletę zagrać, poszerzyć.
    Na głos, powiadasz? - kurde. Nie czytałem chyba nigdy nic na głos.
    No może w szkole.
    Dzięki, Adelajda.
  • Adelajda 25.01.2019
    Canulas wysłałam Ci na maila dwa utwory, daj znać czy wiadomość dotarła.
  • Canulas 25.01.2019
    Adelajda. tak — obadam w niedzielę.
  • trouvère 24.01.2019
    "życie jest odmianą grzechu" - kiedyś mi pod tekstem napisałeś, że 'czemu ja na to nie wpadłem?'. No, to to co tu cytuję, to teraz ja tak mam. [co to znaczy "ja" to pewnie łatwo się domyślić; po nocach, żeby nie zaśmiecać głównej tym samym, dodam kilka starych tekstów, które chcę, by były na profilu... po chuj ja to piszę ;D]

    no i no. To nie jest proza, prędzej poezja, ale chuj z szufladkami. To jest sztuka, Panie Kolego. Co już kiedyś nadmieniałem. Jak ktoś tworzy rzeczy oddziaływające na odbiorcę jak sztuka - to tworzy sztukę. A jak ktoś tworzy sztukę, to jest artystą.
    Artystą jesteś, chcesz czy nie chcesz.
    Taka impresja przelana w komentarz.
  • Canulas 24.01.2019
    Bardzo Ci pięknie dziękuję, płonąc propiekielnymi rumieńcami. Świetny avek i w ogóle. Wiem, że tekst jest nieco inny od, hmm, od innych, ale muszę migrować po własnej ojczyźnie, bo ją stracę.
    Dziena.
  • Canulas 24.01.2019
    Co do frazy: czemu ja na to nie wpadłem" mógłbym Ci napisać ze 40 razy. Już tyle razy było: "kurwaaa, wyeliminował mnie taką możliwość doboru słownego, że chuj". Zdrowy rodzaj zawiści kolektywnej uprawiałem często wobec "Cię".
  • Wrotycz 24.01.2019
    A nie - madre de dios?
    Tytuł znaczący. Matka bolejąca nad apokalipsą, ale któż wojnę sprowadził. Wepchnął jedynych ocalałych między płaczące ściany.
    Okiełznywanie nicości - krajobraz po hekatombie - ona i on.
    Ona (madre), niemal sacrum podglądające anioły, zapowiada królestwo nie z tego świata.
    Metafora czasu, odczuć... w finale zbagatelizowana. Wojna pionków o posiadanie marzeń. Zaskakujące rozwiązanie.

    Ale najbardziej mnie zajął fragment o samotności bohatera. O tym, że śmierć bliskich osób przyciąga i oswaja naszą. Przez śmierć idzie się zupełnie samotnie. Skuteczne przygotowanie do własnej śmierci polega na 'zabijaniu' wszystkich więzów z innymi.

    W zasadzie nie chciałam interpretować, a tylko napisać o niesamowitej obrazokreacji, sztuce rozpisywania charakterów w niedługim przecież tekście, swobodzie w budowaniu zdań... a wyszło jak zawsze.
    Ciekawe są Twoje fabularne światy, zapraszają do mrocznych wnętrz. To niezwykła umiejętność.
  • Canulas 24.01.2019
    Więc, bo akurat jestem na chodzie:
    Nie. Tytuł jest taki z... Z wielu przyczyn ;)
    I powiem, że... czekałem na komentarz od Ciebie. Na to, ile znajdziesz i czy będziesz szukać.
    Nie ma rozczarowania. Punktujesz jak Juve. Może dziś bez Barceloniady, ale stabilne dwa zero z murawy podnosisz.
    Zwracasz uwagę na niego, mimo że całym sobą wypycham przed oczy kamer – ją. Jego ukrywam, ale, no... miss Wrotycz - wiadomix. Świetna obserwacja drugiego planu.
    Tekst inny - tak, już to wiem - ale właśnie obszar również krótszy. Dwie strony. Tyle miałem na uszycie obrazka. Muszę się uczyć zwięzłości, bo ostatnio każdą pierdołę rozpisuję na półtora zeszytu.
    Dziękuję ślicznie.

    Wyszło jak zawsze - poczytuję za el complementos
  • Wrotycz 24.01.2019
    A czemu inny? Bo krótszy? Cały tu Canu - jak zwykle na stabilnym paradygmacie swych zapętleń:)
    No nie... grrr... związek z deux ex machina?
    Łacina to kierunek?
    Nie zasnę.
  • Canulas 24.01.2019
    Wrotycz, inny, gdyż coś, co miało być nowatorskie, ustatnio się zaczęło niebezpiecznie systematyzować. A fabryczny wyrób jest dla mnie (trochę) synonimem klęski. Nie. Tekst jest inny z wielu przyczyn. Jedna to taka, że w innych (też nie wszytskich, ale często) podbijałem brzmienia dialogiem. Ratowałem się nic. Tutaj chciałem zminimalizować liczbę cukierków, by zobaczyć reakcję na same papierki. A zresztą, można długo.
  • Wrotycz 24.01.2019
    Mnie nic nie zbrakło. Czy z kieliszka czy prosto z butelki... ważny smak cieczy, strugi. A ona topi jak poprzednio.
  • Canulas 24.01.2019
    Wrotycz - fajnie bardzo. Dzięki.
  • Justyska 25.01.2019
    "Drzemką, drzemką jesteś.

    Po twoim odejściu świat otworzy oczy. —" ten początek mnie oczarował.
    Dalej panuje ciężki klimat, zbudowany przy pomocy świetnego doboru słów tak jak potrafisz.
    Tak sobie myślę, że całe życie jest trochę jak przygotowywanie się do śmierci, a samotność zdecydowanie ważnym elementem nauki.
    Jak zawsze poziom wysoki.
    Pozdrawiam serdecznie!
  • Canulas 25.01.2019
    Ooo, helloł Justyska. Dzięki bardzo. Fajnie, że... że fajnie.
  • kalaallisut 29.01.2019
    Najpierw tu póki co nieco mam w głowie. Tekst, który niemal nie doprowadził do obłędu by znaleźć połączenia wszystkich obrazów z tytułem ;))
    Pięknie malujesz słowami. Widzę kilka obrazów od wojennych: bitwa morska, komory gazowe- gdzie wcześniej były usuwane włosy wszystkim, stąd i aniołowie dzieci skazane na śmierć, dziewczynki bez warkoczow.
    Ta cukrzyca kurdebo co kaman?
    I obraz bezdomności obok ćpunów.
    I to "Przegrali w domu zapłakanych ścian. Przeczuwali, że do tego dojdzie. Czuli, że dzikie spojrzenia otwartych palenisk idą za nimi krok w krok. I jeden wieczór stał się tym ostatnim. Za sprawą wycieku uleciały duchy z ich popsutych ciał."- hmm kojarzy mi się z łodzią podwodna która bomba trafiła albo bunkier piwnica czy gdzieś gdzie są popuste ciała brak higieny choroby wszy .
    I obraz samotnego który hmm nie wiem być może sam dobił rodzinę by mniej cierpiała przed tym co miało nadejść. Plus to że może przeżył wylądował w jakimiś domu opieki z uszczerbkiem na psychice i gra w warcaby z innym starcem, chociaz wiem że to nie to metafora nie wiem do czego.
    Plus przejawia się obraz przecieku gazu...lub czegoś innego co prowadzi do śmierci.
    Noi wybuch w kamienicy ostatni.
    Takie różne skojarzenia.
    Tytuł próbowałam ulokować w Brazylii, potem z jakimiś objawieniami czy cudem wyciek łez krwi z obrazu czy figurki matki boskiej...kurde dużo tych obrazów różne skojarzenia u mnie wywołały. I tekst kojarzy mi się z poprzednim o górnikach tylkontutaj chwytasz inne wydarzenia ale też poruszasz ból samotność nieszczęścia cierpienia wojny.. przepięknie oddziałujesz na wyobraźnię przez znakomitą plastykę obrazów.
    Nooo to wsio :))
  • Canulas 29.01.2019
    Kurde, jakby Twoje wszystkie spekulacje wkleić, to byłby chyba najdłuższy komentarz. A nie. Robert by wygrał chyba.
    W każdym razie, tak jak mówiłem: Niekiedy noiry mają eklementy wydźwięku osobistego i chociażby z tego tytułu, nigdy pewnych elementów nie będziesz w stanie rozsłupłać do końca.
    Nie że akurat ten ma, ale tak się zdarza.
    Jeśli byliby to górnicy, byłoby to zarazem zwieńczenie trylogii H.L. Hunleya, a nie jest, więc - no właśnie. Kilka przemyśleń graniczących papierową ścianką z moimi zamiarami. Jedno przynajmniej w punkt.
    Dzięki, Kall.
  • Klower Luin 10.02.2019
    Fajnie bawisz się "obrazem". Przedstawiasz, go i zamiast opisywać jakąś tam historię (poszedł, znalazł itp.) kreujesz rzeczywistość bohaterów. By coś takiego napisać i umieć się tym cieszyć potrzeba odrobiny umiejętności :) Naprawdę fajne :)
  • Canulas 10.02.2019
    Tak, noiry są scecyficzne: Często obrazy koegzystują obok siebie bez wyraźnych łączników lub następuje przesiąknięcie turpizmem.
    Dzięki za wizytex
  • Lamb 11.02.2019
    Can, jest to jeden z Twoich lepszych noirów. Jak mówiłam - czytałam już parę razy i chcialam wiadomość o swoich przemyśleniach prywatnie, ale skasowałam ją, bo pomyślałam, że są bezwartościowe i tylko zabiorę Ci czas. Skoro jednak postanowiłam nie odchodzić z naszego wspaniałego przybytku wielkich artystów xd, niedługo napiszę komentarz. Po ,,Gdy przyjdzie po nas świt'' nie napisałeś nic lepszego. Dopiero to tak samo ruszyło.
    (Natomiast dosypię Ci soli do potrawy rozpływania się nad Twoim noirnadtalentem - to nowe noir, Elizjum, zupełnie mi się nie widzi).
    Narazie tyle. Dopiszę niebawem szerszy komentarz.
  • Lamb 11.02.2019
    *chciałam wysłać
  • Canulas 11.02.2019
    Hahaha, piękna puenta. No cóż. Ma prawo się nie widzieć :)
    Fajnie, że się widzi pierwsze chociaż. Radym. Naprawdę krzepiące
  • Pasja 13.02.2019
    Witam
    Menu życia bardzo urozmaicone emocjami. Wszyscy jesteśmy Midasami po części swojego losu i nieprawdą jest, że zapisane mamy to w gwiazdach. Idziemy ciągle sami, chociaż dookoła tyle rzeczy się dzieje, idziemy do niej w samotności i umieramy też sami. Czyż nie świadczy to o egoizmie jednostki. Dlatego niszczymy to co kochamy. Śmierć powinna być weselem, to dlaczego jest zasmuceniem. Bezwarkocze u aniołów jest strachem przed Panem. Nie wolno się sprzeciwiać Jemu. Nie wygrywamy tej gry w warcaby o marzenia. Każdy z nas jest przegrany.
    Jak zawsze styl i język wyjątkowy i poruszający myśli.
    Pozdrawiam
  • Canulas 14.02.2019
    Pasjo, ale super najazd zrobiłaś. Dzięki piękne za - jak zwykle - zajebiste refleksje.
    Cieszę się, że siadło i ogólnie z odwiedzin.
  • betti 18.03.2019
    Może dzisiaj nie powinnam tego czytać, bo jakoś te słowa bolą, choć zdania są piękne. Zawsze u Ciebie trudna miłość i zabijanie tej miłości, jakby to rozwiązywało problemy, a przecież nie rozwiąże, kiedy obraz zostanie w oku...

    ''Jesteś żartem świata'' - plugawego świata, gdzie tak mało dobroci. Jeszcze tytułu nie ogarniam do końca, choć było ich dwoje. Dwoje szaleńców jakby od jednej matki { braterstwo dusz, zrozumienie samotności, bliskość}, których kaprys losu postawił na jednej drodze.Nie mógł patrzeć na jej mękę, te stany wyobcowania, to czekanie na pomoc z nieba i stwierdzenie, że anioły nie mają warkoczy...


    — Dwoje wariatów

    pochylonych nad partią warcab

    bawiło się w wojnę,

    grając o marzenia —


    To mnie rozwaliło. Tylko wariaci walczą o marzenia?

    Pewnie jeszcze do tego wrócę, kiedy mniej będę przezroczysta, żeby na spokojnie.

    Pozdrawiam.
  • Canulas 18.03.2019
    I ja się odniosę łaskawszym czasem ;)
  • betti 18.03.2019
    Samotność, wybór czy konieczność?
  • Canulas 18.03.2019
    Wybór
  • Canulas 18.03.2019
    No wieć: Nie zawsze chyba, ale faktycznie: motyw relacyjnego uwikłania przewija się dosyć często. Tutaj miałem fazę na obudowanie metaforami wojennymi, stąd otoczka w takich właśnie kolorach.
    Czy tylko wariaci walczą o marzenia?
    bardzo często.
    .Ale nie należy na "wariata" spoglądać pejoratywnie.
    Dzięki z późno-nocny najazd.
  • Enchanteuse 26.04.2019
    Przełamałam wstręt do słowa pisanego i dotarłam. (Tego wstrętu nie bierz osobiście, to tylko mój problem).
    Jest bardzo apetycznie, jak zwykle. Pojawia się już pewien schemat, określona narracja; mam wrażenie, że nawet niektóre zwroty się powtarzają w noirach. Ale absolutnie nie uważam tego za wadę. To mi raczej przypomina powroty do rodzinnego domu, odnajdywanie zagubionego gdzieś po drodze ciepła. Rozkoszne uczucie. I dziękuję za nie.
    To była pierwsza myśl. Teraz druga.
    Wiersz na początku widzi mi się i rozumiem zamysł - jeden otwiera, drugi zamyka. Ale ten drugi właśnie, już nie za bardzo. Ogromnie widziałabym koniec bez niego, bo tamten niepotrzebnie łagodzi całość.

    No. To tyle, proszę Pana. Zastrzegam sobie możliwość powrotu na czas nieokreślony.
    Dobrej nocy.
  • Canulas 28.04.2019
    Przemyślę na pewno Twe sugestie, choć nie wiem kiedy i z jakim efektem. Znam "wstręt", bez obaw. Dzięki za wizytex
  • Enchanteuse 28.04.2019
    Canulas cała przyjemność. To ja dziękuję :)
  • Ozar 04.06.2019
    ja pierdolę czytałem chyba z pięć razy i ni h...a nie kumam przesłania. Kurdę język ten sam niby ale słowa jakby mi nie znane i nie dające się skleić w nic sensownego. Poddaje się i padam na ryja!
  • Canulas 04.06.2019
    Dzięki za próby, Ozarelly
  • Ozar 04.06.2019
    Canulas Kurde ale głupio mi żem taki ciemny!
  • Canulas 04.06.2019
    Ozar, albo ja zjebany
  • Ozar 04.06.2019
    Canulas Nie. Jestem jak kiedyś napisałeś pragmatyczny do bólu, ale coś tam już twojego czytałem i znowu dochodzę do wniosku, że jestem jakieś dwa lata do tyłu za twoim umysłem i twoimi tekstami. Te starsze kumam w tych nowych odpływam gdzieś w zaświaty.
  • Canulas 04.06.2019
    Ozar - niekoniecznie do tyłu. Niekoniecznie do przodu. Może po prostu to koegzystencja różnych postrzegań, która nie musi być rozpatrywana pro wyścigowo, a może egzystować w symbiozie, uzupełniając się.
    W sensie: Nie pierdol. Jest git.
  • Wrotycz 04.06.2019
    "Tak naprawdę chcieli tylko uciec z ograniczeń nadanych przez ciała. Zerwać wrosłe w szkielet łańcuchy. Wyprowadzić się z własnych przyzwyczajeń. Uciec.
    Dwa niedoskonałe światy chorego malarza. Dwa obrazy – każdy spod innej ręki. Dwoje amantes.
    Nie udało się."

    Tak, i owe próby niekonicznie oznaczają fizyczne, brudne palce, które wyjmują ze srebrnej tabakiery...
    Tyle naszego -ja-, na ile sprawdziliśmy jego zasięg. W samotności trudniej.
    Dobrze było wrócić.
  • Canulas 04.06.2019
    Mądre słowa z Twego komentarza płyną. Z tym "zasięgiem" zwłaszcza. Zgadzam się.
  • Lamb 30.06.2019
    To jest doskonałe.
  • Canulas 30.06.2019
    Heloł, miss Emi ;)
  • Lamb 30.06.2019
    Mister Can, nie mogę zapomnieć tego tekstu, ani wyjść z podziwu.
  • Canulas 30.06.2019
    A ja sobie dzięki Tobie sam przeczytałem. Chwilowo szukam bodźców. Dziękuję :)
  • Lamb 24.07.2019
    To Twoje najlepsze opowiadanie. Palnuje w malym nakladzie wydac cos, oprocz swoich teksto Rity i Twoje.
  • Canulas 24.07.2019
    Ale ze te :)
    Oj, noo, nie chyba.
    De gustibus non...
  • Lamb 24.07.2019
    Canulas ale nie poniosl bys xadnych kosztow i niczym sie nie musialbys zajmowac
  • Canulas 24.07.2019
    Lamb, nie wiem czy mam melodię do takich tematów. W tej chwili średnio

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania