Dekadencja - 6. Krwawe żniwo

Jakub balansował na granicy jawy i stanu niebiańskiej obojętności, w której wszelkie zobowiązania, konsekwencje, czy lęki były nic nieznaczącymi frazesami, porzuconymi w zgliszczach rzeczywistości. Był odurzony tym emocjonalnym dystansem, jego świadomość wycofała się i ukryła w bezpiecznym azylu. Dźwięki przenikały go, zmieniając się w krystaliczne, pulsujące wibracje, które czuł w tkankach, na zębach i w kościach. Barwy wyostrzyły się do granic absurdu, a czas jednocześnie rozciągnął się i kurczył, przekształcając chwilę w wieczność, a minuty w ulotne mrugnięcie. Poczuł iluzoryczną wszechwiedzę – jakby tajemnica istnienia została mu nagle objawiona. Towarzyszyło mu udręczające, a zarazem kojące przekonanie, że odnalazł prawdę i że ta prawda jest nonsensowna z perspektywy jego wewnętrznych doznań. Był nietykalny i wolny od ciężaru materii, zanurzony w otchłani samouwielbienia i nicości.

Swego czasu, sporo eksperymentował z Damianem, ale nigdy przedtem nie doświadczył podobnego stanu. Miał pełną świadomość ulotności tej zgubnej chwili wymuszonej beztroski, ale wydawało mu się, że jeśli dołoży odpowiednich starań, będzie w stanie ją kontrolować i zarządzać jak dyrygent niewidzialną orkiestrą wrażeń.

Wziął telefon i wystukał krótką wiadomość: „Wchodzę w to. Miałeś rację, towar rozejdzie się na pniu”.

***

W końcu nastał nowy dzień, wachta dobiegła końca. Brzemię tej nocy spadło z jego barków i mógł wreszcie wrócić do domu, odciąć się od tego mrocznego miejsca na najbliższe kilka dni. Damian, zaraz po tym, jak zamknął za sobą drzwi kabiny toalety dla personelu, wyciągnął z wewnętrznej kieszeni marynarki wibrujący telefon. Odczytał wiadomość od Jakuba:

Wchodzę w to. Miałeś rację, towar rozejdzie się na pniu.

Damian raz jeszcze spojrzał na krótką treść, czując w gardle ostry, metaliczny posmak. To była kwintesencja bezwzględności tego miejsca. Scena, której był świadkiem i rozmowa z Arkiem na temat władzy absolutnej Luana i ceny, jaką się płaci, choćby za drobne przewinienie, wciąż kłębiła się w jego głowie. Przeszedł go zimny dreszcz, który nie miał nic wspólnego z chłodem kafelków. Nie był już pewny, czy cieszy się, że Jakub właśnie zasilił ten plugawy krąg złoczyńców. Ale nie było już odwrotu.

Odłożył telefon na półkę, podszedł do umywalki i odkręcił zimną wodę. Właśnie zanurzał dłonie w strumieniu, gdy drzwi do pomieszczenia otworzyły się z hukiem.

Zobaczył młodego mężczyznę —szczupłego blondyna, którego znał głównie z widzenia. Zawsze miał przygnębiony wyraz twarzy i nieufne spojrzenie w stałej gotowości do odparcia ataku. Teraz jego blada, chłopięcia twarz była posiniaczona, a ze skóry pod okiem i wargą sączyła się strużka krwi. Ubranie wiszące na nim jak szmata tylko pogłębiało wrażenie dezorientacji. Jego koszula, być może niegdyś śnieżnobiała, była teraz pomarszczona i wymięta, z rozerwanym przy kołnierzyku materiałem, jakby przed chwilą ktoś próbował ją siłą z niego zedrzeć. Strach, który malował się w jego pustym spojrzeniu, był jednak gorszy niż obrażenia fizyczne; zdawał się sięgać dna jego jestestwa.

Damian niezwłocznie zakręcił kran.

— Hej! Co się stało? — Wykonał krok w przód, gotów go przytrzymać w razie upadku. — Kto ci to zrobił?

Chłopak był zbyt roztrzęsiony, aby odpowiedzieć. Jego szczęka drgała i jedynym dźwiękiem, jaki wydobywał się z jego ust, był urywany, płytki oddech. Ignorując Damiana, podszedł do umywalki i zaczął przemywać twarz zimną wodą, niemalże zanurzając w niej całą głowę. Gdy się wyprostował, jego podkrążone, ciemnoniebieskie oczy, otoczone opuchlizną, spotkały oniemiałe spojrzenie Damiana. Przez ułamek sekundy w tym męskim, dziecięco-delikatnym obliczu pojawiła się straszliwa mieszanka upokorzenia i złości. Nagle skulił się jak jeż, obejmując wąski tułów dłońmi, jakby próbował ochronić coś głęboko w środku, coś, co bolało najbardziej.

— Zwyrodnialcy… — wyszeptał, zdartym, łamiącym się głosem.

Blondyn osunął się po ścianie, a jego puste oczy na moment skupiły się na Damianie, przekazując niewypowiedzianą grozę.

— Jesteś tu nowy, no nie? — wychrypiał. — Dam ci zajebiście przydatną radę. Nigdy, przenigdy nie rób tu sobie cholernych długów. Lepiej umrzeć niż mieć u nich kredyt.

Damian przykucnął tuż przy jego zwiniętej w kłębek sylwetce, niepewnie wyciągając rękę, jakby chciał pomóc mu podnieść się z podłogi.

— Nasi tak cię urządzili? Luan i jego ludzie?

Chłopak wydał z siebie zdławiony szloch, który szybko zamienił się w ochrypłe, gardłowe ostrzeżenie:

— Odpracowanie... gorsze niż śmierć. Luan… jest jeszcze najnormalniejszy z nich wszystkich. To świry. Trzymaj się od nich z daleka.

Damian pochylił się nad nim, ignorując narastający strach. Można było odnieść wrażenie, że Luan urządził sobie prywatny trybunał, przeznaczając ten dzień na bezwzględne zamykanie rachunków i krwawe żniwo.

— Posłuchaj, zawieźć cię na pogotowie? Źle wyglądasz – ponownie wyciągnął dłoń w jego stronę, ale chłopak się nie ruszył.

— Masz coś? — Otarł wierzchem dłoni krew z brody. — Jakiś... towar?

Damian uniósł brwi, początkowo nie rozumiejąc. Ale potem spojrzał w jego błagalny, zlękniony wzrok, który nie pytał o nic innego, jak tylko o zapomnienie. W tej chwili Damian zrozumiał wszystko. Chłopak chciał natychmiast wymazać to, co przydarzyło mu się tuż za tą ścianą.

Damian przecząco pokręcił głową. Poczuł gorzkie ukłucie w piersi. Wczoraj przed pracą podzielił się ostatnią działką od szefa z Mają i Jakubem, chociaż Kuba wyraźnie prosił go, aby trzymał jego dziewczynę z dala od tego grzęzawiska. Nie posłuchał.

— Nie mam nic — powiedział cicho, a w głosie pobrzmiewało gorzkie poczucie winy za własną bezsilność wobec jego męki.

Blondyn znów wydał z siebie cichy, zduszony jęk. Podniósł się, chwiejnie podszedł do lustra nad umywalkami i spojrzał na swoją pobitą, obcą twarz. Ostatnim desperackim gestem, jakby chciał przywrócić sobie namiastkę godności, poprawił poszarpane ubranie, wygładzając zniszczony kołnierzyk.

Potem, bez słowa i bez kolejnego spojrzenia na Damiana, wyszedł, znikając w mroku korytarza. Damian został sam, z tym samym metalicznym smakiem w ustach i z przerażającą świadomością, w jakie piekło dobrowolnie wszedł razem z przyjaciółmi.

***

Salon tonął w półmroku późnego popołudnia, oświetlony skąpym blaskiem zachodzącego słońca, który przedzierał się zza firany. Matka Jakuba, Anna, weszła do pokoju, w którym syn, beztrosko rozłożony na kanapie, pozornie oglądał telewizję. Napięcie, które wisiało w powietrzu od kilku dni jego nieobecności na uczelni, było niemal namacalne.

— Kuba — zaczęła cicho, ale jej ton był nasiąknięty pretensją. — Wiem, że od środy nie chodzisz na zajęcia. Możesz to jakoś wyjaśnić?

Jakub nawet nie drgnął. Jego głos, kiedy wreszcie zdecydował się odpowiedzieć, był zimny i pełen pogardy – brzmienia, którego jego matka nigdy u niego nie słyszała.

— A, co ja jestem przedszkolakiem, żebyś mnie kontrolowała? Daj mi spokój – warknął, nawet się nie odwracając. Jego matka rozchyliła usta w niemym zdumieniu, a jej sylwetka stężała w pozie z dłońmi opartymi na biodrach.

— Nie odzywaj się tak do mnie! — zagroziła, a żyły na jej skroniach mocno pulsowały. — Całymi dniami siedzisz w pokoju albo na kanapie, tak nie może być! Co się dzieje, dlaczego nie chodzisz na zajęcia, słucham?!

Jakub odwrócił się gwałtownie.

— Co się dzieje? Gówno się dzieje! Nie mogę już zrobić sobie chwili przerwy, żebyś się nie wpierdalała?!

Anna cofnęła się, zraniona.

— Nie waż się tak mówić! Wszystko, co robimy, jest dla ciebie! Wypruwamy sobie z ojcem żyły, żebyś miał wszystko!

— Jasne. Dla mnie. Czy może dla waszego wizerunku w kościele i przed sąsiadami? — Jakub uśmiechnął się cynicznie.

W tym samym momencie w salonie pojawił się ojciec, Paweł Zborowski. Musiał usłyszeć podniesione głosy. Oblicze miał zacięte, a jego spokój właśnie dobiegł końca.

— Natychmiast przeproś matkę, gówniarzu. — Głos Pawła był niezłomny i pełen autorytetu, który jeszcze niedawno ich syn szanował.

Jakub zaśmiał się – krótko i gorzko.

— Za co? Za szczerość? Wiesz co, tato? Nie mów mi co mam robić! Nie mam ochoty więcej być pionkiem do odgrywania waszych zaprzepaszczonych ambicji!

— Słuchaj, synu — Paweł podszedł bliżej, stając między Jakubem a Anną. — Ostatni raz tak się do nas zwracasz. Zmień ton. Jesteś w moim domu.

— W twoim domu? — Jakub wstał, wyższy od ojca i pewniejszy siebie. W jego ruchach była niebezpieczna, stężona siła, którą dotąd ukrywał pod warstwą ułożonego jedynaka. — Pierdolę ciebie i twój zasrany dom!

Paweł, kierowany wściekłością i lękiem o żonę, wystrzelił ręką i wymierzył synowi cios w policzek. Uderzenie rozeszło się głośnym trzaskiem po ciszy pokoju. Zamiast się cofnąć, Jakub z bestialską szybkością, niespodziewanie chwycił ojca za szyję.

— Puść mnie, gnoju! — Paweł, zaskoczony siłą syna, próbował się wyrwać.

Zaczęła się brutalna szarpanina. Jakub, napędzany narkotykową agresją i adrenaliną, odepchnął ojca z taką siłą, że mężczyzna uderzył o stolik kawowy, przewracając lampę. Anna krzyknęła, zakrywając usta dłońmi.

Walka trwała chwilę. Paweł był zbyt wolny i zaskoczony, aby wygrać to starcie. Jakub opamiętał się w ostatnim momencie. Puścił ojca, odchodząc na bok. Zobaczył przerażenie w oczach rodziców i potłuczone szkło pod nogami, cofnął się z nagłym wstrętem, który poczuł – nie do nich, a do siebie samego.

— O to wam chodziło? — wysyczał, a jego oddech był ciężki. — O to, żeby pokazać, kto ma władzę? Gratuluję, tato. Właśnie ją straciłeś.

Ruszył w stronę drzwi, nie oglądając się za siebie. Anna rzuciła się do męża, który z bólem podnosił się z podłogi, a ich rozpaczliwe wołania goniły Jakuba, który właśnie opuszczał dom.