Jego plecy cz.II

Hanna położyła spać dziecko już dłuższy czas temu. Jej przyjaciółka też pewnie od dawna chrapała pod kołdrą. Właśnie wybiła pierwsza w nocy, ale ona nadal nie była w stanie zmrużyć oka. Świadomość, że rano trzeba wstać wcześnie do pracy, powodowała dodatkowy i niestety pobudzający stres. Zamknięte koło. W jej głowie raz za razem odgrywały się wydarzenia zeszłego wieczoru. Wciąż przed oczami pojawiało się to uporczywe pytania: Czy dobrze zrobiłam? Czy tak będzie lepiej? Mimo zapewnień Ali i własnych nie była w stanie pogodzić się z tą sytuacją. Całe życie zdawało się właśnie legnąć w gruzach. Adam był jej podporą, dawał siłę, potrzebną do przezwyciężania codziennych trudności. Do czasu aż butelka nie zaczęła się stawać jego najlepszym kolegą. Kawałeczek po kawałeczku znikał, coraz bardziej zatapiał się w nałogu, aż całkowicie go straciła. Nie było już jej narzeczonego. Był tylko obcy mężczyzna o takim samym imieniu.

Jej natłok myśli został przerwany nagłym hałasem. Nie do końca była pewna, czym są dźwięki dochodzące z dołu domu. Wytężyła słuch. Po chwili ręce kobiety zaczęły się trząść i pocić, oczy z przerażeniem wpatrywały się przed siebie. Ktoś z całej siły walił do drzwi wejściowych. Zaraz dołączyły głośne krzyki. Męski głos. Nie było wątpliwości, kto stoi na dworze. Hanna powoli wstała i zerknęła na słodko śpiącego Kubusia. Opatuliła go mocniej kocykiem, jakby to miało uchronić ich oboje. W tym momencie do pokoju wbiegła Alicja.

- Słyszałaś to? To on, prawda? – Zapytała z drżącymi ustami.

- Tak - odpowiedziała Hanna ledwo słyszalnie – to on. – Popatrzyły na siebie równie przerażone

- Musimy coś z tym zrobić. Zadzwoń na policję, wiesz co mówić. Ja spróbuję z nim porozmawiać

- A...ale to moja odpowiedzialność. Ty…nie mogę składać tego na twoje barki. Ja tam zejdę.

- Nie ma mowy! Spójrz na siebie, cała się trzęsiesz. Po to mamy siebie nawzajem, żeby sobie pomagać. Nie wychodź stąd i zadzwoń. – Postanowiła stanowczo Alicja.

- Dobrze. – westchnęła. – Dziękuję ci.

Ala stanęła przed schodami, które nieuchronnie miały zaprowadzić ją na dół. Wzięła głęboki oddech i stawiając krok za krokiem, zbliżała się do źródła dźwięku.

- No dalej wyłaź! Wiem, że tam jesteś. – Dało się słyszeć z zewnątrz.

Kobieta przybrała zacięty wyraz twarzy i naciskając klamkę, wyszła na spotkanie Adamowi. Jej oczom ukazał się totalnie pijany, ledwo utrzymujący równowagę mężczyzna. Wydawał się być łatwym celem. Jednak zaciekłość jego oczu powodowała dreszcze na ciele i nie dawała spokoju.

- Oooo…koleżaneczka widzę. – Przestąpił z nogi na nogę. – Sprowadź mi tutaj tę sukę. Nie będę rozmawiać z tobą.

- Myślę, że nie będziesz z nikim rozmawiać. Lepiej po prostu odejdź w tej chwili. -Spojrzała się przez ramię do wnętrza domu i niepewnie dodała. - Policja jest już w drodze.

- Kobieto trzęsiesz się jak szczenię na mrozie. Myślisz, że możesz mi grozić? – Uśmiechnął się krzywo, po czym schylił się, by podnieść coś z ziemi. Alicja wcześniej nie zwróciła uwagi na duży, brązowy wór leżący u stóp mężczyzny. Z coraz większym przerażeniem patrzyła, jak ręka Adama wyciąga kanister benzyny i pudełka zapałek.

- Hmm…co myślisz o moich…rekwizytach? – Przerwał by potrząsnąć głową, jakby chciał odzyskać trzeźwość. – Niewiele trzeba wiesz? Zawołaj ją.

- Nie. – Próbowała się przeciwstawić ze wszystkich sił, choć kolana miała tak miękkie, że ledwo mogła ustać.

- Dobrze złotko. – Adam ostentacyjnie zaczął odkręcać zamknięcie kanistra i zrobił krok w jej stronę.

- Nie zrobisz tego. Nie wierzę ci. Tak naprawdę jesteś dobrym człowiekiem prawda? Tylko trochę cię poniosło. – Próbowała się łapać jakiejkolwiek możliwości i załagodzić sytuację.

- Pfff – prychnął z pogardliwym śmiechem. – wiem jakie masz o mnie zdanie kobieto. – Podszedł blisko Alicji i popchnął ją, aby być jak najbliżej wejścia do domu. Szybko przechylił bukłak, aż na drewniane panele zaczęło się wylewać paliwo.

- Jezu człowieku! – Krzyknęła przerażona kobieta, wbiegając do domu. – Hania zejdź tu szybko! – zawołała w górę schodów.

Matka trzymając na rękach ciasno opatulone dziecko, wyjrzała gwałtownie zza ściany. Nie dało się nie poczuć zapachu benzyny unoszącego się w domu. Widząc ostatnie krople wypadające z kanistra, zawrzała z wściekłości. Ten psychopata nie będzie groził jej bliskim. Przyjęła stanowczą minę i zeszła schodami prosto ku niemu.

- Zamierzasz gnębić każdego, kto mi pomoże w końcu od ciebie uciec? – Wycedziła przez zęby.

- Musiałbym to przemyśleć. - Uśmiechnął się obleśnie. – Hm…jeśli będzie trzeba, to właściwie czemu nie?

- Nie pójdę z tobą. Wiesz o tym doskonale.

- No cóż. Jesteś pewna? – Wyciągnął zapałkę z pudełka i zapalił ją. Mały płomyczek odbijał się w jego czarnych jak studnia źrenicach. Robił się coraz większy i większy, aż pochłonął większość patyczka i zaczął parzyć w palce. Adam wyrzucił w większości zwęglony kawałek, jak gdyby nie miał żadnego znaczenia. Zapałka spadła tuż obok kałuży na deskach.

-Ty psychopato pieprzony! Chcesz nas wszystkich pozabijać? – Krzyknęła Hanna, przydeptując klapkiem niedopałek.

- Nie wykluczam tego złotko. – Znów sięgnął do pudełka. Jego oczy skakały z miejsca na miejsce i zdawały się błyszczeć niebezpiecznie w świetle lamp ulicznych. Całe ciało drżało samoczynnie. Był w nim obłęd. Kiedy mężczyzna był już bliski zrealizowania swojej groźby, w powietrzu rozbrzmiał dźwięk syreny policyjnej. Ręka Adam zatrzymała się w połowie ruchu. Wszyscy wstrzymali oddech, patrząc na siebie nawzajem. Zapadła cisza, którą byli winni tej nocy. W tle słychać było tylko odgłosy zbliżającej się pomocy.

- Suki – Adam wykrzywił twarz w grymasie. – znajdę was. – Powiedział odwracając się ku drodze. Powłócząc nogami, pobiegł przed siebie na tyle szybko, na ile pozwoliły mu promile we krwi. Po chwili jego sylwetka zlała się z czernią nocy. Księżyc oświetlał zszokowane twarze dwóch kobiet i małego chłopca. Na ich czołach widać było kropelki potu. Hanna uklękła na ziemi, wtulając twarz w kocyk dziecka. Do głosu syren dołączyło żałosne szlochanie.