Lalka w potrzasku. Rozdział 1 : Cela.

∆Witajcie. To moje pierwsze opowiadanie grozy. Mam nadzieję , że nie spaszczę wszystkiego. Gdybyście mieli jakieś zastrzeżenia piszcie w komentarzach. Zapraszam do czytania moich pozostałych publikacji, jak i tych, które powstaną w niedalekiej przyszłości. ∆

Jakiś dźwięk - chyba skrzypnięcie drzwi - wyrywa mnie z mroku snu. Z wciąż zamkniętymi oczami staram się przypomnieć ostatnie wydarzenia. Nie ma takich. Pustka. Zaczynam panikować. ,,Co się stało?" Zadaje sobie to pytanie raz po raz. Wreszcie odważyłam się otworzyć oczy.

Leże w zupełnych ciemnościach z rozbolałymi plecami. W głowie czuje znajomy szum, który pojawia się po każdej imprezie. ,,To pewnie jakaś izba wytrzeźwień.'' Nie raz, zdarzało mi się budzić w nieznajomym miejscu. Czasami nawet bez ubrania, portfela i butów.

Staram się usiąść, jednak ciało nie chce mnie słuchać. Po kilku próbach wreszcie mi się udaję. Opieram się o ścianę i czekam aż wzrok przyzwyczai się do mroku.

Ściany są ceglane, z maleńkim okienkiem przy suficie. Widzę bijący blask zza żelaznych krat. ,,Słońce''- mówię do siebie w myślach. Podnoszę się na nogi. Stoję przez chwilę w lekkim rozkroku. Kiedy zawroty głowy ustają przemierzam pokój. Staje pod drzwiami. Są metalowe, pokryte rdzą. Podnoszę rękę, aby pociągnąć za klamkę. W nikłym świetle widzę jakąś czerwoną substancję, oklejającą mi nadgarstek. Przybliżam ją do twarzy. Czuję ten charakterystyczny, metaliczny zapach.

To krew. Patrzę na prawą dłoń. Po jej wewnętrznej stronie, widzę ogromną ranę. Sięga zgięcia w łokciu. Jest poszarpana. Nie krwawi już tak obficie, lecz w środku skaleczenia zebrały się maleńkie jeziorka czerwonej substancji.

-Jak to się stało? - zapytuje. Szukam w pamięci momentu, w którym mogło by dojść do wypadku. Wciąż nic. Wciąż pustka. Postanawiam, skupić się na drzwiach. Naciskami lewą dłonią na klamkę. Nic. Szarpie z całych sił. Nic. Kopię. Nic. Wpadam w panikę i zaczynam szamotać się w nadziei, że wreszcie drzwi otworzą się a ja będę mogła wrócić do domu. Nic z tego. Łzy napływają mi do oczu. Bezsilna i wystraszona opadam na podłogę, waląc pięściami metal drzwi.

- Wypuście mnie. Błagam, chcę stąd wyjść!. Chcę...chcę wyjść! - wrzeszczę najgłośniej, jak potrafię. W końcu opadami z sił i tylko łkam cicho przyciągając kolana pod brodę.Siedzę w ten sposób przez jakiś czas i zaczynam się zastanawiać, czy właśnie w takiej pozycji nie znajdą mojego szkieletu.

Kładę się na podłodze i odliczam sekundy pobytu w potrzasku. Jeden, dwa, trzy.. Przy tej kołysance, wygrywanej przez liczby wreszcie zasypiam.

Kiedy się budzę jest już zupełnie ciemno. Nadeszła noc. Słyszę pohukiwanie sów, odgłosy świerszczy i szum liści. Podnoszę się z zimnej podłogi. Stojąc pod ścianą, dostrzegam metalowe kółko z kawałkiem bułki i kubkiem w tym samym kolorze. Zaczyna mi burczeć w brzuchu.

-Jak długo nie jadłam? - mój głos rozbrzmiewa w pomieszczeniu i odbija się od ścian.

Podchodzę nieufnie, jakby jedzenie miało eksplodować. Klękam przed talerzem i biorę do ręki bułkę. Jest świeża. Przysuwam ją sobie pod nos i wdycham zapach. Robię mały kęs i żuję przez chwilę. Kiedy upewniam się, że nie otruję się moją kolacją, pochłaniam resztę. Biorę do ręki kubek, okazuje się że jest pełen wody. Piję tak łapczywie, że napój cieknie mi z kącika ust. Kiedy naczynie zostaje opróżnione a mój brzuch jest pełny dociera do mnie, że kolacja sama się tu nie przyniosła. Ogarnia mnie lęk. Jak mogłam być tam głupia? Podczas, gdy spalam ktoś wszedł i zostawił mi posiłek. ,,Wspaniale kretynko'' - wyzywam się w myślach - Masz wielkie szczęście, że cię nie udusili, zgwałcili lub po prostu nie wbili noża w plecy.

Po kolejnej litanii obraźliwych słów i kilku przekleństwach, moje ucho wychwytuje jakieś szuranie. Stoję przed drzwiami, w odległości około dziesięciu kroków. Kiedy klamka zaczyna poruszać się powoli w dół, cofam się aż do samej ściany. Żałuję, że pokój jest pusty, ponieważ nie mam się czym obronić. Kiedy dźwigienka dojeżdża na sam dół przypomina sobie o talerzu, leżącym pod ścianą. Rzucam się w przód i chwytam za rąbek spodeczka. Z zamachem wale nim w głowę napastnika, która odchyla się lekko do tyłu. Stoi bez ruchu, chyba oszołomiony. Uderzam więc ponownie, tym razem mocniej. Mężczyzna upada na kolana, pozostawiając otwarte drzwi. Bez zawahania podbiegam do nich i w momencie znajduje się w połowie korytarza. Pędzę na oślep, przed siebie. Po drugim zakręcie dostrzegam masywne drzwi. ,,Wyjście'' - myślę uradowana.

Jednak wolność nie jest mi pisana. Ktoś szarpie za moje blond kosmyki a ja lecę na ścianę. Siła uderzenia jest tak wielka, że odbiera mi oddech. W głowie czuję łupanie i zawroty. Dotykam obolałej potylicy, wyczuwam coś ciepłego. Krew spływa mi po palcach, kiedy osuwam się na podłogę. Wzrok pochłania ciemność, ostatnim wydarzeniem jakie rejestruje, zanim mdleję jest wielka, zagniewana twarz. Mężczyzna mógłby uchodzić za ogromne dziecko, gdyby nie sieć zmarszczek, oplatająca jego oczy i usta.

Przybliża się do mnie i szepcze słowa, które mną wstrząsają:

- Dokąd się wybierasz laleczko ? Jeszcze nie skończyliśmy zabawy. - później tracę przytomność.