LBnD - 2 - Hamulce

Sznur jest mokry od śniegu i dłoni. Kulig rusza, jakby ktoś pociągnął nam świat spod nóg. Śmieją się z przodu; my siedzimy pod jednym kocem, który nie chce się domknąć. Mówisz: „Szybciej”. Ja: „Trzymaj się”. Zakręt przychodzi bez zapowiedzi. Płoza haczy o zlodowaciały kamień, sanki szarpią, sznur strzela w palec. Palec pamięta. Na sekundę lecimy osobno. Łapię cię za rękaw, ty mnie za nadgarstek. Hamujemy razem, dysząc parą w lesie. Ognisko daleko, muzyka gaśnie w oddali. Koc zakrywa nas oboje. Nie mówię „przepraszam”, nie mówisz „nic się nie stało”. Wiążesz sznur na nowo, ciasno, jak obietnicę. Jedziemy wolniej, bez słów.