LBnP -1 - Rysa

[Dom podobno nie ocenia. Zobaczymy.]

Dom nigdy nie stał na fundamentach — trzymała go pamięć. A pamięć nie pęka równo. Wchodzę wolniej, bo ściany znają moje kroki zanim je zrobię.

Skrzypnięcie trafia w mój ślad z podejrzaną precyzją.

W korytarzu obraz kobiety. Zbyt naszej, by była obca. Dziś rama stoi o włos inaczej. Światło twardnieje — chłód wchodzi między mnie a płótno.

Coś w ścianie liczy mnie na trzy: dwa — dwa — cztery. Nie wiem, którą część bierze dla siebie.

Kuchnia trzyma stare spory. Krzesło pod oknem nadal ułamane o pół zęba. Na kaflu świeża smuga po palcu — cienka, precyzyjna, nie moja. Nie dotykam. Dom już dotknął pierwszy.

W salonie dywan tłumi kroki, nie głosy. Pod włóknami rysa — głębsza niż wczoraj, jakby noc pracowała bez nas. Drobina tynku spada mi na skórę. Zimna. Celowa.

Przez chwilę wszystko milczy tak samo: dywan, ściana, mój oddech.

Oddycham ostrożniej. Połowa wdechu należy do mnie, połowa do nich.

A resztę bierze ktoś, kto patrzy z ukrycia: z obrazu, z rysy, z tej jednej smugi.

Przy wyjściu framuga opada o ułamek za szybko. Muska rękaw, bada szew. Nie zatrzymuje — sprawdza. Dom zostawia człowieka w pół taktu. Pół prawdy ode mnie. Pół od nich. A pośrodku coś, co nie musi być miłe, żeby zostać na dłużej.

[Mama zawsze mówiła, że dom nas lubi. Nie pamiętam, żeby pytała go o zdanie. ]