Moje myśli samobójcze

Było to w wieku dziewietnastu lat

dawno temu zbrzydł mi świat

na zimie mój smutek się położył jak zwiętły kwiat

i życie było dla mnie jak kat.

W domu nieszczęścia chociły parami

spokojne chwile były od losu darami

w naszej rodzinie byliśmy tragedi ofiarami

w naszych oczach burze życia były olbrzymimi rozmiarami

Już chciałam spokojnie się zabić

nie wierzyłam że można coś naprawić

myślałam że już nic nie może mnie zbawić

więc postanowiłam się życia pozbawić

Jednak dar życia po czasie pokonał przeciwności

i doprowadził mnie do radości

doznałam uczucia miłości

i dużej pomyślności.

Dziś ciesze się jak wygląda moje życie

kocham swojego serca bicie

czasami ukrywam się z tym skrycie

ale znalazłam się na szczycie.