Nowochrzczeniec cz. I

Za okratowanym oknem co rusz dało się słyszeć zawodzące szpacze skargi. Świat gnił w miazmatach cholery, a te nekronośne zwiastuny zagłady - wiecznie nienasycone - dopominały się kolejnych posiłków. Nie przeszkadzało im nawet, że deszcz tężał w szybkie, prostopadłe smugi, a niebo chmurniało zwaliście.

– W porządku u ciebie, compadre? – usłyszałem głos Carlosa Corbelany. Pierwsza cela po prawej. – Robi się z ciebie milczek, mój drogi.

– Rozmawialiśmy już o wszystkim. Niech ta cisza nas puentuje – odparłem.

– Otóż to – rzekł Frans Masareel. Był to nasz lokalny uczony. Druga cela na prawo. Z tego co widziałem, był wysoki i kościsty. Dość oszczędnie gospodarował dobrymi manierami, ale potrafiłem się z nim dogadać.

– Wszyscy jesteśmy ludźmi idei, a znudziliśmy się sobą po niespełna miesiącu.

– Ja się wami nie znudziłem – rzekł Corbelana.

– Bo jesteś fanatykiem. Ja rzygam na dźwięk twojego głosu. Dobrze chociaż, że cię nie widzę – powiedział Masareel tonem płochej goryczy, na co usłyszeliśmy odpowiedź sympatycznego, basowego śmiechu Carlosa, zwanego też don Carlosem. Dodał po chwili:

– Szkoda, señor, że nie widzisz, bo jestem dzisiaj nad wyraz piękny i powabny. No chyba że wolisz brzydkich chłopców. Może ten szalony bastardo z celi obok cię zadowoli?

– Nie wspominajmy o nim – poprosiłem cicho, przerywając dalszy barter złośliwościami. Przez chwilę nikt nie odpowiadał, jakby aprobując wniosek.

– Masz rację, amigo – podjął na powrót Corbelana – To nie jego wina, że jest nieszczęśliwy. Zawładnęły nim złe duchy. Biedny loco… Gdyby był chociaż z celę bliżej, mógłbym mu pomóc…

– Zachowaj swoje święte olejki na żylaki. Tu pomóc może tylko nauka.

– To na co czekasz, Frans? Pomóż temu loco, to nie będzie sikał przez kraty. Nie znoszę tego fetoru…

Usłyszeliśmy wtedy trzask pękającej kości i fonem rwanego mięsa. Zaraz potem szybkie zirytowane westchnienie. Na korytarz wyleciała ręka złamana w przedramieniu, z dyndającym kawałkiem kości jako wypustką. Z racji ułożenia cel tylko ja byłem naocznym świadkiem tego incydentu.

– Co ten loco znowu zrobił?

– Proszę was. Nie mówmy już o nim.

*

To miejsce fascynowało i odrzucało zarazem niczym obskurancka operetka - naiwnie mroczna i głupio patetyczna. Więzienie La Rapita, które de facto nie jest więzieniem, z trzema (dobrowolnie) skazanymi, osobnikiem ontologicznie niepewnym i zerem strażników. Bufor między cywilizacją a centralą i mroczną duszą. Świat gnił i mroczniał lecz nie od głowy jak ryba i nie punktowo jak płat mięsa. Mroczniał falami - zaraza zasysała środek i infekowała peryferie powoli lecz nieubłaganie. Wszyscy zamknęliśmy się tu - w miejscu, w którym prawa przyrody stają się rozmyte i osobliwe, by móc akomodować nasze ciała i umysły na dalszą drogę - drogę do Środka Mrocznej Duszy. Czy karcery kiedyś się otworzą? Kto je otworzy? W tym miejscu takie pytania przestają mieć znaczenie. „Rozwarły się upusty nieba - bliskie są czasy świata idei” - ostrzegał napis przy wejściu do La Rapita. Od czasu dobrowolnego aresztu naszej trójki wydrapałem w tynku nie więcej niż trzy tuziny kresek; zastrzegam jednak, że nigdy nie byłem zbyt metodyczny. Mój karcer znajdował się na końcu długiego gąsienicowego korytarza wystającego jako jeden z wielu jelitowych wyrostków La Rapity. Przepraszam was przy tym za ten organiczny duch porównań, ale przesiąkłem na wskroś dywagacjami Masareela, a zwłaszcza teorią o więzieniu-organizmie. Do mnie - poety i malarza - wszelakie systemy porównań przemawiały niezwykle dosadnie.

Z tym miejscem było coś nie tak. Rzeczy działy się tu bez powodu. Pewnego ranka obudziłem się i ze zdziwieniem skonstatowałem, że podłoga jest mokra. Don Carlos pytał mnie, jakim cudem nie utonąłem, skoro nocą z mojej celi woda zaczęłą wylewać się jak rzeka. Nigdy nie dałbym temu wiary, gdyby nie Masareel dywagujący o „La Rapicie oczyszczającej swój organizm z ciał obcych stanowiących dlań potencjalne zagrożenie”. Corbelana, nie bez złośliwości, uznał natomiast, że tak przepełnionego pęcherza się po mnie nie spodziewał i obwieszczał, abyśmy się nie martwili - „woda to dobry omen - żadnemu z proroków nie przynosiła złych wieści”.

Jednakże to inne zdarzenie miało druzgocący wpływ na moją psyche. Późną nocą zaniepokoił mnie nagły ziąb zawiewający z paszczy korytarza. Podniosłem się z pryczy i owinąwszy szczelnie w koce, wypatrywałem przez kraty źródła tego oblodzenia. Wtedy ujrzałem go naprzeciw siebie. Jeden oddech od mej twarzy. Pojawił się w mniej niż ułamek mrugnięcia. Nie człowiek, ale konstrukt - blade usta wystające z twarzy jak mięsisty róg. Większa część głowy ginęła w cieniu. Czułem, że strach dusi jak garota. Zamknąłem oczy i trząsłem się jak ostatni tchórz, bo nie śmiałbym obrazić nieznajomego żadnym gwałtownym ruchem - to byłby mój koniec. Stanął przede mną szatański fantom maszyny, a ja mogłem tylko zamknąć oczy. Czułem że diabeł przełożył swe niebosiężnie długie ręce i położył na moich skroniach. A ja nie mogłem nic na to poradzić.

Stałem tak do rana choć, jak już się pewnie domyślacie, wyszedłem cało z tego spotkania. Oczy otwarłem dopiero, gdy usłyszałem:

– Coś ci dolega, Nicola? Zachowujesz się dziwnie – z zaskakującą modulacją empatii zapytał Frans. Widział, że stoję jak nieboga zakuty w koce, a oczy mam konwulsyjnie zamknięte. Rozwarłem je, a źrenice zwężyły się od braku akomodacji do światła. Ocieniłem je dłonią.

– Wszystko w porządku – odparłem i zauważyłem, że ze swojej celi współczująco zerka też don Carlos. I w tym miejscu, czytelniku, należą ci się wyjaśnienia – korytarz składał się w literę „U”, a wejście do mojej celi było tegoż „U” podstawą. Widziałem więc zarówno Carlosa po prawej jak i Fransa po lewej, choć oni siebie nawzajem nie widzieli. Jako jedyny zauważyłem też zdawkowo tego czwartego, o ile chciał się pokazać, co nie było zbyt częste. W sumie to dość zabawne: jako artysta miałem w zasięgu wzroku reprezentanta kościoła i przedstawiciela nauki, a oni siebie nawzajem nie mogli dostrzec. No i jako jedyny widziałem czwartego, ale tego faktu nie dodałbym akurat do listy zalet mego położenia. W La Rapita czasami lepiej nie zerkać zbyt daleko.