Nowy Porządek – Prolog

(Cześć! Sporo ostatnio myślałem nad opowiadaniem „Kraina zniewolonych, dom przestraszonych” i uświadomiłem sobie coś: Kapelusznik miał rację, mówiąc, że nie jest to najbardziej realistyczne pokazanie wojny. Spokojnie, dalej będę je pisał, gdyż za długo nad nim pracowałem, żeby je teraz porzucić, ALE… postanowiłem również napisać coś, co przynajmniej moim skromnym zdaniem byłoby bardziej realistyczną wizją świata, w którym Trzecia Rzesza i jej sojusznicy wygrali Drugą Wojnę Światową. Mam nadzieję, że to opowiadanie również Wam się spodoba. Also, zaznaczam, że w żadnym stopniu nie pokrywa się ono z wcześniej wspomnianym opowiadaniem. Traktujcie je jako kolejną alternatywną historię. Jak się przyjmie, będzie kontynuowana. No, starczy ogłoszeń parafialnych. Miłej lektury!)

Minęło siedem lat odkąd zakończyła się Druga Wojna Światowa – najkrwawszy i najokrutniejszy konflikt, jaki widział ten świat. Siedem lat odkąd triumfująca nad Europą i Związkiem Radzieckim Trzecia Rzesza i Stany Zjednoczone Ameryki podpisały zawieszenie broni, które na dobre kończyło tą rzeźnię, która dla niektórych trwała w nieskończoność.

Niby przeciętny człowiek wiedział, że dojdzie do tego prędzej czy później, ale ślepo wierzył w szczęśliwe zakończenie. Od pogwałcającej Traktat Wersalski remilitaryzacji Nadrenii w 1936 roku po pomoc hiszpańskim nacjonalistom w wygraniu wojny domowej i bezkrwawym zaanektowaniu bądź rozbiorze takich państw jak Austria, Czechosłowacja, Grecja czy Jugosławia dwa lata później… nikt nie sądził, że to wszystko tak się skończy. Nikt też nie mógł uwierzyć, że reszta Europy pozwoli Hitlerowi na taką ekspansję. Niektórym jednak to imponowało jak na przykład Włochom, Węgrom i Rumunii, które weszły w sojusz z Rzeszą Hitlera czy Hiszpanii, Bułgarii oraz Turcji, które również były bliskie Hitlerowi, choć do sojuszu zwanego później „Osią” weszły znacznie później. Ten drugi kraj przyłączył się najwcześniej po tym jak proniemiecka junta militarna przejęła władzę i zmusiła cara Borysa Trzeciego do abdykacji, umieszczając generałą Christa Łukowa jako nową głowę państwa. Na przystąpienie do Osi pozostałych dwóch narodów Adolf Hitler musiał poczekać…

I wtedy właśnie nastał dzień 1 września 1939 roku, kiedy to Trzecia Rzesza dokonała inwazji na Polskę i rozpoczęła tym samym Drugą Wojnę Światową. Po jej pokonaniu kraj za krajem w Europie był podbijany równie efektywnie, gdzie potem tworzono ochotnicze dywizjony SS, które pomagały utrzymać porządek bądź w przypadku dywizjonów powstałych na wschodzie brały udział w agresji państw Osi na Związek Radziecki. Właśnie wtedy Grecja i Turcja pod nowymi rządami równie proniemieckimi co Bułgaria przystąpiły do sojuszu, a potem do wojny z państwem Józefa Stalina, które uważały za „wspólne zagrożenie”. Front wschodni nie różnił się zbytnio od tego, co widziano w Europie Zachodniej – niekończący się Blitzkrieg, który pochłaniał kolejne terytoria, w tym nie tylko Kijów, Baku, Sewastopol (nazwany później Theoderichschafen) czy samą Moskwę, ale także Leningrad i Stalingrad, które później nazwano kolejne Adolfsburgiem na cześć samego Fuhrera oraz Paulusburgiem w hołdzie dla generała niemieckiego Friedricha Paulusa, którego armia zdobyła owe miasto. Jednak nawet mimo schwytania i zabicia Józefa Stalina, oficjalnej kapitulacji ZSRR wiosną 1944 roku oraz wypchnięciu wroga aż za Ural, bolszewicy nie przestawali prowadzić wojny partyzanckiej, rządzeni przez szefa NKWD Ławrientija Berię. Jednak z pogarszającym się zdrowiem byłego egzekutora stalinowskich czystek nikt nie wie jak dalej potoczą się losy pozostałości kraju…

Zanim jednak to nastąpiło, był jeszcze jeden front. Podczas gdy hitlerowcy powoli przesuwali się w głąb Moskwy, trwały również walki w Afryce Północnej, gdzie połączone wojska niemiecko-włoskie pod dowództwem feldmarszałka Erwina Rommla dokonały inwazji na ziemie afrykańskie należące do Francji i Wielkiej Brytanii. Dzięki genialnemu zmysłowi taktycznemu młodego niemieckiego dowódcy alianci nie mieli szans w starciu z najeźdźcą. W 1943 roku generał Montgomery - naczelny dowódca wojsk alianckich w Afryce Północnej, podpisał akt kapitulacji przed samym „Lisem Pustyni” jak to podwładni zwykli nazywać Erwina. Państwa Osi podzieliły swoją zdobycz pomiędzy siebie, a zarządca ziem włoskich w Afryce Italo Balbo nabrał szacunku do hitlerowskich sojuszników. Było to niespodziewane, gdyż przez całą swoją kampanię polityczno-wojskową sprzeciwiał się temu sojuszowi. Mussolini był zadowolony z takiego obrotu spraw, gdyż Balbo przez swoje poglądy był dla niego… niewygodny.

Zaledwie parę miesięcy po pokonaniu komunistycznego kolosa, hitlerowcy podjęli się kolejnej próby podbicia Wielkiej Brytanii. Tym razem udanej, gdyż osłabiona walkami na Morzu Śródziemnym Royal Navy nie mogła po raz kolejny stawić czoła Kriegsmarine. W czerwcu 1944 roku miała miejsce Operacja Lew Morski – desant na Anglię sił Osi złożonych z wojsk niemieckich, włoskich, nielicznych hiszpańskich oraz kilku dywizji SS z podbitych krajów Europy Zachodniej. Po drugiej stronie zaś znajdowały się wojska alianckie, w skład których wchodzili Anglicy oraz wojska na uchodźctwie złożone z Polaków, Belgów, Holendrów i Norwegów wciąż lojalnych antyhitlerowskiemu rządowi.

A Stany Zjednoczone? Nie angażowały się nawet w najmniejszym stopniu w wojnę. Niczego nie zmieniły nawet wybory w 1940 roku, kiedy to populistyczny Demokrata Huey Long zamienił na stanowisku prezydenta Franklina Delano Roosevelta, którego przed trzecią kadencją powstrzymał pogarszający się stan zdrowia. Long starał się prowadzić politykę zgodną z Doktryną Monroe’a i nie mieszał się ani w wojnę ani w inne sprawy Europy, wychodząc zamiast tego z założenia „America First” i wcielał w życie swoje reformy, które miały zapewnić Amerykanom dostatek, a także upewnić się, że kraj już nigdy nie zostanie dotknięty kryzysem. Wszystko jednak zmienił zdradziecki atak Japończyków na Pearl Harbor, który miał miejsce 7 grudnia 1941 roku. Nawet znany z poglądów izolacjonistycznych wiceprezydent Joseph P. Kennedy Sr wzywał do wojny z Japończykami. Jednak ku zdziwieniu wszystkich, Trzecia Rzesza… nie wypowiedziała wojny Stanom, pomimo formalnego sojuszu Hitlera z cesarzem Hirohito. I tak oto Ameryka skupiła swoje działania na pomszczeniu Pearl Harbor, które zakończyły się zrzuceniem dwóch bomb atomowych na Hiroszimę i Nagasaki w 1945 roku. Przerażeni skalą zniszczeń Japończycy od razu podpisali deklarację bezwarunkowej kapitulacji. Szczególnie imponująco w tym konflikcie spisali się dwaj generałowie: głównodowodzący wojskami USA na Pacyfiku Douglas MacArthur, który osobiście odbierał kapitulację cesarza Japonii oraz Geroge Patton, który został wysłany do Chin Czang Kaj-szeka, żeby odeprzeć tamtejszą inwazję Japonii co nie tylko zrobił podręcznikowo, ale także przegonił żołnierzy cesarza z Mandżurii oraz Korei z powrotem do Kraju Kwitnącej Wiśni. Przed tym jednak zdarzyło się coś, czego nikt się nie spodziewał: pomimo braku stanu wojny pomiędzy Ameryką a Trzecią Rzeszą, to pierwsze państwo wysłało armię amerykańskich ochotników pod wodzą generała Dwighta Eisenhowera, która miała pomóc odeprzeć państwa Osi i zapobiec podbojowi kraju, który był dla Stanów cennym sojusznikiem. Kiedy jednak najeźdźcy wśród ofiar znaleźli żołnierzy z kraju leżącego za oceanem, rozwścieczony Hitler wypowiedział wojnę Ameryce. Nie wiedział jednak, że tego starcia żadna ze stron nie wygra. Po przegonieniu niedobitków wojsk Aliantów z Anglii i jej ostatecznej kapitulacji, walki pomiędzy dwoma mocarstwami toczyły się wyłącznie na Oceanie Atlantyckim zarówno w wodzie jak i w powietrzu. Mimo wszystko, żadna ze stron nie poczyniła żadnych postępów w konflikcie, a straty jednych dorównywały drugim niczym te podczas walk na Iwo Jimie i Okinawie.

Na początku wiosny 1945 roku zarówno Huey Long jak i Adolf Hitler zdali sobie sprawę, że jeden kraj nie zdoła podbić drugiego i vice versa. I wtedy właśnie oba państwa zdecydowały się podpisać zawieszenie broni w Hadze, który zakładał dosłowną okupację Europy przez Trzecią Rzeszę oraz Japonii przez Amerykę. Jedna i druga strona ogłosiła się zwycięzcą tego konfliktu. Hitlerowcy z tej okazji zrealizowali jeden z najbardziej ambitnych projektów architektonicznych w historii: całkowicie przebudowali swoją stolicę i nazwali ją Germanią od nazwy planu, który zakładał ową przebudowę. Choć plan nie został jeszcze zrealizowany w stu procentach, zaprojektowana przez Alberta Speera stolica nowej „Tysiącletniej Rzeszy”, jak ją nazwał sam Fuhrer, stała się pokazówką nazistów, a także obiektem podziwu i zazdrości innych krajów. Amerykanie zaś pod wodzą nowego prezydenta Josepha Kennedy’ego skupili się na odbudowie gospodarki po wojnie, zawiązaniu sojuszu z państwami nieskażonymi nazizmem, którego nazwano Układem Waszyngtońskim, który za zadanie miał zapobiegać podobnym konfliktom, w tym stłumieniem komunistycznej rewolucji Kim Ir Sena na terenie Korei, a także zatrzymaniu rozprzestrzeniania się wpływów Trzeciej Rzeszy i jej sojuszników w krajach na całym świecie jak choćby narastający niepokój w Związku Południowej Afryki - kraju, który jest ostatnim bastionem demokracji na Czarnym Kontynencie. Wszyscy zastanawiają się czy Kennedy uzyska reelekcję, co nie jest takie oczywiste, kiedy po drugiej stronie barykady z ramienia Partii Republikańskiej kandyduje sam Douglas MacArthur. Chiny z kolei próbowały pozostać neutralne wobec reszty świata oraz tego, co się na nim dzieje i poświęciły się odbudowie kraju po wojnie z Japonią oraz ostatecznym zlikwidowaniu zwolenników Mao Zedonga, niedobitych podczas wojny domowej. Wielu ekspertów jednak twierdzi, że to tylko kwestia czasu zanim państwo Czang Kaj-szeka zacznie stawiać własne kroki na arenie międzynarodowej.

Teraz jest rok 1952. Pomimo zakończenia wojny, sytuacja na świecie wciąż nie należy do najspokojniejszej. Trzecia Rzesza, Stany Zjednoczone i Chiny wciąż walczą o wpływy i dominację na świecie, nawet pomimo pokoju i cały czas zmagają się ze swoimi problemami. Czas pokaże jaką przyszłość napiszą te trzy mocarstwa…