OBRAZ [XIII] Mona Lisa wg Leonardo da Vinci

Powiedz mi jak to jest, że wciąż patrzę na ciebie i napatrzeć się nie mogę? Jak to możliwe, że rzuciłaś mnie na kolana i ja wciąż trwam w tej pozycji? Co ty masz w sobie takiego, że nie mogę o tobie zapomnieć?

Piękna i tajemnicza. Jesteś dla mnie wielką zagadką. Jesteś niewytłumaczalnym zjawiskiem. Jesteś nieodgadniona i w żaden sposób nie wytłumaczalna. Jesteś... nawet nie wiem kim jesteś, chociaż nazwano cię już dawno. Nie wiem tylko, czy zgodnie z prawdą.

Dla wielu jesteś Mona Lisą, Giocondą. Dla mnie właściwie też, ale równie dobrze możesz być Izabelą Aragońską, Beatrice d’Este lub Costanzą d'Avalos. Zresztą... to nie jest takie ważne.

Siedzisz na balkonie. Twoje ciało ustawione jest pod kątem, ale twarz zwrócona w moją stronę. Ubrałaś się w skromną szatę. Nawet bardzo skromną. Nie można odgadnąć twojej pozycji społecznej, majątkowej czy dworskiej. Nie ma to jednak dla mnie znaczenia.

Za tobą znajduje się wysoki mur, a dalej melancholijny krajobraz pocięty z zygzakowatymi liniami ścieżek i wijących się potoków. To bardzo ciekawe tło, bo po lewej stronie jest inne niż po prawej. Zupełnie tak jakby nie stanowiły jednej całości. Jakby granica między nimi przebiegała dokładnie za tobą. Po obu twych stronach znajdują się fragmenty kolumn.

Obraz na który patrzę ogólnie jest niezwykły. Twoja postać jest jakby namalowana, ale z zupełnie innej perspektywy niż krajobraz. Ty jesteś w perspektywie centralnej, a tło z lotu ptaka.

Ale to jeszcze nic. Twój uśmiech...

Twój uśmiech staje się wyraźniejszy, gdy patrzę ci prosto w oczy. Gdy jednak odwrócę wzrok, na przykład na twoje usta, on wydaje się znikać. Jak to jest możliwe, to wiesz tylko ty. No i oczywiście On. Ten, który cię uwiecznił.