Poprzednie części: Operacja część pierwsza z planowanych dwóch

Operacja część trzecia z planowanych trzech

- Wie pan, trzymam ją tutaj, żeby kusiła moich pacjentów swoim pięknem. – Na te słowa zesztywniałem. Czy on wiedział? I co miał na myśli?

- Naprawdę? – zapytałem po chwili przedłużającej się ciszy.

- Och, tak. Nawet nie zdaje pan sobie sprawy, jak wielu dało się już złapać w jej sidła. Zauważył pan jej tik? – Potwierdziłem kiwnięciem głową. – Zawsze przypominał mi gadzi, zdradziecki język węża. Wie pan, tego z Genesis.

- Cóż… może przywoływać takie skojarzenia… - powiedziałem, czując coraz większą niepewność w moim głosie.

- No ale, my tutaj rozmawiamy, a inni pacjenci też czekają. Zobaczmy na pańskie akta.

Wziął z biurka teczkę opatrzoną na okładce moim nazwiskiem. Przez chwilę siedział w bezruchu, wędrując wzrokiem po kartkach, które dla moich oczu były tajemnicą, kiedy w końcu odezwał się:

- Cóż, chyba wszystko jest w porządku. Wprawdzie i pan dał się ponieść wdziękom Leni, a podczas swojego życia upadł pan kilkukrotnie, ale nie znalazłem w aktach nic, co miałoby przeszkodzić w przejściu na drugą stronę.

- Przepraszam bardzo… o jakim przejściu na drugą stronę doktor mówi? Słyszę o nim dzisiaj już drugi raz i nadal nie wiem, o co chodzi.

- Spokojnie. To nie oznacza nic więcej, jak tylko prosty zabieg.

- Zabieg? Ale przecież mówił pan, że wszystko w porządku.

- W porządku, żeby przejść na drugą stronę, w czym ma pomóc zabieg.

- Chyba… chyba rozumiem.

- Świetnie. Proszę przejść do pomieszczenia naprzeciwko tego gabinetu. Tam, na wieszaku, znajduje się strój operacyjny, proszę się przebrać. Sam dołączę do pana za kilka minut. – Skinąłem głową, po raz kolejny dzisiaj, podziękowałem i poszedłem do wskazanego pomieszczenia.

Panował w nim półmrok, a jedynymi źródłami światła były świece rozmieszczone wzdłuż ścian i wiszące na świecznikach przymocowanych do sufitu. Po lewej stronie od wejścia znajdował się wieszak, o którym mówił doktor. Na nim z kolei znajdował się idealnie wyprasowany, czarny garnitur. Przez moment, przez mój umysł przeszedł dreszcz niepokoju, ale szybko zniknął, a ja sam przebrałem się w polecony strój. Pasował, jakby był szyty na mnie.

Kiedy stałem już ubrany i przygotowany do operacji, do pomieszczenia wszedł doktor Śmierć. Na twarzy nie miał maseczki, a jego oczu nie przykrywały grube szkła. Wydał się nienaturalnie chudy i blady, jednak nie mogłem dokładnie dostrzec jego rysów ze względu na słabe oświetlenie.

- Świetnie. Wygląda pan doskonale, teraz proszę położyć się na stole operacyjnym.

Na środku pomieszczenia, w którym się znajdowaliśmy, stał kamienny stół, a na nim czarna, lśniąca trumna. Zawahałem się, co nie umknęło uwadze lekarza.

- Wiem, że wygląda jak trumna, ale proszę się nie martwić. Wszystko jest w najlepszym porządku, właśnie tak ma to wyglądać. Każdy człowiek w końcu tutaj trafia i przechodzi ten zabieg, więc proszę o spokój. Jestem bardzo doświadczonym lekarzem.

- Dobrze – odpowiedziałem, uspokajając się nieco. Poczułem, jak kładzie mi rękę na ramieniu i dodając tym otuchy, popycha lekko w kierunku stołu operacyjnego.

Trumna była kolejną rzeczą jakby zrobioną na zamówienie, specjalnie dla mnie. Zmieściłem się do niej i miałem jeszcze nieco miejsca, zarówno na wysokość jak i na szerokość. Właściwie, szczerze powiedziawszy, było to całkiem wygodne miejsce, zaopatrzone w miękkie obicie przypominało raczej wygodne łoże, a nie surową, zimną trumnę.

Doktor Śmierć podszedł do mnie i podłożył pod moją głowę poduszkę, mówiąc:

- Teraz powinno być wygodniej. Może być?

- Jak najbardziej - odpowiedziałem. Wtedy zobaczyłem jego twarz. A właściwie jej brak. Spoglądała na mnie goła czaszka, uśmiechając się, jednak nie szyderczo a serdecznie.

- To dobrze. Wszystko jest w porządku – powiedział po raz kolejny. – Proszę zapleść ręce na brzuchu, o tak – dodał, układając moje ręce w grobowej pozie. – Świetnie, doskonale. Zaraz zaczniemy zabieg.

Odwrócił się i na moment zniknął w ciemnościach pokoju. Kiedy wracał, słyszałem szuranie czegoś o ziemię. To była kosa. ,,Śmierć nie jest taka straszna” – pomyślałem, zakładając, że spotkała mnie właśnie ona.

- A narkoza? – zapytałem jeszcze stojącego obok doktora.

- Nie będzie potrzebna. To nie jest bolesny zabieg, proszę się nie bać. A teraz zamykamy oczy – zarządził, a ja zrobiłem, o co prosił. – Położę teraz panu na oczach chusteczkę. Zawsze zasłaniam oczy moim pacjentom. Kiedyś używałem do tego miedzianych monet, ale to wyszło z mody dawno temu, dlatego zacząłem używać chusteczek.

- Rozumiem – odparłem. Mój głos musiał zadrżeć, bo poczułem jego kościstą rękę na moim ramieniu.

- Odwagi, przyjacielu – rzekł. - Bać się śmierci, o szlachetni, jest tym samym, co mieć się za mądrego nim nie będąc; gdyż jest to mniemać, że się wie to, czego się nie wie. Nikt nie wie, czy śmierć nie okaże się największym błogosławieństwem dla ludzkiej istoty, a jednak ludzie boją się jej, jak gdyby posiadali niezbitą pewność, że jest największym z nieszczęść.

- Ładne. Kogo to?

- Sokratesa, powiedział mi wiele lat temu. A teraz już ciii… - uciszył mnie jak dziecko. Tak też poczułem się, gdy usłyszałem świst powietrza nad swoją głową.

Tekst jest prozatorskim nawiązaniem do wiersza ,,Doktor Śmierć", który możecie znaleźć na moim koncie. :)

Komentarze (58)

Neurotyk 21.02.2016

Świst powietrza i wieko trumny zamknięte. Zabrakło mi tej pielęgniarki w środku z Tobą, pardon, z bohaterem Twojej opowieści :) Hmm, niestety nie podzielam zdania Pana Sokratesa nt. źródła obaw przed śmiercią. Moim skromnym zdaniem, to nie przeświadczenie ludzi, że śmierć to coś strasznego, że oni mniemają, iż wiedzą czym jest śmierć, powoduje strach, ale przeświadczenie, że kompletnie się nie wie czym jest śmierć, a więc to obawa przed niewiedzą, a nie wiedzą. PS No i ta pielęgniarka mogła jednak pokazać cycki na koniec:)

Operacja część trzecia z planowanych trzech

Komentarze (58)

Napisz komentarz