Park dziateczek

Odgłosy gwałconych kobiet, rozdzierające krzyki mordowanych pijaków, płacz wykrwawiających się kochasiów. Krew przelewała się tam mocno, tak łatwo.

Dzieci spacerowały szarą aleją, trzymając w dłoniach pomarańczowe lizaki. Mijały rówieśników wracających ze spaceru. Wszystko kręciło się jak na najlepszej przejażdżce na karuzeli. Wszystko trwało jak najdłużej jakby bez końca. Gdzieś w zaroślach ciche szepty wymyślonych przyjaciół skandowały za cukierkową alternatywą życia. Przecież czas już nie groził, nie karał nieudaczników, pozwalał na więcej niż kiedykolwiek. To było dawno, działo się w parku. Gdy wiosna na odchodne dobijała dopiero co wyklute pisklaki. Zostawiała krwawy ślad i znacząc nim swą drogę, odchodziła w niebyt. Wtedy dzieci samotnie spacerowały po zielonym parku, bez rodziców. Rozmawiały ze sobą, sprzeczały się o niedojedzone lizaki leżące grzecznie na ławkach. Chowały się w cieniu przed palącym słońcem — jedynym dozorcą. Kleiste musy owocowe rozbełtane na betonowych kostkach alejek, które w mroku wierzbowych cieni staczały się bez ratunku. Tak jakby cudowne życie. Bez tych wszystkich utrapień. Już nie było kłótni. Nie było mordowania się nawzajem na młodych pochłaniających te obrazy oczach. Krzyki, popychanie, znieważanie. Filary tamtych czasów, niegdyś nieodzowny element spajający świat, teraz zwykłe badziewia. Dawno pochłonęły je ich własne piece.

''Stoliczku, co dzisiaj zjemy?'' - rozniósł się głos. Mały stolik stał pod trzema wiekowymi wierzbami. Był pusty, nienakryty.

Jedynie dwie małe dłonie gładził jego powierzchnię, oczekując na cud. Głód zaczął wdzierać się do myśli. Śrubował wszystkie marzenia, niszczył je, zamieniając w jedno, określone pragnienie — kromkę chleba. Blada twarzyczka uniosła wzrok ku niebu. Błękitne sklepienie poprzypomina jej, że kiedyś miała wszystko, co trzeba. Nie miała tylko tego, co chciała mieć w danej chwili. Ale nie rozumiała tego w ten sposób. Dla niej było ważne, że codziennie rano, na jej ulubionym talerzu czekało jedzenie. Nie byle jakie. Żadna czerstwa kromka chleba albo kawałek zerwanej w pośpiechu zieleniny. A przecież zdarzało się, że szary świat, mętna woda, w której tonęły marzenia o pięknej przyszłości, ślepnął na kilka dni. I właśnie te był najlepszymi w jej życiu.

Siedziała spokojnie pod jedną z wierzb. Wczoraj był je dzień. Park znowu wrzał, znowu słychać było śmiech i radość przelewała się w złotych pucharach. Kolejne wyroki, kolejna śmierć. Nie jedna, dwie. Krwi, nie przelano. Kiedy się obudziła, już ich nie było. Wybiegła z domu. Wiedziała jak trafić do parku. Oni już wisieli. Na dwóch wierzbach. Para dyndających kukiełek w pidżamach. Ta siła, mówiono o niej ''fajne szczęście'', bo wiedzieli, że było dobre i fajne. Kolejna zbłąkana duszyczka trafiła na zawsze do parku reszty dziateczek. Razem żyć, śmiać się, sprzeczać. Pomarańczowe lizaki w prezencie za to, że jest. Nie za dobry uczynek ani żadną pomoc. Po prostu. Pojawiały się pod ławkami w foliowych opakowaniach codziennie.

Teraz mogła tylko siedzieć pod tymi wierzbami. Ten pusty stolik nigdy miał się nie zapełnić. Ona wiedziała o tym i ta mała stojącą przy stoliku też. Trzynaście lat przygotowywała się na jeden dzień osądu. Zyskała wolność. Karuzela dalej się kręciła. Melodia następnego dnia wybrzmiewała zewsząd. A jej rodzice wysieli. Wysieli, bo zasłużyli, bo nie raz widziała krew na ścianie, nie raz płakała. Oni wisieli za karę, ona ich oglądała w nagrodę.