Pasażer z restauracyjnego I

Kiedy drzwi pociągu zamknięto za ostatnimi pasażerami, w powietrzu można było wyraźnie wyczuć ulgę, która pojawiła się wraz z umknięciem przed mrozem panującym na zewnątrz. Dygocące usta powoli zaczęły chłonąć wewnętrze ciepło, a skulone postawy nabierały prostych kształtów. Wszyscy chcieli jak najszybciej udać się do własnych przedziałów, zostawić bagaże i spotkać się na ciepłym posiłku.

Społeczność, która będzie miała przyjemność poznać się podczas podróży, stanowiła ciekawą zbieraninę różnych osobliwości. Różnice te były czasami wręcz kontrastowe, bowiem, dla przykładu, złodziej zasiądzie do stołu z bogaczem. Ach, gdyby tylko wiedzieli!

Kiedy pasażerowie zgromadzili się w wagonie restauracyjnym, początkowo w ogóle nie wymieniali się spojrzeniami. Ich wzrok wbijał się raczej w czekających kelnerów, leżące sztućce i szklanki. Kilku osobom jednocześnie do głowy przyszła myśl, iż oznaką kultury będzie uprzednie przywitanie się z gośćmi, zanim przystąpią do kolacji. Brakło im jednak…odwagi!

– Dobry wieczór, państwu – postanowił przywitać się najstarszy z pasażerów, całkowicie osiwiały ale wciąż postawny, barczysty mężczyzna. Jego głos brzmiał tak, jakby przez ostatnie pięćdziesiąt lat wypalał dwie paczki papierosów dziennie. Niski i charczący wywołał wręcz lęk wśród niektórych.

– Dobry wieczór, dobry wieczór – odparła cieniutkim głosem dama, na oko dekadę młodsza od starca, odziana w długie i gęste futro. Jej wzrok, równie zimny jak mężczyzny, zaczął teraz przeskakiwać z twarzy na twarz.

Kolejne głosy dołączały się do tej wymiany przywitań. W końcu ktoś dodał:

– Byle podróż minęła nam spokojnie. A tymczasem, jedzmy w końcu, bo jestem niewyobrażalnie głodny!

Pozostali chętnie zgodzili się na tę propozycję. Zaczęto przynosić kolejne dania: zupę krem z dyni, pieczoną gęś oraz sernik z malinami. Kieliszki zapełniano zaś czerwonym winem.

–Za udaną podróż!

–Za udaną!

Wkrótce wagon wypełnił przyjemny gwar. Nieznajomi się zapoznawali, dyskusje toczyły się na różne tematy. Widocznie wino wystarczyło by rozwiązać niektóre języki. Rozmawiano najczęściej o celu podróży, zawodzie i rodzinie. W gruncie rzeczy, kilkudniowa jazda pociągiem bez otwierania ust mogła stać się rzeczywistą udręką. Toteż w istocie lepiej prezentowała się wizja nawiązania nowych znajomości.

Pewna otyła Austriaczka, która podawała się za daleką krewną monarchini brytyjskiej, powiedziała półszeptem do wąsatego biznesmena:

–Niech pan spojrzy za mnie. Tylko dyskretnie, na Boga! No, widzi pan? To dopiero ciekawe… Siedzi tam tak od początku, znaczy się, przed wszystkimi był. Wiem, bo jak ja tu weszłam, to on urzędował w tym samym miejscu, nawet kelnerów nie widziałam. Słowem się nie odezwał, nie przywitał, nic. Za każdym razem jak na niego spojrzę, to zdaje mi się że patrzy mi się w oczy.

Wąsacz odniósł to samo wrażenie. Za Austriaczką, dojrzał elegancko ubranego, młodego mężczyznę, który samotnie siedział przy stoliku. Towarzyszył mu jedynie niewielki notatnik i długopis, a także lampka wina. Jego talerz był całkiem czysty.