Pewien ksiądz szukał SŁOWA, na początku było SŁOWO.

Pewien ksiądz szukał SŁOWA, co w sercach naszych zagości,

By w duszy wiernych wzbudzić pokój, miłość i odrobinę radości.

Wędrował przez życie, w modlitwie wiecznie zatopiony,

Szukając prawdy, a miał przy tym relikwiarz bogato ozdobiony.

Na początku było SŁOWO, tak mówi starożytne Pismo Święte,

Słowo, co świat stworzyło, w miłości jakże niepojętej.

W nim była światłość, co mrok zakamarków duszy rozprasza,

I życie wieczne, wspanialsze od ziemskiej stajni Augiasza.

Ksiądz ten w pokorze, przed ołtarzem zawsze klękał,

W ciszy kościoła, do Pana Boga strudzony cichutko jęczał.

SŁOWO Boże w sercu swym stale z dumą nosił,

I wiarę i nadzieję w ludzkie serca dzięki temu wnosił.

W SŁOWIE znalazł siłę, teraz nic go nie zaboli,

I miłość, co wszelkie cierpienia nasze koi.

W nim odnalazł drogę, co do nieba wszystkich prowadzi,

I prawdę, co w sercu majątek w królestwie Bożym gromadzi.

Niech SŁOWO Boże w nas wszystkich na wieki zagości,

Byśmy w miłości i wierze trwali wtedy w wieczności.

Niech każdy z nas, jak ten ksiądz będzie pokorny,

SŁOWO Boże w sercu swym nosi, niezmienny i wierny.