pospółka kobieta z miseczką

w nieprzewidywalny czerwiec

przy drugim spotkaniu powiedziałem

że jeżeli nie zechce zostać moją żoną

co godzinę mam pociąg powrotny

wsiadłem w poranny po słowie

na ścieżce z pokruszonych skał

z początkiem opływania w życie

kiedy wróciłem po raz ostatni

niedojedzony w szpitalu czekała

głębsza niż oczekiwanie na deszcz

bliższa trudnej powtarzalnej prawdy

i zapłakała miłością urywaną

jak jedyny ważny bilet

Następne części: Pospółka Pospółka, sedno obiecane

Komentarze (7)

Maurycy Lesniewski 07.07.2021

Są uczucia to pewne.
Czy można by to było napisać lepiej? Chyba nie technika jest tu ważna.
Bo czy życie dałoby się przeżyć lepiej, inaczej?

Trzy Cztery 07.07.2021

Piękny wiersz, i pięknie, że o tym piszesz.
"Na ścieżce z pokruszonych skał" - to pewnie na ścieżce z wysypanym tłuczniem, czyli na torze.

JamCi 07.07.2021

No. Ładnie. Aż by się chciało mieć żonę, jak tak piszesz. Bo wychodzi, że warto. Jeszcze jak.

Grain 07.07.2021

Wczoraj z wróciła z grzecznościowego objazdu rodziny, mówię żaba nogi coś ci wybujały poza biodra na diecie u mamy

Nuria 07.07.2021

Dla mnie SUPER. 5 !

Tjeri 07.07.2021

Jeśli nie chce mi się analizować słów, przekładać i poprawiać (choć wiem, że gdzieniegdzie bym wygładziła), bo po prostu widzę tu miłość....znaczy, że wszystko jest ja swoim miejscu.

dygresja 07.07.2021

W tym wierszu jest to, czego w Twoich innych, czasem bez powodzenia, szukam- czyste emocje. A ich czytelność naprawdę
nie jest wadą...

pospółka kobieta z miseczką

Komentarze (7)

Napisz komentarz