Smurf Nihiluś w Eldorado Patelniarzy, rozdział 2: Requiem aeternam dona eis albo wpierdol

Do odsłuchu: https://youtu.be/0btr-YWk1sk

__________________________________________________________________

Biegliśmy Fąfiszonowi na pomoc na złamanie karku, bo coś najwyraźniej

poszło bardzo niezgodnie z planem. Pietrek fantazyjnym kopniakiem

z półobrotu zdjął łeb strażnikowi Piekła. Trafił idealnie w jabłko Adama,

trafił z takim impetem, że Szatanowi odechciało się dilować renetą w Raju.

Ale Pietrek nie wyszedł z tego kombatu bez szwanku - jego zęby posypały się

tak gęsto, że aż się na nich poślizgnąłem, próbując złapać równowagę już

na schodach, po wykonaniu salta ze śrubą. Utrzymywałem się dużym palcem

lewej stopy na krzesającym iskry prawym górnym kle. Głos dławiącego się

okruchami trzonowców Pietrka ucichł w górze błyskawicznie. Złamałem obie ręce

w kilku miejscach przy próbie wyhamowania na jakimś pocisku, który ktoś

wystrzelił w moją stronę z dołu. Gdy z mroku wyłonił się kontur tego, który strzelał,

rzuciłem się z wrzaskiem w drogę powrotną – uznałem, że przy świetle dziennym

mam większe szanse na zarejestrowanie ruchu napastnika albo chociaż przeżycie.

Monstrum było tak szybkie, że zrozumiałem w końcu, co złamało mi ręce,

i że to nie był pocisk. Dzięki kolejnemu nieodżałowanej pamięci wcieleniu Pietrka,

który z ofiarnością Matki Polki nadział się na róg agresora (chyba wtedy

dotarło do mnie, że Pietrek od eksploracji Piekła jest najprawdopodobniej

uzależniony bardziej niż ja od lodów) udało mi się w końcu minąć bramę.

Był tuż za mną, wymachując zwłokami Pietrka, które mimo przebycia

znaczniejszego dystansu wciąż znajdowały się na jego rogu tak, jakby to miało

wywrzeć na mnie jakiekolwiek wrażenie. Dopiero po chwili dotarło do mnie,

że gad jest w stanie wysysać energię ze zwłok i potrząsa nimi w biegu

po to, żeby zsynchronizować fale energii pobieranej z pobierającą.

Miałem być może jakieś szanse w pełnym zwarciu, ale wolałem nie ryzykować -

- przecież tam na dole Fąfiszon zmagał się najprawdopobniej z jakąś szajką

zamaszystych wiksiarzy typu zaawansowany Wiksapol.

-Requiem aeternam dona eis* albo wpierdol! - rzuciłem, ciesząc się

w gruncie rzeczy faktem, że mogę wreszcie na kimś wypróbować nowe zaklęcie.

Zadziałało. Potwór wściekł się do tego stopnia, że kiedy rozrywał mnie

na strzępy, zdążyłem zobaczyć jak w tym samym momencie jego oczy

literalnie wystrzeliwują z orbit. Wierzyłem, że w konfrontacji ze ślepym moje

szanse znacznie wzrosły, ale mój na szybko sklecony plan nie przewidywał

ponownej, rychłej schadzki z bestią.

Rzucenie mojego nowego czaru zostało zakwalifikowane przez jakiegoś trefnisia

jako samobójstwo, w związku z czym odrodziłem się w drugim kręgu Piekła,

a nie tak jak przewidywałem, w pierwszym. Nie miało to jednak większego znaczenia.

Postanowiłem ruszyć w dół, w stronę Fąfiszona, wierząc, że obecność ślepego monstrum

na Powierzchni nie stanie się fundamentem, na którym jakiś niszowy wirtuoz debilizmu

zdoła postawić nowe opadu szczęki godne imperium.

Co tu dużo gadać - lubiłem Fąfiszona zdecydowanie bardziej niż Powierzchnię

i nawet trochę bardziej niż lody.

________________________________

*Wieczny odpoczynek racz im dać