Rozmowy z Nickim akt 1 scena 2 (2006)

(kurtyna)

( z lewej szafa, na środku krzesło, z prawej stół, na stole po turecku siedzi Nickt

pod stołem na brzuchu leży Baron )

Nickt:

czasami zastanawia mnie

czemu

Baron:

bardzo ciekawe, wręcz nudystyczne rozmyślania

wywlekają wiele zagadnień, przykładowo czemu to krzesło stoi

Nickt:

a czemu miałoby nie stać? to trochę tak jak ze wszystkim.

czemu jest bardzo dobrym początkiem

Baron:

czemu się nad tym zastanawiasz

Nickt:

czemu nie?

to smutne ile rzeczy ludzie biorą za oczywistość. kto wymyślił czemu?

bo czemu wymyślił to oczywiste

Baron:

po prostu chciał zapytać czemu

Nickt: ( zeskakuje ze stołu i wyciąga Barona za nogi spod niego )

prawdę mówiąc, chciałem cię o coś zapytać

Baron: ( wstaje i staje za Nickim )

wiem

wiedziałem o tym już zanim o tym wiedziałem. to chyba podświadome

Nickt:

to tak jak z tym, że szafa jest, a gdyby szafy nie było, to wiedzielibyśmy, że szafa być powinna

Baron:

to oczywiste

domyślam się, że chciałeś mnie o coś zapytać, ale boisz się poznać odpowiedzi

czemu

Nickt:

bo nie zawsze odpowiedź jest lepsza od niewiedzy

Baron:

odpowiedź nie zawsze jest tą, która nas satysfakcjonuje

Nickt:

bo pytając znamy jakąś odpowiedź, ale nie wiemy czy jest ona właściwa

Baron:

bo odpowiedzi są bardzo różne. wszystko jest względne, a względność najbardziej

Nickt:

tego nie wie nikt, nie każdy rozumie

Baron:

bo każdy jest różnie różny i inny inaczej od innych

podobieństwo jest tylko podobieństwem, zazwyczaj jego brakiem wykluczamy te nudne wady

jakimi są idealność i brak indywidualności

czemu

Nickt:

bo to co jest takie samo jak coś innego jest nudne jak oglądanie w kółko jednej czystej kartki

Baron:

bo jedna czysta kartka jest całym zeszytem czystych kartek, a cały zeszyt czystych kartek jest nudny, a twoje pytanie

( siada na krześle )

Nickt: ( staje za Baronem odwrócony do niego plecami )

moje pytanie jest proste, a odpowiedź już nie

Baron:

zazwyczaj tak jest z pytaniami, a czemu to oczywiste

Nickt: ( podchodzi do szafy i opiera się o nią plecami )

tak. więc chciałem zapytać

Baron:

czemu nasz świat składa się z niesamowitej przestrzeni pełnej luster, które zwiększają jeszcze bardziej tą niesamowitą przestrzeń

Nickt:

tak. chciałem się zapytać

Baron:

czemu w tym świecie jest miejsce tylko dla jednego Ja mimo wielu jego odbić

Nickt:

tak. i gdzie jest to właściwe Ja i jak je rozpoznać wśród tak wielu idealnych odbić

Baron: ( wstaje, otwiera szafę i wpycha Nickogo do środka

zamyka szafę i po chwili otwiera ją )

Nickt:

(wybiega z szafy i siada na krześle)

co widziałeś

Nickt:

nic, było ciemno

Baron:

co słyszałeś

Nickt:

nic, było cicho

Baron:

a co czułeś

Nickt:

samotność, byłem sam

Baron:

czemu

Nickt:

bo zamknąłeś mnie w szafie samego

Baron:

tak

(wychodzi za szafę)

Nickt:

(wstaje z krzesła)

tak

(wychodzi za szafę)

(kurtyna)