Shollie – rozdział drugi

– Dzień dobry. – Chłodny głos wybudził Shiro ze snu.

– Dzień dobry – powiedział chłopak, starając się oprzytomnieć. Po chwili wszystko mu się przypomniało: był w szpitalu, nieznajoma wpadła na niego i przewracając się, uderzyła głową o beton. – Co z nią?

– Kiedy się uderzyła, powstał krwotok. Musiała przejść operację, aby nie powstał krwiak. Na szczęście już wszystko w porządku. A, i wie pan… nie powinienem panu tego mówić, ale jest pan z rodu Tanaka, więc muszę, miałbym tylko małą prośbę… Proszę nikomu nie mówić tego, co pan tu usłyszał, obowiązuje mnie tajemnica lekarska.

– Oczywiście, nikomu nie powiem. Mógłbym się z nią zobaczyć?

– Tak, ale niech się nie przemęcza. – Lekarz otworzył drzwi sali, w której znajdowała się kobieta. – Zostawię państwa samych – powiedział, wychodząc z sali.

– Dzień dobry, jak się pani czuje? – Chłopak pokierował się do łóżka dziewczyny i usiadł na stołeczku.

– Jest dużo lepiej. Dziękuję… Gdyby nie pan, nie wiem, co by się ze mną stało.

– Chyba każdy zrobiłby na moim miejscu to samo – zaśmiał się. – Jestem Shiro.

– Yuki. – Uśmiechnęła się. Dla Japonki wiele znaczyło, że ktoś chce ją poznać, w końcu była samotna od tylu lat, od czasu, kiedy matka wyrzuciła ją z domu, za sprzeciw wobec rządów rodu Tanaka. To i tak była łagodna kara, jeśliby ktoś z tej rodziny się o tym dowiedział… Wymordowałby wszystkich krewnych kobiety.

Uśmiech natychmiast zszedł z twarzy Yuki.

– Wszystko dobrze? Wyglądasz na zmartwioną – powiedział Shiro.

– Nie nie, wszystko w porządku – odpowiedziała.

Shiro wyciągnął telefon, żeby sprawdzić godzinę,

– Już dziewiąta! Będę miał kłopoty… – zawołał. – Muszę iść, wpadnę jutro. – Pomachał ręką na pożegnanie i wyszedł z sali. Yuki uśmiechnęła się. Czuła, że poznała kogoś wyjątkowego.

***

– GDZIEŚ BYŁEŚ?! MASZ POJĘCIE, JAKĄ MOŻESZ SPROWADZAĆ HAŃBĘ NA NASZ RÓD?! PRZYSZŁY SHOGUN NIE MOŻE SIĘ TAK ZACHOWYWAĆ! – Od progu Shiro powitała wielka sympatia domowników w stosunku do niego.

– Ta rodzina jest już tak zhańbiona, że bardziej się nie da… – Wzruszył ramionami.

– JAK ŚMIESZ?! – Matka wymierzyła mu siarczysty policzek. – CO TY SOBIE W OGÓLE WYOBRAŻASZ?!

– To nie jego wina. – Nagle w drzwiach pojawiła się młodsza siostra chłopaka, szesnastoletnia Mei. Odgarnęła wychodzący z luźno związanego kucyka kosmyk włosów i rzuciła matce wojujące spojrzenie. – Przemoc nigdy nie rozwiąże problemu. Co najwyżej może go osłabić, ale nie na długo. Tylko stłumi ofiarę, sprawiając, że będzie bała się sprzeciwić. – Jej błękitne oczy załzawiły.– Dziękujemy za zgotowanie nam takiego losu! Przyszły Shogun i cesarzowa Japonii! Tylko tytuły się dla was liczą! A pomyśleliście kiedyś o nas jak o ludziach?!

– Dość – spokojnie powiedział ojciec. Chłopak nawet nie zauważył, że był z nimi w pomieszczeniu. – Mei, do pokoju, zajmę się tobą później. Shiro, idziesz ze mną.

Złapał chłopaka za barki i siłą pociągnął za sobą, nie dając mu szans na ucieczkę. „Weszli” na schody. Młody Tanaka poczuł gulę w gardle. Schody te prowadziły bowiem do sali tortur. Mieścił się on w lochach, sześć metrów pod ziemią. Był wygłuszony, aby krzyki ofiar nie było słychać ponad powierzchnię. Shiro nienawidził tam przebywać, wydawało mu się, że każda osoba, która zmarła w owym pomieszczeniu, pozostawiła po sobie pernamentny ślad, skrawek umęczonej duszy.

Chłopak nawet nie zauważył, kiedy został rzucony na kolana w zimnej, ohydnej sali. Ojciec zamknął ją na klucz, który schował do tylnej kieszeni swoich jeansów, toteż Shiro nie miał szans na ucieczkę. W duchu pogodził się już ze swoim losem. Zauważył, jak ojciec z sadystycznym uśmieszkiem wymalowanym na bladej twarzy, z której kolorem kontrastowały czarne oczy i równie smoliste włosy, wyciąga z małej gablotki sztylet. Nagle z zaskoczenia wbił sztylet w prawe udo Shiro, przejeżdżając nożem aż do kolana. Przytrzymał jeszcze chwilę sztylet w nodze chłopaka. Wyraźnie napawał się tą chwilą. Wyciągnął nóż i tym razem wbił go w ramię lewej ręki. Młody Tanaka krzyknął z bólu. Jego ubranie błyskawicznie pokryło się świeżą krwią. Ojciec głośno stwierdził, że to za mało. Z szafy wyciągnął małe, niepozorne narzędzie. Dwie płyty z żelaza, połączone śrubką.

– Zgniatacz kciuków… – Przeraził się nie na żarty Shiro. Ojciec siłą posadził go na drewnianym fotelu z oparciem i przypiął pasem, zapobiegając ucieczce. Złapał za ręce chłopaka, siłą wkładając kciuki w szpary na nie przeznaczone. Zaczął kręcić śrubką, powoli zgniatając palce.

– AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!! – wył ile sił w płucach Shiro. Nigdy nie doświadczył tak przeraźliwego bólu…

***

Ciekawe, co tam u Shiro – pomyślała Yuki, poprawiając poduszkę na szpitalnym łóżku.