Sonet II

Ratunek nadejdzie co chwilę słyszymy ,

Intelekt obudzi nasze powołanie ,

Choć na pamięć znamy drogę to ciągle mówimy ,

Że to od nas zależy życia kierowanie .

Ściana tak głucha stoi zawile ,

Cofa się człowiek w pamięć udręki,

Zamiast doceniać z bliskimi chwilę ,

Wciąż przypomina sobie te męki .

Cierpienia jest dużo na przekór wszystkiemu,

Gromadzi się pustka w ludzkim umyśle,

Było tak kiedyś i dawno temu,

Pływamy samotnie jak barką po Wiśle.

Rozłąki wreszcie nadejdą kresy ,

Bóle na sercu w końcu czas zagoi ,

Bo problemy przyciągają do siebie jak magnesy ,

I tego każdy człowiek się boi .