Sonet XVI

Grom z jasnego nieba uderzył w me sumienie ,

Przebieram , czuję że coś nadchodzi,

Za chwilę przemija przychodzi zwątpienie ,

I zamiast karmić pragnienie me głodzi .

Ktoś puka w zanadrzu bez blasku kołacze ,

Zaduma na sercu otworzyć nie pozwala ,

Pociągam w myślach za spust i nie tłumaczę,

Bo trzymam wszystek w tajemnicy jak Graala.

Potęga się budzi za chwilę mierznie,

Odszedł przechodzień w głąb zawiłości ,

Odejdzie człowiek bo śmierć jak plon zerżnie,

Nie ma odgórnie na ziemi litości .

Staranie w paradoks u kresu się obróci ,

Pozostanie proch tylko w szorstkiej glebie ,

I nie będzie człowieka co cię doceni i się zasmuci ,

Gdy cię po raz ostatni zobaczy na pogrzebie.