Trwajmy 3

- Patrzcie, pusto. – Usłyszeliśmy czyjś niski głos. Serce na chwilę przestało mi bić. Zatkałem Natalii usta i sam wstrzymałem oddech. Usłyszeliśmy zbliżające się kroki, które dudniły na drewnianej podłodze.

Schowaliśmy się za ścianą i liczyliśmy na cud.

Stało się. Zaczęli się oddalać, kimkolwiek byli.

- Chodźcie, zawołamy chłopaków – powiedział inny, odrobinę wyższy głos. Czyżby złodzieje?

Usłyszeliśmy trzaśnięcie drzwiami i szybko popędziliśmy w ich kierunku.

- Chodźmy szybko do mnie, piętro wyżej. Zadzwonimy na policję. – Natalia kiwnęła głową, a jej przerażone oczy dodały mi otuchy. Teraz odpowiadałem za nas obojga.

Wyjrzałem zza progu i nie zauważyłem nikogo. Ścisnąłem jej dłoń i wyszliśmy na zewnątrz. Zamknęliśmy cicho drzwi i popędziliśmy korytarzem w stronę schodów, weszliśmy po nich na piętro znajdujące się nad nami.

- Tam nikogo nie ma, czaisz? – usłyszeliśmy oddalony, podniecony głos jednego z mężczyzn. Przeszły mnie ciarki.

Zapukałem energicznie w drzwi i ukazała nam się głowa mojej mamy. Jak zwykle uśmiechnięta.

- Witajcie, miło znów cię widzieć Natalio – zwróciła się czule do niej i zaprosiła nas do środka.

- Na dole są jacyś włamywacze. Dzwoń na policję, szybko! – poleciłem jej i spojrzała na mnie zdezorientowana. – To może być kwestia minut!

- Dobrze, dobrze. Ty będziesz opowiadał – powiedziała, a ja niechętnie kiwnąłem głową.

Natalia ściągnęła kurtkę i buty, odłożyła na miejsca. Zawsze czuła się tu jak u siebie w domu, co ogromnie mnie cieszyło. Mi również udało się szybko pozbyć niepotrzebnych ubrań i wziąć szybko komórkę od mamy, w której już odezwał się głos policjanta.

- Halo, dobry wieczór. Chciałem zgłosić włamanie – wyrzucałem z siebie słowa jak poparzony. Podałem ulicę, numer mieszkania i nawet wygląd klatki. Powiedzieli, że będą za dwie minuty – powinni, są w końcu od zajmowania się takimi sprawami, czyż nie?

Mama kiwnęła głową i pogłaskała mnie po włosach. Rozczochrała je, jak zwykle.

Westchnąłem i uśmiechnąłem się do niej. Poszedłem do mojego pokoju i zamknąłem za sobą drzwi. Usadowiłem się na łóżku obok Natalii, a ona szybko usiadła na mnie okrakiem, objęła rękami i nachyliła się.

- Nie wiedziałam, że jesteś takim bohaterem – powiedziała słodko i nasze usta na powrót się złączyły. Moje dłonie przytrzymały jej plecy, lecz po chwili zaczęły zjeżdżać w dół.

- Kuba, oni…

Spojrzałem w stronę drzwi.

- Och, przepraszam – powiedziała mama, lekko zmieszana. Westchnąłem ciężko. – Chciałam tylko powiedzieć, że już przyjechali – dodała pospiesznie i wyszła.

Natalia uśmiechnęła się ciepło i wplotła dłoń w moje włosy. Pogładziła mnie po głowie.

- Idziemy nadzorować pracę profesjonalistów czy zostajemy tu? – jej głos wyraźnie zdradzał chęć skorzystania z drugiej opcji, lecz obydwoje wiedzieliśmy, że powinniśmy zobaczyć, co dzieje się piętro niżej.

Otworzyłem usta, by coś powiedzieć i jakoś wybrnąć z sytuacji, lecz ona mi pomogła.

- Dobra, chodź. Potem tu wrócimy – Puściła mi oczko, a ja szybko pocałowałem ją w usta.

Wstaliśmy z łóżka i ruszyliśmy sprawdzić, jak policja wypełnia swoje zadanie.