TW 14 - Guilotomox 2z2

Rozpadało się, jakby wszystkie bóstwa z braku laku zaczęły nawadniać usianą nędzą ziemię własnym moczem. Gęste krople uderzały o dachy samochodów, ceglastoczerwone dachówki i łeb istoty powoli wyłaniającej ze ścieków. Brunatny grzebień sterczący na plecach nastroszył się jakby w rytualnym geście namiętnego podrywu samicy. Istota pełzła ulicą, powoli kołysząc łbem i lustrując domy. Wszystkie takie same. Ulica Milky Birds była jednym domem sklonowanym wiele lat temu, jako protest przeciwko wycinaniu lasów na kolejne bezsensowne budynki, w których morderstwa, gwałty i satanistyczne rytuały były na porządku dziennym.

Tak naprawdę to nie. Każdy dom wybudowano osobno i z różnej liczby desek, aby były różne od siebie.

Biały dom numer sześćdziesiąt trzy zlał się z innymi na pierwszy rzut oka bliźniaczymi, ale istota wyczuła płynącą z niego woń. Intensywny smród potu rodzącej kobiety. Nozdrza pochwyciły trop. Ruszyła pewnie przed siebie, nie bacząc na nic. Symfonia alarmów w kilku autach skutecznie tłumiła jej ryk — piskliwy wrzask śpiewaczki operowej podczas orgazmu. Stanęła przed wybrukowanym chodnikiem prowadzącym do drzwi. W oknach przesiąknięte dymem i smrodem firany gładko falowały noszone powiewem wiatru przez uchylone okna. Na dachu siedem gawronów przycupnęło dziarsko, ale bez popcornu. Nie tym razem. Żadna ustawka, zawody w wydłubywaniu gałek ocznych na czas. Istota zbliżyła się do drzwi, a ptaki lekko zatrzepotały skrzydłami. Szarozielona, oślizgła skóra przylgnęła do chodnika. Dzikie spazmy ogarnęły jej ciało miotając nim, jak szmacianą lalką. Pysk — oblany szlamem ścieków i krwią z ran wybrzuszył się w nienaturalny kształt, by cicho pęknąć, rozlewając galaretowatą zwartość na trawnik i schody. Oddech znikł, tak samo ja uderzenia serca. Kilkaset brodawek rozrzuconych po grzbiecie rozlało swoją płynną zawartość o błękitnym fluorescencyjnym kolorze. W strugach deszczu wszystko słynęło do ścieków. Brzuch napęczniał jak balon. Na spodniej stronie pojawiła się biegnąca po całej jego długości linia. Przypominała duży zamek błyskawiczny i faktycznie nim była. Z brzucha istoty wyszedł człowiek. Ubrany w elegancki płaszcz stanął przed drzwiami. Prawa dłoń powędrowała ku klamce.

— Przyj suko! To nie takie trudne! — Gordon obiecał Annie, że zrobi to tak, jak ona chce. Po ludzku. Przynajmniej dopóki nie okaże się, że ten pomysł jest gówno wart.

— Nieeee, nieeee idzieee.

— Nie rozśmieszaj mnie. To cię zżera od środka a ty nawet nie silisz się na więcej wysiłku. Ty leniwa, tłusta suko! — pochwycił jej ulubiony kubek z napisem: Cool, cool. Miała mocny łeb, bo porcelanowy prezent od Anny roztrzaskał się na nim, jakby był zrobiony z cukru. Straciła przytomność i trochę krwi.

— Pojebało cię! Zabiłeś ją, draniu!

— Anno, jestem profesjonalistą. Zachowaj spokój i bezpieczny odstęp — uspokoił. Kilka głębszych wdechów i nasłuchiwanie ciszy. Niezmąconej niczym, a już na pewno nie wrzaskami ciężarnej idiotki. — Podaj nóż kuchenny i jedno opakowanie cukru.

— Miało być po mojemu! — oburzyła się, podnosząc niebezpiecznie świeżo naostrzony nóź. Potencjalne narzędzie zbrodni w jej rękach błyszczało odbitym światłem żyrandola. Ogniki pojawiające się w jej oczach onieśmieliły go na, tyle że nie poprosił kolejny raz. — Po mojemu to zrób. Ona ma przeżyć.

— Nie dawałem i nie daję ci gwarancji. Ale może jeśli zrobimy cesarkę, kto wie?

Anna nie odpowiedziała. Jej wzrok utkwił na zakrwawionej skroni Sary. Oddała nóż bez słowa i cofnęła się. Absurdalność sytuacji osiągnęła maximum, kiedy uroczo powiedziała do Gordona: przepraszam złociutki, ale ja ją kocham. Jej głos umilony na siłę wywołał u niego odruch wymiotny. Piękny, żółty paw z kawałkami smażonej kiełbaski i masła, a wszystko otulone częściowo strawionym sosem czosnkowym, który wprost uwielbiał. Mimo że zafajdał dywan, Anna nic nie powiedziała. Stała, dalej wpatrując się w Sarę. Gordon miał absolutną pewność, że w jej oczach Sara była tą samą szczupłą i atrakcyjną kobietą, którą rżnęli kuzyni Anny w różnych kombinacjach jakościowych i ilościowych. Z opowieści o niej, niewątpliwie prawdziwych, wynikało, że wybredna nie była. Któryś z czwórki napaleńców miał dziedziczną odmianę syfilisu, co nie przeszkodziło Sarze robić mu laski przez godzinę (i tak nie doszedł).

Nóż zaczepił końcem o skraj pępka. Gordon jeszcze raz wymierzył linię cięcia. Druuuung Briiiii. Upośledzony dźwięk dzwonka wyrwał go z chirurgicznego transu.

— Kto do cholery?! Otworzę.

W progu Annę przywitał elegancki mężczyzna w płaszczu. Bez wahania wprosił się do środka z buciorami oblepionymi szlamem i cuchnącymi rozmiękłym gównem. Gość przysiadł na krześle w kuchni, milcząc wymownie. Jego oczy, lekko znużone spojrzały na Annę. Poplamiona zeszłotygodniowym obiadem na mieście bluzka wywołała grymas obrzydzenia.

— Trafiłem do chlewu? Adres zgadza się, ale wolę się upewnić.

— Nie, do mojego domu. Ale już wychodzisz — wskazała palcem na drzwi. Gość uśmiechnął się serdecznie i poprawił zwisającą na czole grzywkę.

— Taktu za grosz, smród jak w jakiejś latrynie i jeszcze te śmieci. Wszędzie śmieci. Jestem Euzebofil Gurtunilo z Federalnego Biura Medycyny Nadzwyczajnej.

— Taa, a ja mam cały grafik zajęty, więc chyba powiem po prostu: won!

Wstał. Rozejrzał się po kuchni z niesmakiem, po czym skierował wzrok na Annę. Przeszywające spojrzenie jak sople lodu przebiło jej ciało i zmusiło do wysłuchania kolejnej porcji informacji.

— Nie jestem tu ot, tak. Uwierz mi zacofana lafiryndo, że tam skąd pochodzę mam burdel, gdzie sto razy piękniejsze kobiety od ciebie spijają spermę z mojego penisa na zawołanie. Tam spędzam wakacje i przymusowe urlopy. Takie to już życie wyższej… najwyższej klasy społecznej. Ale ma ono swoje mankamenty. Muszę zadawać się z takimi karaluchami jak ty. Szukam Gordona Revilla.

— Nie ma go… znaczy jest, ale zajęty, proszę pana.

— Bardzo ładnie, szybko się uczysz. Zaprowadź mnie do niego.

Udała, że nie zauważyła wystającego zza płaszcza glocka. Była dość trzeźwa, żeby nie wybuchnąć jak wulkan i skąpać faceta w lawinie bluzgów i śliny. Kiedy stanęli przed drzwiami sypialni, spojrzała na niego.

— On tam przeprowadza operację.

— To jego fach. Ale spokojnie, pomożemy mu ją szybko zakończyć.

Odepchnął Annę i wszedł do sypialni. Upadła obok ulubionego miejsca leżakowania MikoMiko. Kłębek sierści przypadkowo wpadł jej do ust.

— Gordon! Zbieraj się, zadanie jest.

Gordon wstał i ukłonił się, jakby oddając pokłon swojemu władcy. Upaprany krwią Sary, która była już martwa. Mętne oczy patrzyły na sufit upaprany wodami płodowymi. Zawartość jamy brzusznej łącznie z martwym dzieckiem leżała na dywanie otulona cukrem. To nie był człowiek. Dziwnie powyginane kończyny i żółtoblady kolor skóry plasowały go na pograniczu człowieka i dziwadła z kategorii tak zły, że nawet śmietniki go nie przyjmują.

— Oczywiście, ale to mamy prowiant. Duży zapas.

— Jaki kurwa prowiant?! — Anna wbiegła do sypialni zapłakana i wściekła. Idealny kontrast do spokojnej i pogodnej twarzy Gordona. — Ty chory skurwielu, miałeś ją ratować!

— Była na przegranej pozycji. To małe cholerstwo zżarło połowę wątroby i poł metra jelit.

— Nieważne — wtrącił Euzebofil. — Zabieramy się stąd.

Anna podeszłą bliżej łóżka. Wypatroszona przyjaciółka wyglądała okropnie. Nie tak jak Śnieżka. Nie, ona wyglądała jakby spała. Jej brzuch zmienił się w rozerwany balon bez powietrza. Dziura wielkości dwóch ludzkich głów zdobiła miejsce, gdzie niegdyś czterej kuzyni Anny pompowali Sarę i dokładnie sprawdzali językiem, aby powietrze nie zeszło. Ponura, trupia twarz z zaschniętą krwią i pozbawiony życia wzrok. Wyglądała potwornie.

Obaj byli już przy wyjściu, kiedy usłyszeli głos Anny. Lekko podniesione cycki falowały podczas truchtu przez korytarz. Gordon przyglądał się nim i nawet na chwilę poczuł, że skłonny by był zostać, za drobną przysługę.

— Stać, dranie! Nie możecie mnie tak zostawić. Mam w domu trupa.

— Oczywiście, że nie — oznajmił Euzebofil. — Gordon masz glocka. Odstrzel panią.

Zatrzymała się, kiedy lufa pistoletu zmierzyła jej czoło. Trzymał broń mocno. Palec drgał na spuście. Euzebofil sterczał na zewnątrz.

— Cisza. Macie tu jakieś ptaki oprócz gawronów? Okropnie ich nie lubię.

Odpowiedział mu strzał.

W białym domu na Milky Birds nie było nic wartościowego oprócz sterty wnętrzności w cukrze, które razem włożyli do specjalnej mini chłodziarki i wynieśli na zewnątrz. Kiedy pakowali prowiant, Gordon nieustannie przyglądał się ciału obrzydliwego noworodka. Leżało martwe w kącie, ale miał wrażenie po raz któryś, że malutkie dłonie poruszyły się.

— Nie bądź naiwny, Gordon — upomniał Euzebofil. — Niepewność i pozory nie są dobrymi sprzymierzeńcami.

Przytaknął i wrócił do zabierania juchy w cukrze.

Na zewnątrz było już znośnie. Deszcz nie padał, a zachmurzenie zmalało. Minęli martwe ciało Anny. Rozbełtany mózg oblepił wszystko wokoło. Niebezpieczna pułapka.

— Ale właściwie, to, jakie jest nowe zadanie?

— Zdegradowali mnie, Gordon. Teraz jestem zwykłym szefem wydziału porodów dziwadeł. Mam nadzorować multiporód w centrum miasta, na Bringhood Street. Kazali zwerbować do tego najlepszego chirurga, jakiego mam. To jesteś ty. Wszystko układa się w całość.

— A co z An…

— Nic. Zostawmy je same sobie. W końcu smród będzie tak uporczywy, że ktoś się tym zajmie. Bez obaw. Ale wiesz, co? Ta sytuacja jest żywcem wyjęta z podręcznika o Najgorszych wtopach chirurgów dziwadeł. Fatalna nazwa, ale książka też niewybitna.

— O co chodzi konkretnie. Sytuacja jak sytuacja. Raczej nie wylibyśmy z tego z twarzą, gdyby ktoś doniósł.

— Guilotomox. Strona sto dziewięćdziesiąta szósta. Przeczytaj sobie. Nigdy nie wiesz, kiedy znowu będziesz musiał kogoś odstrzelić.

Weszli w brzuch oślizgłej istoty. Ciało nadmuchało się jak balon, po czym ruszyło ociężale w stronę centrum. W absolutnej ciszy.