Willa część 2, czyli ostatnia

– Nie wiem. Najpierw myślałam że to strasznie brzydkie dziecko. Ale teraz. – Zamyśliła się. – Sama nie wiem. – Już nie było tej pewnej siebie kobiety, a wystraszona nastolatka, która po raz pierwszy miała iść na randkę z wymarzonym chłopakiem.

– To z pewnością Szarak. On mógł rzucić tą kulą w okno. – Janusz wciąż szeptał. – Tylko co się stało z tą kobietą?

– Nie wiem. Nie było żadnych śladów ani na niej, ani w okolicy.

– Może jedynie zemdlała? – zadał pytanie i zmienił temat. – A widziałaś jakie puzzle układał kosmita?

– Nie zdążyłam się przyjrzeć. – Izaura była zawstydzona uzewnętrzniającą się słabością, jednak wciąż nie umiała się wziąć w garść. Zwątpienie i niemoc. Ileż jeszcze negatywnych uczyć pojawi się w tym wrogim miejscu.

– Układał puzzle z filmu "Marsjanie kontratakują". Musimy wiać. – Januszowi nie w głowie były bohaterskie czyny.

– A co z kobietą? Zostawimy ją? – Partnerka zapytała go z nieukrywanym wyrzutem.

– Spróbujemy ją wyciągnąć z domu i zawieziemy do szpitala. – Niechętnie zgodził się na pomoc.

– Ale jak? – Izaurze powoli wracała jasność umysłu. – Do szpitala się nie dostaniemy. Jest COVID-19. Nie wpuszczą nas.

– Nieważne. – Janusz machnął ręką. – Wyciągniemy ją, a później pomyślimy.

Policjant już chciał ponownie wejść do domu, gdy poczuł jak ręka Izaury ląduje na jego ramieniu. Niestety tylko na ramieniu.

– Czekaj. Pomyślny – szepnęła. – Ten kosmita układał puzzle. Czy nie wydaje się to dziwne?

– No tak. Może tak ćwiczy mózg?

Izaura zignorowała domysły kolegi i kontynuowała.

– A jak je układał, to pewnie on jest domownikiem. W końcu włamywacz nie przyszedłby z puzzlami i nie układał ich na podłodze. Zgadza się?

– W sumie tak.

– Czyli, ta leżąca kobieta mogła być włamywaczką. – Kontynuowała Izaura. – A to zaś oznacza, że musimy ją zakuć.

– Nie wydaje ci się dziwna, ta teoria? – Janusz nieśmiało podważył tezę policjantki.

– Może i dziwna, ale ostrożności nigdy za wiele. Jak już wiemy na czym stoimy, to możemy ją wynosić z domu. – Izaura ponownie stała się pewną siebie kobietą. A to oznaczało, iż książka "Liderem w każdej sytuacji" kolejny już raz spełniła swoją rolę.

Niemal bezszelestnie weszli do willi i chwilę potem byli przy ciele kobiety. Izaura pochyliła się i ostrożnie chwyciła ją pod ramionami, natomiast Janusz chwycił ją za nogi. Teraz krok po kroku posuwali się do wyjścia. Nagle Izaura zatrzymała się.

– Co jest? – szepnął Janusz i nawet nie czekał na odpowiedź, gdyż ujawniła się sama. Przed policjantką kicał olbrzymi biały królik z czerwonymi oczami. – Wymiń go.

Izaura kiwnęła głową, jednak nie było to takie proste. Królik stanął przy jej nodze i zaczął lizać buta. Bała się ruszyć, zwierzak natomiast nic nie robił sobie ze strachu policjantki. Po oblizaniu jednego buta przyskoczył do drugiego i kontynuował czynność. Izaurze wydawało się, iż trwa to wieczność, niesione ciało coraz bardziej jej ciążyło, a królik wciąż lizał buta. Co gorsza uświadomiła sobie, że zapomnieli skuć kobietę! W końcu królik odskoczył. Janusz odetchnął, jednak zbyt wcześnie jak się okazało. Pot spływający z jego czoła, okazał się być upragnionym napojem królika. Stanął na dwóch nogach, podniósł głowę do góry i chwytał spływające z policjanta krople potu.

Po dłużących się niemiłosiernie minutach, zwierzak odskoczył i pokicał w kierunku kominka, gdzie położył się i przymknął oczy. Mogli kontynuować czynność i już bez dalszych przeszkód wyszli z upiornej willi. Niestety przekroczenie progu domostwa nie było końcem ich kłopotów. Niesiona kobieta niespodziewanie wyrwała im się i uciekła, natomiast ze środka domu dobiegł niepokojący, wwiercający się w mózg wysokiej częstotliwości dźwięk. Zaniepokojony policjant zobaczył, że jego koleżanka zamarła, i z przerażeniem patrzył, jak szarak zbliża się do nich, wciąż patrząc na Izaurę. To właśnie z jego gardła dobiegał charakterystyczny wysoki dźwięk. Spoglądał to na Izaurę, to na Szaraka i czuł, że połączyła ich nierozerwalna nić. Patrząc na kosmitę wydział w nim jedynie mrok, a w koleżance pustkę. Poczuł się jakby zawisł w próżni i stał się nieuprawnionym obiektem obserwującym walkę mroku o wszechświat.

I stało się to, o co by siebie nigdy nie podejrzewał. Mimo wysokiej masy i ogarniającego go strachu, podszedł do Izaury, zarzucił ją na ramię i ile sił w nogach pobiegł w kierunku radiowozu. Nagle drzwi samochodu otworzyły się i usłyszeli.

– Wskakujcie! – To była ta kobieta z willi!

Janusz umieścił Izaurę na tylnym siedzeniu, wskoczył za kierownicę i z piskiem opon odjechali z feralnego miejsca. Emocje powoli ustępowały, a on dopiero teraz zobaczył, że na tylnym siedzeniu leży kula od kręgli, a lewa szyba radiowozu jest rozbita. Zerknął na kobietę i nim zadał pytanie, ona powiedziała.

– Tak, gram w kręgle. Nauczył mnie ten dzieciak. – Spojrzała na niego i powtórzyła z naciskiem. – Ten dzieciak.

To nie był koniec koszmaru, a jedynie początek. Oni nie uciekali, a byli porwani przez nieznaną kobietę.